ایران و سازمان بین‌المللی کار

 بابک مینا ـ سازمان بین‌المللی کار(ILO) یکی از موسسات وابسته به سازمان ملل متحد است که به امور کار و کارگران در جهان می‌پردازد.

سه‌جانبه‌گرایی یعنی تعامل و گفت‌و‌گوی پایدار میان دولت، کارفرمایان و کارگران، در شرایطی که دولت با قدرتی غیر‌دموکراتیک در برابر هرگونه فعالیت صنفی و سندیکایی می‌ایستد و آنها را حذف یا بسیار محدود می‌کند، بیشتر به افسانه‌سرایی می‌ماند.

 

 

دولتی که کوچک‌ترین همبستگی صنفی را تحمل نمی‌کند، نمی‌تواند خروجی‌های سازمان جهانی کار را بپذیرد. از طرف دیگر از دهه‌های هفتاد و هشتاد با حاکم شدن نوعی سیاست توسعه‌گرایانه نولیبرال، حساسیت به وضعیت نیروی کار کمرنگ‌تر از گذشته شده است.

شاید یکی از دلایل این نگاه منفی، تاکیدی است که سازمان جهانی کار بر نیروی کار، همبستگی و حقوق اساسی آنها می‌کند. طبیعی است دولتی که کوچک‌ترین همبستگی صنفی را تحمل نمی‌کند، نمی‌تواند خروجی‌های سازمان جهانی کار را بپذیرد. از طرف دیگر از دهه‌های هفتاد و هشتاد با حاکم شدن نوعی سیاست توسعه‌گرایانه نولیبرال، حساسیت به وضعیت نیروی کار کمرنگ‌تر از گذشته شده است. این نگاه که در فرایند توسعه ممکن است عده‌ای صدمه ببینند در سال‌های هفتاد حاکم شد. با چنین وضعیتی بدیهی است که دولت و احتمالا بخش‌هایی از کارفرمایان نگاهی منفی به سازمان جهانی کار داشته باشند.