«انسان موجود ناشناخته‌ای است و از زمانی که بر کره خاکی ماوی یافت کمتر چیزی بوده که در برابر نیروی اراده او تاب ایستادگی داشته باشد. هیچ چیز برای انسان غیرممکن نبود. رویایی نبود که برایش دست‌نیافتنی باشد. حتی جبر طبیعت هم نتوانست انسان را متوقف کند…» کسی چه می‌داند؟ شاید جملاتی شبیه این در بعدازظهر شرجی اول خرداد در ورزشگاه بندر کوبه ژاپن از ذهن هاجر صفرزاده، قهرمان طلایی پارادوومیدانی ایران می‌گذشت.
چهره مصمم هاجر در قابی از جعبه جادویی جان گرفته بود. خودش بود و خودش… آن سر دنیا، سرزمین آفتاب تابان، فینال رقابت‌های جهانی ماده ۴۰۰ متر زنان کلاس T12، دقایقی دیگر روی پیست تارتان کوبه استارت می‌خورد. دوندگان یکی پس از دیگری به اتفاق دوندگان راهنمای خود، پشت خط استارت زانو به زمین می‌زنند. همه غیر از هاجر صفرزاده... شاید این اتفاق روز اول برای همه عجیب و غریب بود اما انگار رفته رفته از گزارشگر و تماشاگر گرفته تا دونده و مربی و داور، مثل خود او به این وضع خو گرفته بودند.
هاجر قلب همه را تسخیر می‌کند، حتی رقبایش را، تماشاگران ژاپنی نیم‌خیز شده نشده چشم‌هایشان را تا آنجا که می‌توانند باز میکنند تا خلق یک حماسه را خوب ببیند. گوشی‌ها یکی پس از دیگری روی هاجر زوم می‌شود. عکاس‌ها قبل از شلیک استارت، کارشان را شروع کرده‌اند و از او عکس می‌گیرند. یکی از پس دیگری و دوباره و دوباره…. عکس و عکس می‌گیرند تا تصویر دختری با قلبی از طلا، در کسری از ساعت روی خروجی خبرگزاری‌ها و سایت‌های بزرگ خبری قرار بگیرد.
https://www.instagram.com/p/C7e7P7SuXCp/?hl=en
او زودتر از باقی رقبا با ثبت زمان ۵۷,۵۶ ثانیه به خط پایان می‌رسد، رکورد آسیا را می‌شکند و اولین مدال تاریخ ایران در پارادوومیدانی زنان جهان را کسب می‌کند، مدالی به رنگ طلا.
درخشش در جوانی
هاجر از ۱۵ سالگی وارد رشته دوومیدانی شده و از همان اول هم درخشیده است. او درباره ورودش به این رشته به رادیو زمانه گفت:
من از بچگی به ورزش علاقه داشتم و رشته‌های مختلفی را تجربه کردم. مثلا دان یک کاراته و کمربند آبی بوکس را دارم، دوچرخه سوار بودم اما از دوران مدرسه به دوومیدانی هم علاقه داشتم و به توصیه معلمم رفتم سمت این رشته و خیلی زود در مسابقات دانش‌آموزی درخشیدم.
هاجر صفرزاده با ۲۴ سال سن در مسابقات جوانان جهان به دو مدال طلا و در مسابقات پاراآسیایی جوانان به سه مدال طلا دست یافته است. او در بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا هم دو مدال نقره و یک برنز کسب کرده و در هانگژو هم قهرمان شده است. هاجر در سال ۲۰۱۹ عنوان بهترین ورزشکار جوان را هم به خود اختصاص داد.
مصدومیت و خانه‌نشینی
هاجر اما در پنج سال گذشته روزهای سختی را پشت سر گذاشته که درباره آن می‌گوید:
سال ۲۰۱۸ متاسفانه مصدوم شدم و از ناحیه کمر آسیب دیدم و به خاطر قصور پزشکی مهره کمرم شکست. حدود ۹ ماه خانه‌نشین و استراحت مطلق بودم و دکتر بهم می‌گفت شاید نتوانم به دوومیدانی برگردم. سختی‌های که من کشیدم به نظرم غیرقابل تحمل بود اما خدا را شکر از پس آنها برآمدم. من در آن یک‌سال حتی راه نمی‌توانستم بروم و وقتی می‌خوابیدم هم نمی‌توانستم پهلو به پهلو شوم. در این پنج سال اخیر خیلی اذیت شدم و سختی کشیدم ولی الان می‌گویم ارزشش را داشت و اگر الان برگردم به پنج سال قبل صددرصد این مسیر را دوباره انتخاب می‌کنم.
