حشمت سنجری و تابلوهای ایرانی‌اش

محمود خوشنام – یکی دیگر از موسیقیدانان نام‌آور پیشرو، حشمت سنجری، رهبر اسبق ارکستر سمفونیک تهران است. کمتر کسی است که با موسیقی سر و کار داشته باشد و نام او را نشنیده باشد.

ارکستر سمفونیک تهران که پس از پرویز محمود تحت رهبری ثابت هنرمندانی چون روبیک گریگوریان، مرتضی حنانه، و روبین صفاریان قرار گرفته بود، در سال ۱۳۳۳ به حشمت سنجری سپرده شد. او اما دو سال بعد، در بهار ۱۳۳۵ از یک بورسیه بهره‌مند شد، به آمریکا رفت و پس از بازگشت به ایران تصمیم گرفت برای فراگیری رهبری ارکستر به شیوه علمی رهسپار وین شود. این سفر چهار سال به درازا کشید.

سنجری در سال ۱۳۳۹ به ایران بازگشت و مجدداً رهبری ارکستر سمفونیک تهران را که در غیاب او موقتاً به هایمو توبیر، رهبر و آهنگساز اتریشی سپرده شده بود، در دست گرفت. سنجری تا سال ۱۳۵۱ رهبری ثابت ارکستر سمفونیک تهران را به عهده داشت. در این سال‌ها بسیاری از تک‌نوازان برجسته بین‌المللی با ارکستر سمفونیک تهران همکاری می‌کردند.

رهبری ارکستر سمفونیک تهران در سال ۱۳۳۳ به حشمت سنجری سپرده شد.

حشمت سنجری آهنگسازی هم می‌کرد و قطعات زیبایی آفریده است. سوئیت‌های پنج‌گانه ایرانی که بعدها با تغییر و تنظیم دیگری «تابلوهای ایرانی» نام گرفت، از مهم‌ترین آثار سنجری به شمار می‌آید. این اثر بارها در ایران و کشورهای دیگر اجرا شده است.

از دیگر آثار سنجری می‌توان از پوئم‌سمفونیک «خدا، شاه، میهن» و سرود معروف بازی‌های آسیایی تهران با عنوان «به امید دیدار» یاد کرد.

موسیقی سنجری نافذ، پویا و تأثیرگذار است. نوعی ناسیونالیسم رمانتیک در همه آثارش جریان دارد. از این نظر آثار او با آثار دیگر موسیقیدانان رمانتیک و ناسیونالیست مشرق‌زمین شباهت‌هایی دارد. ارزش موسیقی سنجری در وهله نخست در هویت ایرانی آن است. افزون بر این در موسیقی او ارکستراسیون سرشار است از رنگ و حرکت. هم‌ازین‌روی موسیقی او از توانایی تصویرسازی برخوردار است. سنجری اصولاً تکنیکی بین‌المللی را چنان به‌کار می‌گیرد که محتوای ملی موسیقی ما آسیب نبیند.

این برنامه را می‌توانید همراه با فرازهایی از «تابلوهای ایرانی» از طریق فایل صوتی زیر بشنوید: