مایکل نِیگلِر، یکی از معتبرترین دانشوران، کنش‌گران و مدافعان مبارزه‌ی خشونت‌پرهیز در سطح جهانی است. او استاد ممتاز ادبیات کلاسیک و تطبیقی در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی بوده و یکی از کتاب‌های او با عنوان «در جست‌وجوی آیندهای خشونت‌پرهیز» جایزه‌ی کتاب آمریکا در سال ۲۰۰۲ را دریافت کرده است. امسال هم‌زمان با روز جهانی خشونت‌پرهیزی، برگردان فارسی کتابی از او با عنوان «مبانی مبارزه‌ی خشونت‌پرهیز» از زندان رجایی‌شهر ایران منتشر شد. نِیگلِر اخیرا در پیامی به یکی از «زندانیان وجدان» در زندان رجایی‌شهر -فرهاد میثمی- گفت‌وگویی کوتاه را در عین دغدغه‌مندی، در تلاش برای روشنگری بیش‌تر و نیز برای یافتن راهکاری درباره‌ی کنش اجتناب از غذای او شکل داده است. متن پیام او و پاسخ فرهاد میثمی به آن بدین شرح است:
نامه‌ی پروفسور مایکل نِیگلِر به فرهاد میثمی
فرهاد عزیز،
پیش از هر چیز سلام به شما در این روزهای تعطیلات در غرب.
من شهامت شما را تحسین می‌کنم. در حال تفکر هستم که چه پیشنهادی در مورد امساک در غذای شما (که به آن اعتصاب غذای نسبی نیز می‌گویند) می‌توانم بدهم. گاندی در طول دوران فعالیت خود، تقریبا ۱۲ بار دست به اعتصاب غذای شدید زد، و البته این‌گونه نبود که در تمام موارد به خواسته‌های خود دست یابد. او این‌جا و آن‌جا قواعد را به ما گفته است. اجتناب از غذا باید آخرین مأمن باشد، زمانی که شما تمامی راه‌های دیگر، از جمله مقاومت خشونت‌پرهیز را برای تکان دادن حریف آزموده‌اید. حدس می‌زنم که شما این قاعده را رعایت کرده‌اید. او همچنین می‌گوید که باید امکانِ این‌که حریف به خواسته‌های ما پاسخ دهد محتمل باشد، در غیر این صورت اعتصاب به شکلی از خودکشی تبدیل می‌گردد. آیا آن‌ها پاسخ خواهند داد؟
آیا اگر شما به نوشتن ادامه دهید اثرگذاری بیشتری نخواهید داشت؟
لطفا فراموش نکنید که شما هنوز سهم بزرگی دارید که می‌توانید به انجام برسانید، بنابراین از شما خواهش می‌کنم مراقب سلامت خود باشید. ما به شما نیاز داریم.
آیا هیچ راهی وجود دارد که ما از بیرون به مقامات مربوطه فشار وارد کنیم؟
با احترام عمیق،
مایکل نِیگلِر
[۲۵ دسامبر ۲۰۲۲]
پاسخ فرهاد میثمی به نامه‌ی پروفسور مایکل نِیگلِر
پروفسور نِیگلِر گرامی،
درود بر شما. شنیدن پیام‌تان برایم مایه‌ی افتخار شد. با شما موافقم که قرار نیست در تمام موارد به تمام خواسته‌های خود دست یابیم؛ این نه فقط درباره‌ی یک کنش ایستادگیِ سخت، بلکه حتی درباره‌ی یک مذاکره‌ی ساده نیز صادق است. رسیدن به بخشی از خواسته‌های این کنش را امکان‌پذیر می‌پندارم؛ اگر آن را نه به صورت یک کنش منفرد برای رسیدن به یک هدفِ تک‌افتاده، بلکه به‌صورتی کل‌گرایانه‌تر ببینیم. من با حداکثر توان مراقب سلامتی‌ام خواهم بود. مطمئن باشید که من زندگی را بسیار دوست می‌دارم، البته نه اساسا برای نوشتن و یا اثرگذاری به هر نحو دیگر، که برای آموختن. به‌سبب مجموعه‌ی بی‌اطلاعی‌هایم، نمی‌توانم بدانم شما چطور می‌توانید به مقامات ما فشار وارد کنید؛ تصور می‌کنم هرچه بخواهم بگویم برای شما بدیهی است. از دوستی تقاضا کرده‌ام کتاب «درجست‌وجوی آیندهای خشونت‌پرهیز» شما را برایم بفرستد. پیشاپیش از تصور این‌که بسیار از آن خواهم آموخت، و احتمالا نقدهایی هم به آن خواهم داشت، خوشحالم.
از صمیم قلب قدردان لطف شما هستم
فرهاد میثمی
۱۰ دی ۱۴۰۱ ایران، زندان رجایی‌شهر