در پی اعتراضات اخیر در غزانیه اهواز، مردم در روستاهای خوزستان همچنان با مشکل آب آشامیدنی مواجه‌اند. روستای «نگازه» ۱۴ سال است که شاهد وعده‌های مسئولان درباره تأمین آب لوله‌کشی است اما هنوز قطره‌ای آب بهداشتی دریافت نکرده است.
به‌گزارش سایت «انتخاب»، روستای «نگازه» از توابع بخش ویس شهرستان باوی، واقع در استان خوزستان مردم همچنان مطالبه آب آشامیدنی دارند.
بنا به این گزارش مردم در این روستا سال‌هاست که با آب غیربهداشتی سر می‌کنند. آن‌ها برای رفع نیازهای خود چاه عمیق ۱۵ متری حفر کرده‌اند تا بلکه بتوانند به آب دسترسی یابند، حتی اگر غیربهداشتی باشد. با این‌حال این آب نیز پاسخگوی نیازهای آن‌ها نیست. در چنین شرایطی مردم روستا مجبور شده‌اند آب را با حجم بالا از تانکر‌های حمل آب بخرند و در حوضچه‌هایی که در خانه‌های خود ساخته‌اند ذخیره کنند اما این حوضچه‌ها نیز بهداشتی نیستند.
مسئولان محلی ۱۴ سال پیش وعده دادند که با لوله‌کشی، آب از منطقه غیزانیه اهواز به این روستا برسد اما غیزانیه خود با مشکل آب روبه‌روست و این وعده هرگز عملی نشد.
هشت سال پیش نیز طرح آب‌رسانی با استفاده از انشعابی از روستای «ام‌الغریب» به نگازه مطرح شد. این کار انجام شد، اما هنوز هم مردم نتوانسته‌اند به آب پاکیزه دسترسی پیدا کنند. وعده مسئولان دو سال پیش با کارگذاری ۶ هزار و ۵۰۰ متر خط لوله انتقال آب تا تصفیه خانه ام‌الغریب به پایان رسید و قرار شد چهار دستگاه الکتروپمپ برای تأمین آب نگازه نصب شود که هنوز انجام نشده است.
این در حالی است که روستای نگازه در ۲۷ کیلومتری رود کارون قرار دارد و در گذشته باران‌های فراوانی در آن می‌بارید.
خشکسالی و کمبود آب موجب شده است تا اهالی این روستا مجبور به مهاجرت شوند اما هنوز ده‌ها خانوار در آن زندگی می‌کنند. آن‌ها همچنین مشکلات دیگری همچون عدم دسترسی به گاز و کمبود امکانات آموزشی دارند.
مسئله محرومیت استان‌های جنوبی ایران از دسترسی به حقوق اولیه خود از جمله آب و هوای سالم، امر پنهانی نیست. استان خوزستان، منبع اصلی درآمد نفتی کشور و به تبع آن از محل‌های اصلی تأمین بودجه کل کشور است. اما در شهرها و روستاهای آن، ثروت نفتی به جای انعکاس در معیشت مردم، بر زندگی روزمره آن‌ها سنگینی می‌کند. نیروهای امنیتی نیز هر اعتراضی را به‌شدت و غالباً با زدن برچسب‌های قومیتی و نژادی سرکوب می‌کنند.
در خردادماه سال جاری اعتراض مردم به قطعی آب آشامیدنی در غیزانیه، بزرگترین منطقه نفتی اهواز با شلیک گلوله‌های ساچمه‌ای به سمت معترضان و دستگیری دو معترض سرکوب شد. مردم این منطقه هر ۱۰ روز یک‌بار یا دوهفته یک‌بار به آب شرب دسترسی داشتند و بی‌آبی زراعت و دام‌هایشان را نیز تهدید می‌کرد. آن‌ها دست به تجمع زدند و جاده اهواز- رامهرمز- امیدیه را در اعتراض به سال‌ها نادیده گرفته‌شدن حق و حقوق‌شان در دسترسی به آب آشامیدنی، بستند اما مأموران امنیتی اعتراض آن‌ها را سرکوب کردند.
علاوه بر خوزستان، روستاهای عسلویه در استان بوشهر نیز از دسترسی به آب شرب محروم‌اند و گاه تا شش روز آب ندارند. روستاهایی چون سهمو شمالی، زبار، بساتین، و بستانو، در عسلویه در مدار خط لوله «طرح محرم» قرار دارند، خطی که آب را از کنگان به شرق می‌برد اما مردم این روستاها تشنه مانده‌اند.
در سیستان و بلوچستان هم مردم با مشکل کمبود آب و عدم دسترسی به آب آشامیدنی سالم مواجه‌اند.
دو روز پیش، معین‌الدین سعیدی، نماینده چابهار در نشستی که رضا اردکانیان، وزیر نیرو جمهوری اسلامی نیز در آن حضور داشت، بطری آبی را با خود آورده بود که رنگ آن تیره بود. سعیدی با بیان این‌که مردم سیستان و بلوچستان از این آب می‌خورند، خطاب به وزیر نیرو گفت:
«از همین آب بدهید که رئیس‌جمهوری و قالیباف (رئیس مجلس) و رئیسی (رئیس قوه قضائیه) هم بخورند.»
نماینده چابهار همچنین افزود:
«زنی بیوه (در سیستان و بلوچستان) جهت تأمین آب برای فرزندانش مجبور به هم‌خوابی با یک مرد می‌شود و بعداً خودکشی می‌کند.»
مشکل آب آشامیدنی در بیشتر نقاط ایران وجود دارد. در خردادماه سال جاری مهدی اسماعیلی، نماینده میانه در مجلس شورای اسلامی اعلام کرد تأمین آب آشامیدنی مردم این شهرستان واقع در آذربایجان شرقی با مشکلات جدی مواجه است و باید برای رفع این مشکل اقدامات اساسی و فوری انجام شود.
در اطراف میانه بیش از ۴۰۰ روستا وجود دارد و به‌گفته مهدی اسماعیلی مردم این روستاها به دلیل نبود آب شرب کافی مجبور به مهاجرت به شهرهای اطراف شده‌اند و همین مسئله موجب شده تا روستاها خالی شوند.
این در حالی است که آذربایجان شرقی از لحاظ آب و هوایی دارای بارش سالیانه برف و باران در حد مناسب است و سد شهریار و سد آی دوغموش در حوزه آبی شهرستان میانه قرار دارند.