چند هفته بعد از آغاز قرنطینه ملی ایتالیا، شبکه‌های اجتماعی از تصاویر رمانتیک معاشرت‌های ایوانی در غروب آفتاب پر شده. اما گروه‌های آسیب‌پذیر این کشور هنوز در تقلا هستند تا با وجود قوانین سختگیرانه دولت برای کاهش رفت‌وآمد و بستن اماکن دوام بیاورند.
در اردوگاه روماها در حومه رم، یک خودروی نظامی سبزرنگ بیرون از اقامتگاه شلوغ و ویران بیش از ۱۰۰ خانواده که در کاروان زندگی می‌کنند، پارک کرده است.
حضور مداوم پلیس در این محل برای این است که اطمینان حاصل شود حکم جوزپه کونته برای ممنوعیت هر حرکت غیرضروری اجرا می‌شود. این حکم ۹ مارس و به منظور کنترل بحران شیوع کرونا صادر شد.
ساکنان اقامتگاه می‌گویند اگر بیرون بروند ۲۳۰ یورو جریمه می‌شوند، اما دولت هیچ کمکی هم به آنها نمی‌کند.
در جاهای دیگر در رم، ایتالیایی‌هایی که در خانه مانده‌اند دورکاری می‌کنند، برای کودکانشان آموزش اینترنتی فراهم است، و از طریق اپلیکیشن زوم روی بام خانه‌هایشان جلسات یوگا برگزار می‌کنند.
اما هشتگِ همه‌جاحاضرِ «درخانه می‌مانم» موجب شده نگرانی‌هایی درباره تاثیر نابرابر ویروس کرونا و محدویت‌های مربوط به آن به وجود بیاید. از جمله یک گروه ایتالیایی مستقر در رم به نام بیناریو ۹۵ که از بی‌خانمان‌ها حمایت می‌کند، هشتگ خود را به «دوست دارم در خانه بمانم» تغییر داده، تا به نابرابری اقشار مختلف در توانایی‌شان برای اجرای چنین دستوری صحه بگذارد.
برای روماهایی که درآمد ناچیز خود را از خرده‌فروشی وسایل دست دوم و سایر خرده‌فعالیت‌های روزمزد به دست می‌آورند، مقرارت منع آمد و شد حکم مرگ است، زیرا دیگر قادر نیستند غذای خود را تامین کنند.
روماها بزرگ‌ترین و آسیب‌دیده‌ترین اقلیت قومی اروپا محسوب می‌شوند.
۱۵۰ تا ۱۸۰ هزار روما در ایتالیا زندگی می‌کنند و بیشتر آنها از ایتالیایی‌ها تمیزناپذیرند. اما حدود ۳۰ هزار روما که بیشتر آنها در ایتالیا به دنیا آمده‌اند، یا از یوگسلاوی سابق یا رومانی هستند، در اردوگاه‌هایی نظیر آنچه که شرحش رفت، و به اردوگاه کوچ‌گران شهرت دارد، زندگی می‌کنند.
شیوع کووید ۱۹ در دنیا موجب شده که بسیاری از نابرابری‌ها مشکلات ساختاری اجتماعی و سیاسی در جهان آشکار شود.
ایتالیا نشان داده که چگونه شرایط نامساعد زندگی اقشار آسیب‌پذیر (نه تنها روماها، بلکه پناهجویان و مهاجران، و همچنین بی‌خانمان‌ها) ممکن است موجب شود که آنها مهمترین قربانیان بحران باشند.
در شیوع ابولا در آفریقا نیز یک گروه از قربانیان اصلی این ویروس ساکنان زاغه‌های لیبریا و سیرالئون بودند.
افراد در اردوگاه‌ها و زاغه‌ها به خاطر تراکم جمعیت، خانواده‌های بزرگ شامل چند نسل، و کمبود لوازم بهداشتی و آب پاکیزه، نمی‌توانند اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از ابتلا به ویروس کرونا را رعایت کنند.
فعالان هشدار داده‌اند که پیگرد قانونی خاطیان مقررات بهداشتی، بدون درک و فهم شرایط زیست اقشار آسیب‌پذیر، در این برهه می‌تواند به آسیب‌پذیری بیشتر این اقشار منجر شود.
‘گفته می شود در امریکا نیویورک بالاتری میران رقم مرگ در ائر ویروس کرونا را دارد. اما چرا هیچ نشانی از بی خانمان های نیویورک نیست که بی شک رقم بالا باید از میان آنان باشد. پس این خبرنگاران کجا هستند که سری هم به بی خانمان ها بزنند و از آنان بگویند. اما مبتلی شدن ولیعهد انگلیس و بوریس جانسون در همه تلویزیون ها و خبرگزاری ها جار زده می شود.
مهری یلفانی / 28 March 2020