[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20121001_PhilipGlass_SamphoniZamaneh_Ahooie.mp3[/podcast]

شاید برای بسیاری موسیقی کلاسیک غربی ناآشنا و بیگانه باشد، یا اینکه فقط در بتهوون و شوپن خلاصه شود. اما همان‌طور که امروزه دیگر برای رفت وآمد از کالسکه و درشکه استفاده نمی‌کنیم، موسیقی کلاسیک معاصر هم خودش را با پیشرفت‌ها و تغییرات انسان معاصر هماهنگ کرده است.

مینیمالیسم را در کلمه می‌توان تا حدی «حداقل‌گرایی» ترجمه کرد و به نوعی از هنر گفته می‌شود که تعداد عناصرش به حداقل رسیده باشد. جنبش مینیمالیسم در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم در غرب شکل گرفت.

از خصوصیات موسیقی مینیمال می‌توان به سکوت، ایجاز، ضرباهنگ ثابت، استمرار با تغییرات آرام و تکرار اشاره کرد. از میان هنرمندان بسیاری که به کار در این سبک پرداختند، فقط پنج نفر به شهرت جهانی رسیدند؛ فیلیپ گلس یکی از آن‌هاست.

نکته جالب در مورد گلس این است که همچون بسیاری از موسیقیدان‌های معاصر کلاسیک نزد عامه مردم مهجور نیست و به جرأت می‌توان گفت که علاقمندان سینما حداقل او را با موسیقی فیلم «ساعت‌ها» می‌شناسند. روزنامه گاردین گلس را از تأثیرگذار‌ترین موسیقدانان اواخر قرن بیستم می‌داند.

فیلیپ از معدود هنرمندانی است که توانسته مرزهای مستحکم مابین هنر جدی و عامه را با موسیقی سطح بالا و قابل درک برای عام مردم از بین ببرد. بی‌شک موسیقی فیلم «ساعت‌ها» تأثیری عظیم بر صنعت موسیقی فیلم داشت. تکرارهای عمیق، حرکت مواج ویلن‌ها، نت‌های ساده اما تأثیرگذار پیانو در این موسیقی فیلم، فصلی تازه در ساخت موسیقی فیلم گشود.

«سمفونی زمانه» برای تغییر ذائقه موسیقیایی، یکشنبه هر هفته در «آهنگ زمانه» هم منتشر می‌گردد.

ویدئو: فیلیپ گلس، «ساعت‌ها»