«قطره‌ها‌ی نیمه‌شب» (Midnight drips) خود را نه به عنوان یک گروه، بلکه به عنوان یک پروژه‌ی موسیقایی معرفی کرده که احتمالاً از آزمایشی بودن اعضای گروه و این نام نشان دارد. همچنین عنوان پروژه نشان می‌دهد که در بعضی از ابعاد، این گروه به قصد نوآوری در ساختار‌های جا افتاده‌ی موسیقی آلترناتیو راک و پاپ راک دهه‌ی ۸۰ از یک رویکرد تجربه‌گرا برخوردار است. این پروژه از سال ۲۰۲۲ در تهران آغاز شده است.
از این گروه/ پروژه تا به حال یک آلبوم به نام «بی‌خوابی آب‌ها» پخش شده است و علاوه بر این سه تک‌آهنگ هم منتشر کرده‌اند که یکی از آن‌ها در همکاری با گلسا خواننده‌ی سبک جَز فارسی زبان بوده است؛ این آهنگ «زیبای من» نام دارد. دیگر تک‌آهنگ‌های گروه عبارت‌اند از: «خداحافظ مادر» و «اگر کافی نیست».
در مجموع اقبال مخاطبان به تک‌آهنگ‌ها بیشتر از آلبوم این گروه بوده است. همین‌جا باید یادآوری کرد که این گروه به خاطر مشکلاتی در بازاریابی چنانکه شایسته و بایسته است، شناخته‌شده نیست و با این‌حال موسیقی آن‌ها با کیفیت و شنیدنی‌‌ست و در میان گروه‌های آلترناتیو راک ایرانی صدای خاص خود را دارند.
اعضای این گروه صدرا ایمانی‌پور، آرین امینی و پارسا حقی هستند. صدرا ایمانی‌پور گیتار الکتریک، پیانو، کیبورد و وکال را اجرا می‌کند و نزدیک به ۱۲ سال سابقه‌ی کار موسیقی و نوازندگی دارد. آرین امینی درامر از بُن و پارسا حقی که به عنوان عضو موقت به گروه اضافه شده. بیسیست گروه از بُن است. مانی مزکی میکس و مسترینگ آلبوم و آهنگ‌های این گروه را انجام داده است و امیرحسین علیزاده نیز بیسیست جوانی بود که از گروه جدا شده است و جای او را پارسا حقی در اجراهای زنده‌ی گروه پر کرده است. کاور آرت‌های آهنگ‌های این گروه را نیز کیمیا عسکریان طراحی می‌کند.
هیچوقت
هیچوقت روایتگر پایان تلخ یک عاشقانه است. موسیقی این آهنگ و حس و حالی که به مخاطب منتقل می‌کند، گوش‌های آشنا با موسیقی آلترناتیو راک را به یاد آثار گروه Portishead می‌اندازد که در سال‌های دهه ۱۹۹۰ از پیشگامان سبک موسیقی تریپ هاپ (Trip hop) بود و در ترکیب عناصر مختلف موسیقی الکترونیک، جز و هیپ‌هاپ مهارت داشت. All Mine و Over و Only you از آثار مهم آنهاست:
آهنگ «هیچوقت» با صدای پیانو شروع می‌شود که ملودی غمگین و نوستالژیکی را می‌نوازد. پس از پر شدن فضای موسیقی از صدای پیانو، صدای خواننده به آن اضافه می‌شود و ترانه‌ی آهنگ شروع می‌شود که ابتدا شرایط جدا افتادن دو یار از یکدیگر را فرض می‌کند و سپس سعی در تلطیف این شرایط تلخ دارد. صدای خواننده در بازه‌ی فرکانسی خاصی قرار می‌گیرد که باعث می‌شود به خوبی میان صدا‌های بم و زیر موسیقی جای خود را پیدا کند و فضای کوچکی هم برای حرکت داشته باشد. این حرکت را در قسمت‌های پایانی آهنگ می‌توان حس کرد. خواننده به همراه موسیقی اوج می‌گیرد و بازه‌ی فرکانسی بیشتری را با صدای خود می‌پوشاند. صدای خاص خواننده و اجرای سرد او در ترکیب با موسیقی بسیار منسجم اثر، فضایی سرد و عمیق را به وجود می‌آورد.
ترانه‌ی این موسیقی، نکته‌ی قوت این آهنگ است، چرا که به خوبی با فضای موسیقی در هم می‌آمیزد و به صدای ساز‌ها معنی می‌بخشد. برای مثال وقتی در ترانه از اوقاتی در گذشته یاد می‌شود، بین مفهوم «گذشته» و صدای ساز زهی الکترونیکی که به صدای پیانو و درامز اضافه می‌شود ارتباطی شکل می‌گیرد.
هماهنگی مفاهیم مطرح شده در ترانه با موسیقی اثر مهم‌ترین عاملی‌ست که این اثر را به انسجام می‌رساند. قسمت درخشان ترانه قسمت همخوان و تکرار شونده‌ی آن است که با هوشمندی جمله‌ای عاشقانه و عاطفی است که با فضای موسیقی و حال و هوای پیانو و ریتم درامز جور در می‌آید و غم جدایی را سنگین‌تر جلوه می‌دهد و احساسات شنونده را غلیظ‌تر می‌کند:
بدون که هیچوقت
هیچ چیز
هیچ‌کس
از تو برای من زیبا‌تر نیست
درامز به خوبی از پس وظیفه‌ی خود بر می‌آید و انرژی آهنگ را تنظیم می‌کند و باعث می‌شود ریتم موسیقی یکنواخت نشود و با بیشتر شدن انرژی صدای خواننده نیز ریتم را بیشتر می‌شکند و باعث می‌شود فضای موسیقی پویایی بیشتری پیدا کند.
«هیچوقت» در مجموع اثری متفاوت در موسیقی فارسی‌زبان است که از سلیقه‌ی عامه‌پسند موسیقی دور است و موسیقی فارسی‌زبان را به سمت تجربه‌های جدیدی سوق می‌دهد که هرچند حرف تازه‌ای نیست و پیش از این در موسیقی جهان اتفاق افتاده است اما در موسیقی فارسی‌زبان کمتر نمونه‌هایی شبیه به آن وجود دارد. همچنین این قطعه رویکردی محتاطانه نسبت به موضوع عشق دارد که باعث می‌شود ترانه‌ی این گروه در کافه‌های تهران و اجراهای جریان مستقل موسیقی در تهران قابل اجرا باشد.