۲۸ اسفند ۱۴۰۲، نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد در شهر ژنو، دربارۀ «وضعیت حقوق بشر در ایران» برگزار شد. در این نشست، جاوید رحمان، گزارشگر ویژۀ حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، گزارشی ۴۲ صفحه‌ای در مورد ایران ارائه کرد که در بخشی از آن به تفصیل سرکوب گسترده علیه بهائیان در ایران مستند شده است. به فاصلۀ یک روز، ۲۹ اسفند ۱۴۰۲، جامعۀ جهانی بهائی بیانیه‌ای مرتبط با گزارش جاوید رحمان منتشر کرد.
رادیو زمانه، جهت کسب اطلاع بیشتر از نشست شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد و جزئیات گزارش جاوید رحمان پیرامون وضعیت بهائیان در ایران، با وثاق سنائی، از سخنگویان جامعۀ جهانی بهائی، گفت‌وگو کرده است:
وثاق سنائی، در شرح گزارش جاوید رحمان به رادیو زمانه گفت:
آقای رحمان در گزارش نهائی خود به اعضای شورای حقوق بشر گفت که از سرکوب مداوم، ادامۀ دستگیری‌های خودسرانه و آزار و اذیت اعضای جامعۀ بهائی شدیداً نگران و بهت‌زده است. او در بخشی از گزارش خود اشاره می‌کند که اقلیت بهائی به شکلی آزار‌دهنده با سرکوب‌های شدید و حملات هدفمند روبرو هستند.
سخنگوی جامعۀ جهانی بهائی در ارتباط با گزارش شفاهی جاوید رحمان خطاب به شورای حقوق بشر گفت که او «به تخریب و هتک حرمت بیش از ۳۰ قبر جدید بهائیان ایران توسط مأمورین حکومت، در محل گورستان دسته‌جمعی خاوران در تهران» نیز اشاره کرده است.
در تاریخ ۱۵ اسفند ۱۴۰۲، جامعۀ جهانی بهائی با انتشار یک بیانیۀ مطبوعاتی از تخریب بیش از ۳۰ قبر جدید بهائیان که محل دفن ۵۵ متوفی بهائی بوده است، خبر داد. در این بیانیه آمده است که مسئولین نشانه‌های روی قبرها را برداشته و «با لودر و بولدوزر قبور را صاف کرده‌اند تا حالت قبر نداشته باشد».
این اقدام که در گور دسته‌جمعی خاوران، محل دفن هزاران زندانی سیاسی اعدام شده در دهۀ ۶۰ صورت گرفته، به گونه‌ای انجام شده که به نظر برسد هیچ قبری در آن محل وجود نداشته است.
وثاق سنائی همچنین گفت که در گزارش جاوید رحمان آمده که در شش ماهۀ دوم سال شمسی، منازل بیش از ۱۰۰ خانوادۀ بهائی مورد تفتیش و غارت قرار گرفته و مامورین حین تفتیش این خانه‌ها مبالغی پول نقد، کارت‌های بانکی، جواهرات، اسناد ملکی، مدارک هویت، پاسپورت‌ها، وسایل الکترونیکی و کتب مذهبی را مصادره کرده‌اند. به‌علاوه، «حداقل ۷۰ شهروند بهائی» در بازداشت یا در حال گذراندن حکم خود هستند و ۱۲۰۰ نفر دیگر با احکام قضایی یا «احکام زندان سخت و طولانی‌مدت» روبرو هستند.
وثاق سنائی در پاسخ به این پرسش که جامعۀ بهائی در ایران با وجود دهه‌ها سرکوب و تبعیض چگونه به حیات خودش ادامه داده و به مطالبۀ حقوق تضییع‌شدۀ خود پرداخته، گفت که سرکوب بهائیان رویداد تازه‌ای نیست و اگرچه در ۴۵ سال گذشته به‌طور سیستماتیک صورت گرفته است، اما آغاز آن به ۱۸۰ سال پیش، یعنی زمان شکل‌گیری این آئین برمی‌گردد. او واکنش بهائیان به این ظلم و ستم را «نه قبول خواسته‌های سرکوبگران»، «نه پذیرش نقش قربانی» و «نه پیروی از خوی و روش ظالم» توصیف کرد و گفت که بهائیان در تمام این سال‌ها که در معرض سرکوب و ستم بوده‌اند، همواره تلاش کرده‌اند تا در عمل یاد بگیرند اصولی که به آن باور دارند را به واقعیت اجتماعی تبدیل کنند. او از «برابری زن و مرد»، «یکی بودن انسان‌ها» و «آزادی عقیده» به‌عنوان اصول مشترکی نام برد که مردم ایران به آن باور دارند.
سخنگوی جامعۀ جهانی بهائی در ادامه با اشاره به کمپین «داستان ما یکیست» افزود که جامعۀ بهائی البته آگاه است که تبدیل این اصول به واقعیت کار آسانی نبوده و به مشارکت همگانی نیازمند است و از این جهت ایرانیان با داشتن آرمان‌ها و مقصد مشترک، دارای یک داستان مشترک هستند.
«داستان ما یکیست» نام کمپینی است که جامعۀ جهانی بهائی در خردادماه ۱۴۰۱ آن را با هدف گرامیداشت ۱۰ زن بهائی اعدام شده در دهۀ ۶۰ و نیز تلاش دیرینۀ زنان ایرانی از هر عقیده و پیشینه‌ای برای تحقق برابری جنسیتی در دهه‌های گذشته راه‌اندازی نمود.
وثاق سنائی درباره اهمیت گزارش جاوید رحمان و تاثیرش در حفظ و ارتقای حقوق بهائیان به رادیو زمانه گفت که ارائۀ چنین گزارشی و نیز تاکید بسیاری از کشورهای عضو سازمان ملل بر پایان یافتن سرکوب بهائیان، خود حاصل تلاش‌های بسیار زیاد جامعۀ جهانی بهائی در سطوح بین‌المللی و نیز ملی است. او افزود که موارد آزار و اذیت‌هایی که بهائیان با آن روبرو هستند در مجامع بین‌المللی، اعم از نهادهای سازمان ملل، گزارشگران ویژه و سازمان‌های حقوق بشری که در این سطح مشغول به فعالیت هستند و یا در کشورهای مختلف در سطح دولت‌ها و سازمان‌های مرتبط که در مسائل حقوق بشر یا آزادی عقیده فعالیت دارند، مطرح شده و دائما گزارش‌های مختلف در ارتباط با موارد متعدد نقض حقوق بهائیان به‌طور دقیق منتشر می‌شود. او تاکید کرد که «این تلاش‌ها باعث شده تا ظلمی که به بهائیان می‌شود دیده شده و حکومت ایران نتواند بر اعمال ضدانسانی خود سرپوش گذارد».