نادر ابراهیمی نویسنده بازیگوشی بود. کمتر زمینه‌ای پیدا می‌شود که او در آن طبع‌آزمایی نکرده باشد. ابراهیمی نویسندگی را با افسانه‌های تمثیلی شروع کرد، بعد داستان‌هایی درباره زندگی کارمندان و روشنفکران افسرده نوشت و به‌زودی به داستان‌های ذهنی درباره مسائل کلی بشر روی آورد. در زمینه ادبیات کودکان و نوجوانان و در قلمرو فیلمنامه‌نویسی هم آثاری آفریده. شمیم بهار، یکی از مهم‌ترین زیباشناسان ایران درباره داستان‌نویسی ابراهیمی گفته او در پی تزئین نثر است. هرمز شهدادی، نویسنده رمان شب هول درباره ابراهیمی گفته آشوب‌های ذهنی او آشوب‌های زبانی را به دنبال دارد و این باعث می‌شود که از سمبل‌های بسیار واضح یک عمق ظاهری به کار خودش بدهد. محمد علی سپانلو، شاعر و منتقد سرشناش کشورمان اما برای آثار نادر ابراهیمی یک ارزش تعلیمی قائل است.
ابراهیمی در مجموعه داستان‌های «مکان‌های عمومی» که در سال ۱۳۴۵ منتشر شد، زندگی روشنفکری را نشان می‌دهد که با دیگران احساس بیگانگی دارد و نمی‌تواند زندگی متوسط مرفه کارمندی اطرافیانش را تحمل کند. او هنوز آرمان‌هایی را در سر می‌پروراند، اما چون تنهاست، به طبیعت پناه می‌برد. این مجموعه بیانگر روحیه و احوال شخصی نادر ابراهیمی‌ست. او روشنفکری‌ست که روشنفکران دیگر را قبول ندارد و آن‌ها را مورد طعن و لعن قرار می‌دهد و به دامن طبیعت پناه می‌برد.
چهاردهم فروردین ماه زادروز نادر ابراهیمی است. به این مناسبت، این شماره مجله ادبی زمانه به او اختصاص دارد.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20130408_Nader_Ebrahimi_Hossein_Nushazar.mp3[/podcast]