«بی‌توجهی و دیده نشدن درد بزرگ ماست»
در سال‌های پس از مصدومیت مسئولان و مربیان به او توجه نکردند و به‌خاطر عدم اعتماد آنها، هاجر در ۵ سال گذشته فقط در یک مسابقه بین‌المللی توانست حضور پیدا کند آن‌هم در بازی‌های پاراآسیایی هانگژو بود که به مدال طلا رسید، او در این‌باره گفت:
برای مسابقات جهانی آماده بودم اما اعزامم نمی‌کردند و می‌گفتند شاید مدال نگیری. متاسفانه آنطور که باید به ما توجه نمی‌شود و دیده نمی‌شویم و این درد بزرگی برای ما ورزشکاران پارادوومیدانی است. من اولین دختری بودم که در مسابقات جهانی پارادوومیدانی شرکت کردم و امیدوارم این مسیری شود برای بقیه دختران و توجه مسئولان و رسانه‌ها هم به ما جلب شود چون ما یکسری استعداد داریم که متاسفانه دیده نمی‌شوند و این ناراحت کننده است.
قهرمانی جهان و کسب سهمیه پاراالمپیک
رقابت‌های پارادوومیدانی قهرمانی جهان امسال به خاطر بحث کسب سهمیه پارالمپیک از اهمیت بیشتری برخوردار بود و هاجر صفرزاده با قهرمانی توانست سهمیه پارالمپیک پاریس را هم کسب کند. او دراین‌باره به رادیو زمانه می‌گوید:
نفر اول و دوم مسابقات جهانی مستقیم سهمیه پارالمپیک را کسب میکنند برای همین تمام ورزشکاران با قدرت در این رقابت حضور پیدا کرده بودند و از سطح خوبی برخوردار بود. من قبل از مسابقه امیدی به کسب مدال طلا نداشتم ولی در آن لحظات به هیچ‌چیزی غیر از طلا و سهمیه پارالمپیک فکر نمی‌کردم و خوشحالم جواب همه این سال تلاش و صبوری را گرفتم.
نداشتن همراه دونده مرد
صفرزاده در پاسخ به این پرسش که چرا با همراه در مسابقات جهانی ندویده، گفت:
در کلاسی که من هستم، می توانیم همراه دونده داشته باشیم اما به‌خاطر قوانین کشور ما، من نمی‌توانم همراه دونده مرد داشته باشم. مطمئنا من هم اگر مثل بقیه ورزشکاران همراه دونده داشته باشم خیلی بهتر می‌توانم نتیجه بگیرم.
حقوق ماهیانه ۱۰ میلیونی
ورزشکاران پارالمپیکی در ایران آنطور که باید امکانات و درآمد مناسبی ندارند. هاجر معتقد است حقوقی که آنها دریافت میکنند در مقابل هزینه‌های یک ورزشکار حرفه‌ای بسیار کم است. او می‌گوید:
ما زمانی که در اردوهای تیم ملی هستیم از طرف پارالمپیک حقوق می‌گیریم و این بستگی به رنکینگ جهانی ما دارد. من الان ماهانه ۱۰ میلیون تومان حقوق می‌گیرم اما زمانی‌که مسابقات تمام شود این حقوق هم قطع می‌شود. متاسفانه این حقوق برای یک ورزشکار حرفه‌ای کفاف نمی‌کند.
طلای پارالمپیک و رقابت با ورزشکاران سالم
هاجر حالا در یک قدمی آرزوی دوران نوجوانی‌اش قرار دارد؛ دویدن در پاراالمپیک. او اولین زن دونده ایران در این رشته در پاراالمپیک خواهد بود:
از نوجوانی یکی از آرزوهایم حضور روی سکوی پارالمپیک بود. من تازه اول راه هستم و هدف بعدی‌ام درخشیدن در پارالمپیک است. همه تلاشم را می‌کنم تا در پاریس روی سکو قرار بگیرم. نمی‌توانم رنگ مدالم را از الان پیش بینی کنم اما آرزوی قلبی من مدال طلای پارالمپیک و شکستن رکورد جهانی است و برای رسیدن به آن همه تلاشم را می‌کنم.
او اما هدف بزرگتری هم دارد و می‌خواهد بعد از مسابقات پارالمپیک با ورزشکاران سالم رقابت کند. الگوی زندگی هاجر قهرمانانی هستند که در شرایط شرایط سخت توانستند به هدف‌شان برسند و هیچ وقت ناامید نشدند. به نظر او صبر و تحمل کلید موفقیت است.
https://www.instagram.com/p/C7RB071PMNy/?hl=en&img_index=1
هاجر، تجلی زنان مبارز و امیدوار ایران
و اما خط پایان جایی که دختری در ظاهر تنها و بدون دونده راهنما قهرمان جهان شد و اشک ریخت؛ هاجر آنجا روی پیست تارتان کوبه، تنها یک دونده ۴۰۰ متر پارادومیدانی نبود که برای مدال و رکورد و ورودی پارالمپیک می‌جنگید؛ هاجر صفرزاده تجلی امید زنان سرزمین مادری بود، فریادی از مظلومیت زنانی که این روزها شجاعانه در ایران برای رسیدن به آزادی و حقوق اولیه خود مبارزه میکنند، زنانی امیدوار به آینده همچون هاجر صفرزاده.
https://www.instagram.com/p/C7P0hIfoKeQ/?hl=en&img_index=4