جویس کرول اوتس نویسنده بسیار پرکاری است. به نویسنده‌هایی مانند اوتس می‌توان «نویسنده منتشر» گفت. نویسندگانی که می‌بایست هر آنچه را که می‌نویسند، حتماً منتشر هم کنند و همواره در مرکز تواجه قرار داشته باشند.
او بیش از ۵۰ رمان نوشته و دو رمان تازه و چند مجموعه داستان هم در دست انتشار دارد. از او در کنار دون دلیلو و فیلیپ راث و توماس پینچون به عنوان مهم‌ترین نویسندگان آمریکا در دوران معاصر یاد می‌کنند. نام این نویسندگان سال‌هاست که در فهرست نامزدهای نوبل ادبی به چشم می‌خورد.
کرول اوتس در گستره آثارش تلاش می‌کند با اسطوره‌زدایی از «رؤیای آمریکایی» نشان دهد که چگونه انسان‌ها به جست و‌جوی خوشبختی و موفقیت و ثروت به درماندگی و بی‌پناهی می‌رسند و خشونت و تراژدی‌های کوچک و بزرگ، زندگی‌شان را، ناگهان به هم می‌زند.
به باور او وظیفه هنر و ادبیات این است که انسان‌ها را از خمودگی در بیاورد، آنها را تحریک و ناآرام و برآشفته کند، و همدلی‌شان را به سوی موضوعاتی برانگیزاند که رسانه‌ها معمولاً به آنها نمی‌پردازند. ما در آثار اوتس با انسان‌های زخم‌خورده و زخم‌پذیر، انسان‌های خیانت‌دیده و خیانتکار، متجاوزان و قربانیان تجاوز و همینطور جنایتکاران و تبهکاران آشنا می‌شویم. زندگی استادان دانشگاه، عاشقیت‌های آنها و کسالت‌شان از زندگی روزانه هم در آثار کرول اوتس جایگاه ویژه‌ای دارد. زنان خانه‌داری که به پوچی و بیهودگی رسیده‌اند از دیگر شخصیت‌های داستان‌های او هستند.
شانزدهم ژوئن جویس کرول اوتس هفتاد و پنج سالگی‌اش را جشن گرفت. با تأخیر یک هفته‌ای، به این مناسبت، در مجله ادبی این هفته به این نویسنده تأثیرگذار و از پیروان سبک رئالیسم کثیف می‌پردازیم.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20130701_Oetes_HosseinNushazar.mp3[/podcast]