از وعده‌های انقلاب در مورد آزادی و عدالت و یادآوری شعارهایی چون “زندانی سیاسی آزاد باید گردد” در مراسم دولتی بزرگداشت انقلاب خبری نیست. امسال دوری از انقلاب نمود بارزی دارد. انقلاب تبدیل شده‌ای است به حادثه‌ای که گویا آماج آن ساخت و نمایش موشکهای قدر، قیام و ذولفقار سپاه پاسداران بوده است.
در حالی که کشور بیش از یک سال است که شاهد حرکت‌های اعتراضی مداوم تهی‌دستان و مال‌باختگان و کارگرانی است که از دریافت مزد ناچیز کارشان هم محروم شده‌اند، حسن روحانی بخش اعظم سخنرانی خود را نمایش دولتی در تهران اختصاص داد و از خیزش ضد استبدادی مردم در ۴۰ سال پیش این تعریف را به دست داد: «انقلاب اسلامی برای حراست و حفاظت از ایران اسلامی عزیز بود.» بر مبنای این تعریف نیروهای مسلح، مشخصا، سپاه پاسداران، در کانون انقلاب قرار می‌گیرند.
قطعنامه فرمایشی
قطعنامه‌های راه‌پیمایی‌های حکومتی مجموعه‌ای از شعار و مدح سران است. با وجود بی‌معنایی عمومی‌شان هر بار حال و هوای لحظه را منعکس می‌کنند. قطعنامه‌ها را معمولا “شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی” تهیه می‌کند که نهادی است زیر نظر رهبر. رئیس کنونی آن، که منصوب خامنه‌ای است، احمد جنتی، صاحب پست‌های متعدد در بخش‌های رهبری دستگاه است.
قطعنامه راه‌پیمایی امروز، نمایش ۲۲ بهمن در تهران، مملو از لفظ “اقتدار” است. در آن هیچ اشاره‌ای همدلانه به وضعیت مردم و خواسته‌هایشان وجود ندارد. قطعنامه با تأکید بر “مرگ بر آمریکا” می‌آغازد، و در بند اول خود نسبت به ولایت فقیه ابراز بندگی می‌کند. بقیه بندها به ابراز اقتدار اختصاص دارد. در بندی هم که به وضعیت اقتصادی اشاره می‌شود، سخن بر سر نمایش اقتدار از طریق اقتصاد مقاومتی است. رفع مشکلات مردم تبیینی امنیتی و نظامی می‌یابد. و از همین روست که در بند آخر برای اعتراض‌های مردمی پرونده امنیتی گشوده می‌شود و همه معترضان «فریب‌خوردگان داخلی» نام می‌گیرند.
قطعنامه نمایش ۲۲ بهمن، حال و هوای جشن بزرگداشت را ندارد و بیشتر به یک اعلامیه نظامی می‌ماند. اقتدار، مرگ، نظام مقتدر، ملت سلحشور، مقاومت، صلابت، اقتصاد مقاومتی، لحظه‌شناسی، مقابله با شایعه‌سازی و فتنه‌گران: اینها مفهوم‌های کلیدی این قطعنامه را می‌سازند و درک نظام از وضعیت و جهت نگاه آن را بازتاب می‌دهند.