براساس گزارش‌های منتشرشده در شبکه‌های اجتماعی روز سه‌شنبه ۳۰ مرداد پرستاران چندین شهر ایران همچنان به اعتراض‌های روزهای اخیر خود ادامه دادند.
در روزهای گذشته اعتصاب‌های پرستاران در بیش از ۲۰ شهر جریان داشته است. مقام‌ها و مسئولان مربوطه، از جمله سازمان نظام پرستاری و وزارت بهداشت سال‌هاست که خواسته‌های آن‌ها را نادیده گرفته‌اند و اکنون آن‌ها بر ارتقا و بهبود شرایط معیشت شغلی پرستاران و کادر درمان پای می‌فشارند.
روز سه‌شنبه به‌ویژه بیمارستانهای مشهد شاهد اعتراض‌های گسترده‌ای بود و ماما‌ها نیز در این شهر به صف پرستاران معترض پیوستند.
پرستاران بیمارستانهای ابن‌سینا، امام رضا و شریعتی مشهد از جمله معترضان بودند. براساس گزارش‌های منتشرشده، در بیمارستان امام رضا مأموران حراست به پرستاران معترض حمله کردند اما موفق نشدند کاری از پیش ببرند.
از جمله خواسته‌ها پرستاران، صدور احکام جدید بر مبنای افرایش حقوق و سختی کار و فوق‌العاده خاص با ضریب مناسب؛ محاسبه کارانه پرستاران براساس ثبت اقدامات پرستاری موجود در کتاب ارزش‌گذاری خدمات پزشکی به‌نام پرستاران؛ برخورداری از مزایای رفاهی و مناسبتی، مانند سایر کارکنان دولت و نهادهای عمومی؛ حذف اضافه‌کار اجباری؛ پرداخت دستمزد مناسب براساس تورم موجود سالیانه و براساس فرمول اداره کار و قانون ارتقاء بهره‌وری بود.
روز سه‌شنبه ۳۰ مرداد پرستاران در همدان نیز دست به تجمع اعتراضی زدند.
این اعتراض‌ها در دو روز گذشته نیز برگزار شد. روز گذشته، دوشنبه ۲۹ مرداد تجمع اعتراضی پرستاران بیمارستانهای ولایت، امداد، بیمارستان تخصصی چشم‌پزشکی خاتم‌الانبیا، هاشمی‌نژاد و امام رضای مشهد برپا شد.
در خوزستان نیز تجمع اعتراضی پرستاران مقابل استانداری اهواز در هوای شرجی و گرمای ۵۰ درجه برگزار شد.
در این روز همچنین تجمع اعتراضی سراسری کادر درمان علوم پزشکی اراک با درگیری با نیروهای امنیتی همراه بود و مردم علیه مأموران شعار سر دادند. پرستاران فریاد می‌زدند: «نیروی انتظامی تو هم بستری می‌شی!»
پرستاران بوشهری نیز با تجمع در بیمارستانهای شهدای خلیج فارس و قلب، خواستار رسیدگی به خواسته‌هایشان شدند. تأخیر در پرداخت مطالبات؛ اضافه‌کاری اجباری و اجرا نکردن دقیق قانون تعرفه‌‌گذاری سبب اعتراض پرستاران بوشهر شده است.
روز دوشنبه در بیمارستان کاشانی اصفهان نیز پرستاران دست به تجمع اعتراضی زدند.
یکشنبه ۲۸ مرداد بیمارستان جهرم شاهد اعتراض‌های پرستاران بود. آن‌ها قصد خروج از بیمارستان و تظاهرات در خیابان را داشتند اما حراست بیمارستان جهرم با بستن درب ورودی بیمارستان مانع از این کار شدند.
پرستاران در قزوین، یاسوج، مشهد و اراک هم در روز یکشنبه دست به اعتراض زدند. بنا به گزارش‌های منتشرشده در اراک پرستاران اعتصابی را تهدید به تبعید به مکان‌های دور کرده‌اند.
