لیان درویش، زندانی سیاسی محبوس در بند زنان زندان اوین که دوران محکومیت خود را سپری می‌کند، از هشتم خرداد ۱۴۰۲ به دلیل اذیت و آزار و فشارهای وارده از سوی مسئولان زندان و هم‌چنین عدم دسترسی به خدمات پزشکی دست به اعتصاب غذای تر زده است.
لیان درویش، دانش‌آموخته زبان‌شناسی، متولد ۱۳۵۷، مجرد و اهل و ساکن تهران است.
لیان درویش برای نخستین بار در دی ۹۶ (دسامبر ۲۰۱۷) در منزلش در تهران دستگیر و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد.
این زندانی سیاسی پس از دو ماه «به طور مشروط و با قول همکاری با وزارت اطلاعات»، از زندان اوین آزاد شد.
روبرت درویش، برادر لیان درویش، در گفت‌وگو با «زمانه» با اشاره به این‌که خواهرش هم‌اکنون در زندان در شرایط جسمانی نامناسبی به‌سر می‌برد، می‌گوید که خواهرش پس از آزادی بلافاصله در مصاحبه با چند رسانه، از وضعیتش و نیز تحمیل شرایط جهت اعتراف اجباری سخن گفت که این مصاحبه‌ها منجر به دستگیری مجدد او در اسفند ۱۳۹۶ شد.
روبرت، در خصوص وضعیت خواهرش، هم‌چنین می‌گوید:
لیان که تا آبان ۹۷ در بند ۲۰۹ اوین به طور انفرادی محبوس بود، به علت بیماری و وخامت شدید جسمانی‌اش از جمله ابتلا به بیماری کبد، به بیمارستان منتقل شد و در مرخصی استعلاجی، دیگر در موعد مقرر به زندان بازنگشت و متواری شد و سال‌ها به طور مخفیانه در شهرهای مختلف ایران زندگی کرد.
- گفت‌وگوی زمانه با روبرت درویش، برادر لیان درویش را بشنوید:
لیان درویش در سال ۱۳۹۸ به طور غیابی در دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست قاضی محمد مقیسه به «علت عضویت در گروه‌های تلگرامی به اتهام اقدام علیه امنیت ملی و فعالیت تبلیغی علیه رژیم و نیز توهین به سران حکومت» به هشت سال حبس محکوم شد.
این زندانی سیاسی پس از سال‌ها زندگی مخفیانه سرانجام در روز دوم اسفند ۱۴۰۲ به دست نیروهای امنیتی در محل سکونتش با ضرب و شتم بازداشت و روانهِ زندان اوین شد.
لیان درویش، مجرد و دانش‌آموخته زبان‌شناسی است. او اکنون در سالن یکم در اندرزگاه پنجم بند زنان در زندان اوین بدون دسترسی به وکیل تعیینی و دسترسی به خدمات پزشکی محبوس و از روز هشتم خرداد دست به اعتصاب غذای تر زده است.
برادر این زندانی سیاسی به نقل از هم‌بندان او به «زمانه» می‌گوید که حال کنونی لیان نامناسب است، اما مسئولان زندان اوین هم‌چنان از انتقال او به بهداری و بیمارستان خارج از زندان ممانعت می‌کنند:
لیان تأکید کرده است در صورت تشدید فشارهای مسئولان زندان و عدم دسترسی به خدمات پزشکی اقدام به اعتصاب غذای خشک خواهد کرد.
بهمن ۹۵ سازمان حقوق بشری بنیاد عبدالرحمن برومند، در گزارشی در خصوص وضعیت بند نسوان زندان اوین گزارش کرده بود:
خدمات درمانی بسیار اندک و بی‌کیفیت است. مشکلاتی از قبیل نرساندن به موقع بیماران به بهداری در وضعیت‌های اورژانسی، نرسیدن دارو به بیماران و گاهی حتی اشتباه قرار گرفتن داروها در جعبه‌های قرص که موجب مصرف اشتباه و عوارضی چون تشنج و بیهوشی نیز وجود دارد. اعزام‌های خارج از زندان نیز با مشکلات و موانع بسیاری همراه است. بعضا مواردی اورژانسی وجود داشته که تا رساندن بیمار به بهداری حدودا ۱۵ تا ۳۰ دقیقه زمان برده و این در حالی‌است که محل بهداری به فاصله پنج دقیقه از بند قرار گرفته. این شرایط در زمانهای حملۀ قلبی و یا موارد دیگر هم به همین شکل بوده و هست.تحمل رفتار ناشایست مأموران خانم و استفاده از دستبند و توهین و تحقیر توسط مأموران در رفت و برگشت به مراجع قضایی و مراکز درمانی بسیار سخت است. گاهی نیز اعزام‌ها یا انجام نمی‌گیرد و مجوز صادر نمی‌شود و یا به دلیل کمبود نیرو اعزام‌ها لغو می‌شود.
در سال‌های گذشته شیوه‌ها و روش‌های متفاوتی برای اعمال فشار بر زندانیان سیاسی علی‌الخصوص زندانیان سیاسی زن توسط نهادهای امنیتی به اجرا گذاشته شده است. موارد متعدد آزار و فشار روانی زندانیان سیاسی، اجبار آن‌ها به اعترافات تلویزیونی و مصرف داروهای آرام‌بخش، بستری کردن برخی در بیمارستان روانی و مواردی از مرگ مشکوک زندانیان در حین یا پس از بازداشت گزارش شده است.
مسئولان زندان اوین در سال‌های اخیر نیز برای اعمال فشار بیشتر بر زندانیان سیاسی به جای مداوا، آن‌ها را از رسیدگی پزشکی محروم می‌کنند یا در مواردی آن‌ها را بدون نظر پزشک متخصص به بیمارستان روانی منتقل می‌کنند.
بررسی چند دهه عملکرد قوه قضاییه حکومت ایران نشان می‌دهد قضات دادگاه‌ها در رسیدگی به پرونده‌های مختلف، به ویژه پرونده زندانیان سیاسی، با نادیده انگاشتن «اصل شخصی بودن مجازات» و در راستای اعمال فشار بیشتر بر زندانیان، بستری را فراهم می‌کنند که در آن خانواده و بستگان زندانی نیز به نحوی تحت مجازات و فشار قرار گیرند.