گرفتن تعهد از ورزشکاران برای مصاحبه نکردن با رسانه‌های خارجی

طبق اطلاعاتی که از یک منبع آگاه به «رادیو زمانه» رسیده، فدراسیون کاراته ایران از ورزشکارانی که قصد حضور در مسابقات بین‌المللی دارند در دفترخانه تعهد می‌گیرد که با رسانه‌های خارج از ایران مصاحبه نکنند.

وزارت ورزش و جوانان سال‌هاست به منظور جلوگیری از پناهندگی ورزشکاران با گرفتن تعهد و وثیقه به نوعی سعی در بستن دست و پای ورزشکاران برای پناهنده شدن آنها دارد. با وجود اینکه گرفتن ضمانت‌نامه مالی از ورزشکاران قانونی نیست اما پس از «جنبش زن، زندگی، آزادی» این سخت‌گیری‌ها به مراتب بیشتر شد تا جایی‌که صدای کمیته بین‌المللی المپیک هم درآمد و توماس باخ رئیس این کمیته از محمود خسروی‌وفا رئیس کمیته ملی المپیک توضیح خواست.

احضار خسروی وفا به مقر کمیته بین‌المللی المپیک

اواسط بهمن ۱۴۰۱، حدود ۵ ماه پس از ورود محمود خسروی‌وفا به کمیته ملی المپیک، مسئولان IOC از او خواستند در مقر این کمیته در لوزان سوئیس حاضر شود تا در مورد برخی موضوعات روز ورزش ایران از جمله ضمانت‌های مالی توضیح دهد.

بخشی از سوال‌های مسئولان IOC از خسروی وفا درباره بازداشت و تهدید ورزشکاران ایران بوده است که او پس از بازگشت در نشست خبری درباره آن گفته است:

به مسئولان IOC این‌گونه اعلام شده بود که ورزشکارانی در ایران زندانی یا اعدامی هستند اما ما با استدلال به آنها گفتیم که اینگونه نیست. بعد هم مورد عفو عمومی قرار گرفتند و آزاد شدند.

او در بخشی دیگر از صحبت‌هایش به بحث وثیقه ورزشکاران اشاره کرده و گفته است:

آنها به پناهندگی دختر ورزشکار کشورمان (اسکی) اشاره کردند و گفتند که از این ورزشکار برای خروج از کشور ضمانت‌نامه خواسته‌اند، صحت این مسئله را از من پرسیدند که اعلام کردم درست است و شما هم از ورزشکاران که وارد دهکده المپیک می‌شوند گارانتی می‌گیرید، مسئله پیچیده ای نیست. با این حال اعلام کردیم که همین مسئله را برای مجمع سال آینده در دستور کار قرار می‌دهیم تا فدراسیون‌ها نظر بدهند و آن از دستور کار خارج شود.

قطع صدا در مجمع سالانه

پس از این صحبت‌ها مجمع عمومی کمیته ملی المپیک در ۱۴ آذرماه ۱۴۰۲ برگزار شد اما وقتی بحث به موضوع ایجاد مرکز حکمیت و داوری در ورزش و اخذ وثیقه مالی از ورزشکاران رسید، صدای مجمع برای خبرنگاران که بیرون از سالن بودند قطع شد.

پس از پایان جلسه مناف هاشمی دبیرکل کمیته ملی المپیک درباره این اتفاق گفته است:

در مورد قسمتی که صدا قطع شده طبیعتا باید قطع می‌شد چون درباره موضوعاتی صحبت شد که رئیس کمیته ملی المپیک با آقای توماس باخ رئیس کمیته بین‌المللی المپیک داشتند. در مورد برخی از نکات به اعضای مجمع توصیه کردند که مهم‌ترینش مربوط به ضمانت‌های مالی بود و قرار شد تمام فدراسیون‌ها راهکارهایی در این زمینه پیشنهاد دهند.

بازجویی از ورزشکاران

اما از قرار معلوم نه تنها این قانون نانوشته هنوز برداشته نشده و راهکاری برای آن پیدا نکرده اند بلکه بندی هم به آن اضافه شده تا مبادا ورزشکاران با رسانه‌های خارج از کشور مصاحبه کنند.

یک منبع آگاه که خواست نامش فاش نشود به رادیو زمانه در این‌باره گفت:

وقتی به فدراسیون کاراته مراجعه کردم تا کارهای اعزام‌مان را انجام دهم یک سری افراد که برای حراست وزارت ورزش بودند از ما بازجویی کردند، دقیقا تکرار می‌کنم بازجویی کردند چون یک‌سری سوال از ما پرسیدند که هیچ ربطی به ورزش نداشت. آنها از ما خواستند به دفتر اسناد رسمی برویم و یک تعهدنامه را امضا کنیم که در آن نوشته شده بود اجازه انجام هیچ‌گونه مصاحبه با رسانه‌های خارجی را نداریم. این در حالی است که تمام هزینه‌های اعزام برعهده خود ما بود و فدراسیون هیچ حمایتی از ما نکرد.

اطلاعیه فدراسیون کاراته

فدراسیون کاراته هم در ابتدای سال ۱۴۰۲ در خصوص اعزام به رویداد های برون مرزی فدراسيون اطلاعيه‌ای را منتشر كرد که در آن تاکید شده بود حضور مربيان، داوران و ورزشكاران در رويدادهای بين المللی منوط به كسب مجوز از فدراسيون كاراته است. در بخشی از این اطلاعیه آمده است:

بنابر قوانین وزارت ورزش و جوانان مبنی بر اعزام کلیه رویدادهای برون مرزی اعم از مسابقات، دوره های داوری، مربیگری، کمپ های تمرینی و… توسط سبک‌ها و هیات‌های استانی بدون سیر مراحل قانونی (انجام مکاتبات اداری از طریق فدراسیون و اخذ مجوز از شورای برون مرزی وزارت ورزش و جوانان) ممنوع می‌باشد. بدیهی است در صورت عدم هماهنگی و حضور در رویدادهای بین المللی؛ عواقب انضباطی آن متوجه مربیان، داوران و ورزشکاران خواهد بود.

ورزشکاران در حالت کما

از قرار معلوم فدراسیون کاراته حتی برای اعزام به کشوری مثل ترکیه که نه جزو کشورهای شینگن است و نه آمریکا هم از ورزشکاران خواسته که ضمانت بدهند.

این منبع آگاه که بیش از ۲ دهه است در این رشته فعال می‌کند، در پایان به زمانه گفت:

خیلی از ورزشکاران ایران که جوان هستند به‌خاطر این قوانین زندگی‌شان تباه می‌شود، بسیاری از قشر پایین جامعه هستند و نمی‌توانند وثیقه و ضمانت بدهند. ما در این کشور نمی‌دانیم چه کنیم. نه می‌شود از این مملکت رفت، نه می‌شود ماند، در یک حالت کما داریم به سر می‌بریم و معلوم نیست آینده‌مان چه می‌شود. هیچ کس هم دلش به حال این جوان‌هایی که با کلی انگیزه تلاش کرده‌اند تا به اینجا برسد نمی‌سوزد و برای‌شان مهم نیست چه بلایی سر ما می‌آید.