از جمله شعارهای طرح شده در اعتراض‌ها و اعتصاب‌های پرستاران می‌توان به این شعارها اشاره کرد: «تنهاترین دسته‌ایم از وعده‌ها خسته‌ایم؛ وعده زیاد شنیدیم، جوابی هم ندیدیم؛ وعده وعید کافیه سفره ما خالیه؛ با کرونا جنگیدیم حمایتی ندیدیم؛ یه اختلاس کم بشه حق ما داده می‌شه؛ تنهاترین دسته‌ایم از وعده‌ها خسته‌ایم؛ فکر نکنید یه روزه وعده ما هر روزه؛ حقمونو نگیریم شیفتامونو نمی‌ریم».
حمایت از پرستاران
اعتراض‌های پرستاران ایران که از بیمارستانهای کوثر و امام علی کرج در ۱۲ مرداد آغاز شد، اکنون به سراسر کشور گسترش یافته است.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران سه‌شنبه ۳۰ مرداد با انتشار بیانیه‌ای در حمایت از مطالبات پرستاران، گفت این اعتراض‌ها «نشان از آن دارد که این قشر زحمتکش از تبعیض به‌ستوه آمده و اراده کرده‌اند حق خود را با توسل به حرکت جمعی از حاکمیت بگیرند».
در بیانیه شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان آمده است:
آن‌ها به عدم تحقق مطالبات و وعده‌های محقق‌نشده، معترض و خواهان امنیت شغلی هستند. پرستاران از اضافه‌کاری اجباری که موجب فرسودگی شغلی گشته، به تنگ آمده‌اند. آن‌ها خواهان تبدیل وضعیت استخدامی خود هستند. بی‌ثباتی شغلی و بیگاری تحمیل‌شده، آسیب‌های فراوانی را متوجه آنان کرده‌است.
این شورا ریشه مشکلات و بحران را «ساختار نظام بهداشت و درمان در سیاست‌های کلان حاکمیت در عرصه اقتصادی مبنی بر کالایی‌سازی گسترده در عرصه‌های اجتماعی به‌ویژه در حوزه بهداشت و آموزش» دانسته و آن را «رویکردی به‌غایت سودمحور که به دنبال نیروی کار ارزان است» عنوان کرده است.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان اظهار امیدواری کرده که پرستاران «با اتحاد و حرکت جمعی بتوانند به مطالبات خود دست پیدا کرده و با ایجاد و گسترش تشکل‌های مستقل، بیش از گذشته در مسیر خود پویا بمانند».
در سال‌های پس از شیوع کرونا، میزان اعتراض‌های صنفی پرستاران به دلیل مشکلات معیشتی‌شان، بیش از پیش شد. سختی کار و کمی حقوق و همچنین شرایط سخت سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، سبب شد تا بسیاری از آن‌ها امید زندگی و کار در ایران را از دست بدهند و رنج مهاجرت را به جان بخرند تا در ادامه عمر و زندگی خویش، از سال‌ها تلاش و مهارت و تحصیل خود بهره‌ای ببرند.
مسئولان سازمان نظام پرستاری اعلام کرده‌اند که هرسال حدود سه هزار پرستار برای مهاجرت از کشور از این سازمان گواهی «گوداستندینگ» می‌گیرند، درحالی‌که تعداد کل دانشجویان این رشته حدود ۱۰ هزار نفر است و به‌گفته نایب‌رئیس شورای عالی این سازمان، مهاجرت این نیروها به مرحله بحرانی رسیده است.
در چنین شرایطی حقوق و مزایای پرستارانی که به عمان مهاجرت کرده‌اند، شش برابر حقوق یک پرستارِ فعال در ایران است. در دیگر کشورها از جمله کشورهای اروپایی نیز حقوق پرستاران بسیار بیشتر از ایران است. درحال‌حاضر حقوق یک پرستار ایرانی، ماهانه ۱۲ تا ۱۵ میلیون تومان، یعنی حدود ۲۰۰ دلار است.
ایران همچنین با کمبود ۱۰۰ هزار پرستار مواجه است اما وزارت بهداشت حاضر نیست حدود ۲۰ هزار پرستارِ طرحی را که طرح خود را گذرانده‌اند و در دوره کرونا نیز فعالانه کار کرده‌اند به کار بگیرد.