هفت زن زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین در پنجمین سالگرد بازداشت فعالان محیط زیست و در حالی که حکومت جمهوری اسلامی بیش از صد معترض بازداشتی را با اتهام محاربه در معرض خطر اعدام قرار داده است، خواهان پشتیبانی نهادهای بین‌المللی حقوق بشری، افکار عمومی و آزادیخواهان از فعالان دربند شدند.
هستی امیری، نوشین جعفری، سپیده قلیان، نرگس محمدی، رها عسگری‌زاده، عالیه مطلب‌زاده و بهاره هدایت در نامه خود که به تاریخ ۹ بهمن/۲۹ ژانویه امضاء شده، مجازات اعدام را از فاحش‌ترین موارد نقض حقوق بشر دانسته‌اند که «با سلب حق حیات، جراحت ناشی از آن هرگز التیام پیدا نمی‌کند».
در این نامه که در اختیار زمانه قرار داده شده است، با اشاره به صدور احکام اعدام برای معترضان در اعتراضات سراسری اخیر ایران و خطر اعدام فعالان محیط زیست که آمده است:
ما تعدادی از زندانیان سیاسی بند زنان زندان اوین تصمیم گرفتیم به بهانه پنجمین سالگرد بازداشت فعالان محیط زیست حمایت خود را از آنها اعلام نموده و خواهان پشتیبانی نهادهای بین المللی حقوق بشری و افکار عمومی و آزادیخواهان برای آزادی آنها شویم. در همین راستا بر حمایت از «روایت‌گری» جهت ثبت واقعیت‌های تاریخی تاکید می‌کنیم ، چرا که آن‌را تلاشی برای توقف فجایع انسانی می‌دانیم. بنابراین از گام‌های مهم زندانیانی چون سپیده کاشانی و نیلوفر بیانی که علی‌رغم همه مخاطرات احتمالی ، به افشای ابعاد جنایت و سرکوب در تاریک‌خانه‌های امنیتی و آگاه شدن افکار عمومی پرداخته اند، حمایت و قدردانی می‌کنیم. در پایان انزجار خود را از حکم اعدام و سلب «حق حیات » و هرگونه “شکنجه” روحی و روانی چون تهدید به اعدام و شکنجه های جسمی اعلام نموده و از افکار عمومی می‌خواهیم برای توقف حکم “اعدام” معترضین از پای ننشینند.
اشاره این نامه به روایت‌گری اخیر سپیده کاشانی است. او در نامه‌ای سرگشاده شرح داده که بارها توسط بازجویان با صحنه‌سازی اعدام خودش و دیگر فعالان از جمله هومن جوکار، شکنجه شده است. پیشتر نیلوفر بیانی هم در نامه مشابهی فاش کرده بود که تحت شدیدترین شکنجه‌های روانی، تهدید به شکنجه فیزیکی و تجاوز جنسی قرار داشته و بازجویان او را با «تهدید همه روزه به اعدام»، «تحمل ۸ ماه سلول انفرادی و در انزوای کامل و بازجویی های طولانی به مدت ۹ تا ۱۲ ساعت در روز و شب»، «بازجویی‌های ایستاده یا در حال چرخیدن با چشم‌بند یا در حال بشین و پاشو»، «توهین به خود و خانواده» و«تحقیر از جمله اجبار به تقلید صدای حیوانات وحشی» شکنجه کرده‌اند.
نامه زنان زندانی به استفاده نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی از تدارک صحنه اعدام ساختگی، به‌عنوان ابزار شکنجه فعالان اشاره کرده و می‌گوید:
یکی از منزجرترین ابزارهای بازجویان برای اعمال فشار برای اخذ اعتراف، نمایش صحنه «اعدام» برایشان بوده و حقیقتاً تهدید به «اعدام» در تنهایی و بی‌کسی سلولهای انفرادی، فاصله چندانی با «اعدام» ندارد . سپیده کاشانی و نیلوفر بیانی دو هم‌بندی ما در کنار سایر همکارانشان در چنین شرایطی روانه دادگاه فرمایشی شده و بدون وجود هیچ نوع ادله قانونی و مستندات حقوقی «جاسوس» خوانده شده و حتی با اتهام «افساد فی الارض» مواجه شدند.
هفت زندانی سیاسی بند زنان اوین درباره ابزار اعدام در دستان دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی نوشته‌اند:
دهه‌هاست که جامعه ایران درد اعدام عزیزانش را بر دل نشانده و این روزها دوباره شاهد اعدام تعدادی از جوانان معترض هستیم که تعدادی از آنها هنوز در معرض خطر اعدام قرار دارند. ما زنان زندانی سیاسی در محبسی به سر می‌بریم که سایه شوم احکام «اعدام» و تهدید به «مرگ» بر سر تعدادی از هم‌بندی‌هایمان سنگینی کرده است. فعالان محیط زیست که به باور مردم ایران از شریف‌ترین و پر تلاش‌ترین ایرانیان برای حفظ محیط زیست و آینده سرزمینمان ایران هستند، از جمله آنها می‌باشند. آنها با پرونده‌سازی‌های بی اساس سپاه پاسداران بازداشت شدند و ۲ سال در سلولهای انفرادی بند امنیت تحت فشارهای روحی و روانی و جسمی قرار گرفتند، تا به کارهای نکرده‌ای اعتراف کنند که بازجویان سپاه، «اعدام» را برایشان تدارک ببینند.
زنان زندانی سیاسی با نام‌بردن از مریم حاج‌حسینی، مهوش شهریاری، فریبا کمال‌آبادی و زینب جلالیان، دیگر زندانیان سیاسی محبوس در اوین و شکنجه آنها با تهدید به اعدام، و اعدام شیرین علم هولی نوشته‌اند:
مریم حاج‌حسینی یکی دیگر از همبندیان ما، که از برگزیدگان و منتخبان علمی کشور است، به مدت ۴۱۲ روز را در خانه امن وزارت دفاع در منطقه ای دور از شهر تهران (منطقه‌ای کوهستانی ) حبس بوده و همواره با تهدید حکم «اعدام» به موجب اتهام «افساد فی الارض» مواجه بوده است. مهوش شهریاری و فریبا کمال‌آبادی ماه‌های طولانی در سلولهای انفرادی و تحت فشارهای روحی و روانی و جسمی شدید، از بدو بازداشت به دلیل باورهایشان با تهدید حکم «اعدام» به موجب اتهام افساد فی الارض و جاسوسی مواجه بوده‌اند به طوری که بازجویانشان در بازداشت اخیرشان به صراحت از تلاش وزارت اطلاعات برای تاب‌دادن ۷ جسد بهائی سخن گفته است. فشارهای روانی و شکنجه های جسمی علیه زینب جلالیان برای اخذ اعتراف دروغ مبنی بر انجام عملیات مسلحانه صورت گرفت که او هرگز نپذیرفت. هر چند تلاش‌های نهادهای امنیتی برای «اعدام» شیرین علم هولی منجر به «اعدام» او شد.
در پایان این نامه آمده است: «واقعیت اینست که ما از درک عمق اضطراب و رنجی که بر جان این زنان نشسته ناتوانیم، اما موظفیم علیه «اعدام»، زیستن زیر تهدید هولناک «مرگ» در تنهایی «سلولهای انفرادی»، فریاد بر آوریم.»