خبرگزاری دولتی کار ایران (ایلنا) به نقل از یک پرستار نوشت پرستاران به دلیل کمبود نیرو به اضافه‌کاری اجباری با حقوق کم مجبور هستند: یک پرستار در ماه فقط حدود ۱۵۰ ساعت موظفی دارد و اضافه کار نباید اجباری باشد یعنی اگر پرستاری اضافه کار نخواسته باشد با پرکردن ساعات موظفی حقوق کامل می‌گیرد اما در بسیاری از مراکز درمانی به پرستاران اضافه کار اجباری می‌دهند.
بر اساس روایت این پرستار، همکاران او ممکن است در عرض یک ماه، ۱۰۰ ساعت، ۱۵۰ یا حتی ۱۷۰ ساعت اضافه کار داشته باشند. به رغم اجبار پرستاران به اضافه‌کاری اما مزایای اضافه‌کاری و حق شیفت به آنها پرداخت نمی‌شود و «دستمزد اضافه‌کاری تفاوتی با ساعت کار عادی ندارد و برای هر ساعت اضافه‌کاری ۱۶ هزار تا ۲۰ هزار تومان پرداخت می‌شود.»
پرستاران طی یک دهه گذشته بارها در اعتراض به قراردادهای متفاوت، تبعیض در دستمزد، ناامنی شغلی و حقوق اندک تجمع کردند. وعده دولت برای بهبود وضعیت معیشتی آنها اما از حرف فراتر نرفت تا به گفته محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستاری، آنها برای تامین معیشت «به مشاغل دیگر روی بیاورند».
او اردیبهشت امسال گفت: «بسیاری از پرستاران در اسنپ کار می‌کنند و رانندگی کار روتین آنهاست. حتی ترجیح می‌دهند رانندگی اتوبوس و نانوایی را انتخاب کنند.»
شریفی‌مقدم تعرفه تصویب شده برای پرستاران را که ۱۲۰ هزار تومان تعیین شده «تحقیر آنها» دانست و افزود: «به دلیل شرایط بد کاری، برخی از پرستاران به مشاغل دیگر روی آورده‌اند. تعدادی از آنها راننده اسنپ شدند. برخی هم مهاجرت و خانه‌نشینی را انتخاب می‌کنند.»
آمارهای متفاوتی از مهاجرات پرستاران منتشر شده است. در نخسیتن روزهای سال جاری مسئولان دولتی از مهاجرت در ماهانه ۲۰۰ پرستار در سال ۱۴۰۱ خبر دادند. رقمی که به گفته حمیدرضا عزیزی، معاون توسعه انسانی نظام پرستاری «بسیار بزرگ و ناامید کننده» است.
سرانه پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی در ایران کمتر از یک نفر برآورد می‌شود که با حداقل استاندارد تعیین شده ۱٬۶ نفر فاصله دارد. به رغم تایید کمبود پرستار در بیمارستان‌های دولتی و خصوصی، سازمان برنامه و بودجه سال ۱۴۰۱ با استخدام ۸۰ هزار پرستار مخالفت کرد و وزیر بهداشت و درمان وعده کرده است ۱۲ هزار پرستار در سال جاری استخدام شوند. این رقم حداقل پنج هزار نفر از شمار پرستارانی که پس از همه‌گیری کرونا اخراج و خانه‌نشین شدند، کمتر است.