مهناز متين و ناصر مهاجر كه همكار و همسر يكديگر هستند، در دو مجلد به نام «خيزش زنان در اسفند ١٣٥٧» به بررسى مسئله مهمى مى‌پردازند كه چندان به آن پرداخته نشده است. می‌دانيم آيت‌الله خمينى اندکی بعد از ورود به ایران، بي‌درنگ روشن كرد كه زنان بايد با حجاب به ادارات و مكان‌هاى كار خود بروند. در عين حال روشن بود كه نظام جديد به زودى زنان را حتى الامكان خانه‌نشين خواهد كرد. چنين بود كه در جريان هشتم مارس سال ۵۷ ناگهان يك حركت خودجوش از جانب زنانى كه هيچ نوع رابطه و وابستگی با هم نداشتند، آغاز شد. زنان در آن روز به سوى دانشگاه تهران حركت كردند و در آنجا گرد هم تجمع کردند. اين تظاهرات كه بعدتر دامنه آن به مقابل دفتر نخست وزيرى و تلويزيون ايران نیز كشيده شد و بارها مورد هجوم اوباش قرار گرفت، بدل شد به نخستين تظاهرات ضد جمهورى اسلامى. اين مسئله از آن‌جایی حائز اهمیت است كه در آن لحظه تنها يك ماه از عمر اين جمهورى مى‌گذشت. گروه‌هاى چپ هيچ‌كدام از اين حركت زنان حمايت نكردند. آنان بر اين باور بودند كه اين حركت مسير انقلاب را منحرف خواهد كرد. اما زنان كه به راستى به هيچ گروهى وابسته نبودند، به طور خودجوش عمل كردند و كوشيدند تا صداى خود را به جهانيان برسانند.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20130912_Shahrnush_Baa_Xaanome_Nevisandeh_Mahnaz_Matin_Nassser_Mohajer_No_67.mp3[/podcast]