در سال‌های پس از جنگ آلبر کامو و ژان پل سارتر برای مدت کوتاهی رابطه‌ای دوستانه با هم داشتند. کامو جستار «انسان طاغی» را در فاصله بین سال‌های ۱۹۴۷ تا ۱۹۵۱ نوشت. او در «انسان طاغی» از استالینیسم انتقاد می‌کند. سارتر اما همچنان خواهان اجتماع بی‌طبقه است. سارتر و کامو از هم فاصله می‌گیرند.
کامو در «انسان طاغی» می‌گوید انسان یگانه موجودی است که نمی‌خواهد آنچه هست باشد. از این‌رو بر ضد وضع خود عصیان می‌کند. این عصیان فطرت هستی اوست.
او در یادداشت‌هایش می‌نویسد: «انقلاب خوب است. ولی برای چه؟ باید از تمدنی که می‌خواهیم بنا کنیم ایده‌ای داشته باشیم.»
در همین زمینه: صدمین زادروز آلبر کامو در رادیو زمانه
فوق العاده بود … دست کسی که زحمت این کار را گشیده درد نکند .
امیر / 07 November 2013