اورنگ خضرایی به نسلی از معلمان تبعیدی و شهرستانی تعلق دارد که ادبیات را با تدریس در روستاها و شهرهای دورافتاده آغاز کردند: نویسندگان و شاعرانی مثل، صمد بهرنگی، علی اشرف درویشیان، محمد کلباسی، محمد حقوقی و هوشنگ گلشیری.
محمدعلی سپانلو درباره شعرهای خضرایی گفته: اورنگ خضرایی یکی از شاعران نسل پیشین است که کم‌تر شناخته شد. آثار مفصلی ندارد و در کارهایی که از او باقی مانده، جنبه‌های ابداعی و یک تخیل جذاب به چشم می‌خورد. او در واقع شاعر طبیعت بود، اما نه یک طبیعت بی‌زمان؛ بلکه طبیعت مربوط به زندگی امروز.
اما آنچه که سپانلو درباره خضرایی می‌گوید، فقط مختصات بخشی از شعر او در دوره‌ای معین را مشخص می‌کند. خضرایی در آذر ۱۳۷۷، در اوج قتل‌های زنجیره‌ای در صدمین شماره نشریه کلک شعر خطابه در تدفین شاعران را منتشر کرد. او سروده بود: مقدر شاعران/بالیدنِ بر خاک است/تاریخ را بگذارید ورق بخورد
اورنگ خضرایی از اعضای کانون نویسندگان ایران بود و در شب‌های شعر انستیتو گوته در سرآغاز بهار آزادی هم شعرخوانی کرد. او همچنین از بنیان‌گذاران جُنگ اصفهان بود.
خضرایی در شعرش اهل اندیشه بود در حال و هوای دلدادگی‌هایی نه چندان پایدار در روزگار ما. شعر «سوار سبز» در بیان گذر زمان از شعرهای به‌یادماندنی اوست.
اول تیرماه مصادف است با زادروز اورنگ خضرایی، از شاعرانِ جُنگ اصفهان و از اعضای کانون نویسندگان ایران. مجله ادبی زمانه به این مناسبت به خضرایی اختصاص دارد. برای آشنایی با شعر این شاعر و فعالیت‌های فرهنگی‌اش از شما دعوت می‌کنیم مجله ادبی زمانه را بشنوید.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20130624_Orang_khazraie_nushazar.mp3[/podcast]