«چگونه می‌توان به شکلی موثر از زندانیان سیاسی حمایت کرد و شیوه‌های حمایت از آنها را ارتقا داد؟» پاسخ هایده مغیثی، پژوهشگر ارشد و استاد بازنشسته دانشگاه یورک در تورنتو به پرسش «زمانه» را در ادامه بخوانید.

▪️ پاسخ به این پرسش هم ساده و هم دشوار است. پاسخ ساده وحدت عمل برای بسیج امکانات وسیع انسانی، فکری و مالیِ میلیون ها ایرانیِ مخالف رژیم اسلامیِ خارج از کشور در دفاع از زندانیان سیاسی و عقیدتی در ایران است. چنین وحدتی متضمن توافق افراد، گروهها و نهادهای سیاسی و فرهنگی ایرانی در کشورهای مختلف – ضمن حفظ اختلافات بینشی و ایده ئولوژیک خود – برای پشتیبانی سیاسی و عملی از زندانیان سیاسی رژیم اسلامی است. برقراری ارتباط و جلب پشتیبانی نهادهای بین المللی حقوق بشر، جریانات مترقی در غرب، و وکلای پیشرو وشخصیت های علمی و فرهنگی شناخته شده در کشورهای غربی، ترتیب دادن اعطای جوایز معتبر به مبارزین داخل کشور، استفاده مستمر از رسانه های معتبر ایرانی و غیر ایرانی، برگزاری گردهم آئی های سیاسی و فرهنگی، راه پیمایی ها، و جمع آوری کمک های مالی برای کمک به مخارج دفاع حقوقی و هزینه های بهداشتی زندانیان و در صورت لزوم کمک به خانواده های آنان و ایجاد سایت هائئ مشخصا برای این منظور و گزارش فعالیت ها و هزینه های این حرکت های مشترک، از جمله گام های موثر در جهت ارتقا ی حمایت از زندانیان سیاسی و عقیدتی است.

اما پاسخ به این پرسش در عین حال دشوار است، چرا که پراکندگی سیاسی و نظری، فرقه گرایی و عدم مدارای سیاسی اپوزیسیون ایران ، از راستِ افراطی تا چپِ افراطی، هر گونه وحدتِ عمل جدی را  نا ممکن می سازد. نمونه بارز پراکندگی اپوزیسیون را میتوان هر سال در تعدد مراسم یادمان کشتار ۶۷ و یا مراسم روز زن در هر یک از شهر های محل زندگی مهاجرین ایرانی دید. حتی ساده ترین و متداول ترین حرکت اعتراضی، یعنی امضاء یک بیانیه ساده جمعی برای پشتیبانی ازفعالان سیاسی مدنی داخل کشور، بطور مثال، حمایت از بیانیه ۱۴ زن کنشگر مدنی و سیاسی، با انواع بهانه ها و شرط و شروط مواجه می شود.

تلاش هایی برای نزدیکی و وحدت جریانات کمابیش مشابه یکدیگر صورت گرفته که مثبت است، اما مقابله با رژیم واپس گرای مذهبی، در شرائطی که مبارزین داخلی بخصوص زندانیان در سخت ترین شرایط سرکوب قرار دارند، نقش فعالانه تری را از اپوزیسیون خارج می طلبد.

در حالی که رژیم اسلامی در سخت ترین بحران اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، اخلاقی و بین المللی، تمامیِ مشروعیت سیاسی خود را از دست داده، باز نگری سیاست های موجود برای اپوزیسیون حیاتی است. وحدت عملِ هماهنگ و نیرومند در دفاع از زندانیان سیاسی و عقیدتی در ایران می تواند آزمایشی از  امکان توافق و همکاری برای حرکت هماهنگ در جهت گذار کامل از جمهوری اسلامی و استقرار دموکراسیِ سکولار و مترقی باشد.

در همین زمینه