اعتصاب غذا، نه راهی نمادین، بلکه شیوه‌ی انضمامی مبارزه‌ی سیاسی است با بنیادی‌ترین داشته‌ی خویش: بدن. از بابی سندز، تا علا عبدالفتاح تا عباس سماکار و سافرِجت‌ها اعتصاب غذا انقلابی‌شدن بدن است در مسیر حق‌خواهی؛ بدنی که لذت را، خورد و خوراک را نفی می‌کند تا به قول بابی سندز «زندگی خودم را بر کف دست گرفتن و خطر کردن، تنها کاری نیست که می‌توانم برای ایرلند انجام دهم، کار درست است». اعتصاب غذا فریاد بدن است بی‌توسل به زبان، بیان بدن است در موقعیت انقلابی و سیاسی، سیاست در بدن است و انقلاب در آن جاری.
سارا کمانگر، فعال کُرد ساکن آمریکا از روز ۲۴ نوامبر تا ۳۰ نوامبر به مدت هفت روز در سن‌دیگو دست به اعتصاب غذا زد. پیام او واضح و روشن و ساده بود: «خواست توقف خشونت در کردستان و توقف سرکوب مردمان کُرد». گروه ICWIN در چهار روز اول این اعتصاب غذا، از ۲۴ تا ۲۷ نوامبر با او همراهی کرد. سارا، پناهنده‌ی کُرد لاغراندام و استوار، زنی که در جوانی با فرزندان شیرخوارش از ایران گریخت، هر روز برای مردم و حاضران سخنرانی کرد. ویدئوی زیر اعلام آغاز اعتصاب است:
اعتصاب غذا چونان ابزار مبارزه‌ی مسالمت‌آمیز سیاسی و سرپیچی اجتماعی تاریخی طولانی دارد که ایرلندی‌ها از سردمداران آن‌اند. گاهی اعتصاب غذا با تحصن در مکانی مشخص همراه است. اعتصاب سارا از این دست بود، او در سن‌دیگو به همراه گروه ICWIN هفت شبانه‌روز – گروه ۴ شبانه روز – به تحصن پرداختند و ضمن آن با دادن شعار، سخنرانی، برگزاری اعتراض، نسبت به سرکوب وحشیانه‌ی کوردها در ایران و ترکیه آگاهی می‌دادند. آنچه اعتصاب غذا را مبدل به فرمی متمایز از مبارزه می‌کند، امکان تداوم طولانی آن – در مورد عباس سماکار ۸۶ روز، بابی سندز ۶۶ روز – و به همین نسبت پیوستگی و ریتمِ ادامه‌دار اعتراض است؛ هرچند خطر مرگ ناگهان هرلحظه بر بالای سر اعتصاب‌کننده است. درواقع اعتصاب غذای هفت روزه‌ی سارا، هفت شبانه‌روز اعتراض و تظاهرات بود.
سارا کمانگر و همراهانش در گروه ICWIN با تعیین مدت اعتصاب، نه به اعتصابی رادیکال تا پای مرگ، بلکه به اعتصابی برای اطلاع‌رسانی و با هدفی مشخص دست زدند. او در این مدت در لس آنجلس سخنرانی کرد، همراه با پسرش هامون برای گروه دانش‌آموزان UCLA صحبت کرد و درباره‌ی مسائل کردستان و سرکوب کوردها اطلاع‌رسانی کرد.
گروه ICWIN (دایره‌ی زنان ایرانی برای همکاری جهانی) در بخشی از بیانیه‌ی خود برای اعتصاب غذا خواسته‌هایشان را از این قرار طرح می‌کند: «ما اینجاییم تا صدای کُردستان باشیم و درباره‌ی خشونت و سرکوبی که در ایران نسبت به اقلیت‌های قومی رخ می‌دهد صحبت کنیم. ما از مسئولان سازمان ملل می‌خواهیم که جمهوری اسلامی را درباره‌ی خشونت اعمال‌شده توسط دولت و دستگاه‌های غیردولتی مسئول و پاسخگو بداند. در آستانه‌ی اجلاس شورای حقوق بشر سازمان ملل و روز جهانی منع خشونت علیه زنان، ما از سازمان ملل می‌خواهیم جمهوری اسلامی را وادار به پاسخگویی دربرابر مردم کُرد کند. ما یکصدا می‌گوییم که سران جمهوری اسلامی باید در دادگاه بین‌المللی برای جنایت‌هایشان محاکمه و مجرم شناخته شوند». همچنین سارا کمانگر و دایره‌ی زنان ایرانی در سخنرانی‌های متعدد در مدت اعتصاب غذا بر لزوم پرداختن به مسئله‌ی کوردستان امروز و اکنون و عدم موکول کردن آن به آینده‌ای نامشخص تأکید کردند.
این پیام خود سارا کمانگر است برای رادیو زمانه:
من برای تمام جنایتهایی که در حق مردم میهن عزیزم ایران بخصوص ظلم مضاعف و نسل کشی مردم کُردستان و مردم ستم دیده‌ی بلوچستان روا داشته می‌شود، تصمیم به این کار را گرفتم تا صدای آنها در خارج از مرزهای ایران باشم. بخصوص برای یونیسف و سازمان دفاع از حقوق بشر که به جای یک سازمان فرمال به جایی برای کمک واقعی به مردم باشد . و اینکه به مردم سرزمینم این دلگرمی را بدهم که حمایت ما را خارج از کشور دارند و ما همگی با تمام وجود برای پیروزیشان حمایتشان می‌کنیم.
تصویرهایی از کنش اعتراضی کمانگر در زیر:
بسیار سپاسگذارم از مقاله ی بسیار خوبتان
سارا کمانگر / 07 December 2022