حسین نوش‌آذر - «پلاسکو» مظهر فروپاشی تجدد و نشانه زوال است. روایت دیگری‌ست از «شازده احتجاب» که در فاصله بین سرفه‌های خشکش، فخری را فخرالنساء می‌بیند.

پریسا نصرآبادی − نقد محمدرضا نیکفر، علیرغم داعیه خلاف جریان بودنی که چارچوب یادداشت‌اش را می‌سازد، از منظر ایدئولوژیکِ ضد مردم صورت گرفته است.

محمدرضا سرداری- ایست قلبی رفسنجانی ابهاماتی را درباره آینده پدید آورده. تشویشی که منشا آن دشوار شدن پیش‌بینی ایران پس از خامنه‌ای از یک سو و شایعات درباره قتل هاشمی‌ست.

علی اصغر رمضان‌پور- مدیریت بحران، نه یک تخصص مدنی بلکه بخشی از قدرت کنترل انتظامی تلقی می شود.

مدیران تهران از مدیریت حادثه ناتوانند و فقط بعد از بروز فاجعه در رسانه‌ها و همایش‌ها خطابه‌ها سر می‌دهند و مردم را تا فاجعه بعدی به دست تقدیر می‌سپارند

پرستو فروهر، در عین استفاده از الفبای بصری شخصی‌اش، مدام مواظب است که به کلیشه‌ی خودش تبدیل نشود و «دچار تمام‌شدگی» نباشد.

سیدحسین میردامادی، نامه‌ای به سیدعلی خامنه‌ای نوشته و از او خواسته راه احترام به کرامت انسانی را پیش گیرد. او دایی رهبر و استاد بازنشسته الهیات است.

آیا ممکن است روزی این همه سرسبزی و زیبایی از بین برود و آن دامنه‌های سرسبز و پوشیده در مه و آن دشت‌های با شکوه و چشم‌نواز بیابان و کویر شود؟

از دید ترامپ «آمریکا در درجه اول» و همه کشورهای دیگر برمبنای یک معیار سنجیده می شوند: آیا در تحقق هدف‌های اساسی آمریکا برگ برنده یا مانع‌اند؟

هاشمی رفسنجانی پایه‌گذار سیاست اقتصادی نئولیبرالی بود که به ضرر کارگران و زحمت‌کشان و طبقه متوسط رو به پایین تمام شد.

محسن کدیور- مسببین و آمرین ترور سامی چه نسبتی با حاکمیت داشته اند؟ آمران به چه دلیل اقدام به ترور و حذف فیزیکی دگراندیشان کردند؟

رضا علامه‌زاده – آیا برای سر دادن چند شعار با اهمیت و کم‌اهمیت می‌توانیم کارنامه هاشمی رفسنجانی، یکی از سیاه‌ترین کارنامه‌های مقامات جمهوری اسلامی را فراموش کنیم؟

بنجامین ردکلیف - مردم، همانند زندگی شخصی‌شان، باید این را نیز بیاموزند که کدام نتایج سیاسی به خوش‌بختی آن‌ها می‌انجامد.

زیگمنت باومن - دیگر با سلیقه‌ی فرهیخته در برابر سلیقه‌ی عوامانه روبه‌رو نیستیم. آن‌چه هست همه‌چیزخواری در برابر تک‌خواری است.

محمد مژدههی - علاج واقعی کار همانا تشکیل تشکل‌های مستقل صنفی و آموزشی است که از حقوق معلم و دانش‌آموز دفاع کند.

شاهین(جعفر) اقوامی، زندانی سیاسی که هشتمین سال حبس خود را در زندان رجایی‌شهر سپری می‌کند به مادر خود نامه‌ای نوشته است.