با آرش دبستانی: سگ راهنما

در حالی که انسان‌ها عمدتاً با چشمان خود جهت را تشخیص می‌دهند، سگ‌ها با حس بویایی محیط اطراف خود را درک می‌کنند.

بسته به نژاد و شخصیت سگ‌ها، می‌توان آنها را برای کارهای خاص آموزش داد. برخی برای شکار مناسب‌ترند، برخی دیگر به عنوان سگ گله و برخی هم به عنوان سگ جستجوگر و موادیاب به کار گرفته می‌شوند. در مدارس و خانه‌های بازنشستگان، از حیوانات آموزش دیده به عنوان «مددکار اجتماعی» استفاده می‌شود. سگ‌های راهنما به افراد نابینا و افرادی با معلولیت تحرکی کمک می‌کنند تا بر موانع زندگی روزمره غلبه کنند. آرش دبستانی که خود نابیناست، این بار با سگ راهنمای خود به منهتن می‌رود و ما را با چالش‌های یک نابینا و سگ راهنمایش آشنا می‌کند. این پادکست را می‌شنوید:

مهم‌ترین نکته این است که وقتی ما یک سگ راهنما را می‌بینم باید درک کنیم که او مشغول کاری‌ست و بنابراین اگر با او چشم در چشم شویم، او را بخواهیم نوازش کنیم یا به او غذا بدهیم، حواس او را پرت کرده‌ایم و به این ترتیب ممکن است زندگی صاحبش را به خطر بیندازیم.

تورکیا، سگ آرش شش سال است که با او زندگی می‌کند.  

نخستین بار بعد از جنگ جهانی اول آلمانی‌ها به این فکر افتادند که برای کمک به سربازانی که در جنگ بینایی خود را از دست داده بودند سگ‌ها را به کار بگیرند. سگ‌های نژاد پودل، سگ‌های لابرادور، و سگ‌های شیفر آلمانی برای این کار مناسب‌اند. معمولاً یک تا دو سال هم آموزش این سگ‌ها به دراز می‌کشد و عمر آن‌ها بسته به نژادشان بین ۱۰ تا ۱۳ سال است. در کشورهای توسعه‌یافته سگ‌های راهنما جزو وسایل کمک حرکتی به شمار می‌آیند و قیمت آن‌ها هم بین ۲۰ تا ۳۰ هزار دلار است که معمولا شرکت‌های بیمه دست‌کم بخشی از آن را تقبل می‌کنند.

پژوهش «ویژگی‌های داشتن یک سگ راهنما» که در سال  ۲۰۱۵ انجام شد نشان داد که سگ‌های راهنما به شکل اجتماعی و روانی به افراد نابینا کمک می‌کنند و به آنها احساس امنیت و اعتماد به نفس بیشتری می‌دهند. همچنین افرادی که سگ راهنما دارند احساس استقلال بیشتر و علاقه بیشتری به تردد دارند.

از مهم‌ترین ویژگی‌های این سگ‌ها این است که اگر صاحبشان به خطر بیفتد، از دستور او اطاعت نمی‌کنند.

با کلیک روی این جمله، متن پیاده‌سازی‌شده این پادکست را بخوانید.