پرندگان، قربانیان برج‌های مخابراتی

 

تراویس لانکور (Travis Longcore)، استادیار انیستیتو علوم محیطی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی وابسته به کالج ادبیات، هنرها و علوم دورنسیف، که سرپرست نویسندگان این مقاله نیز بوده، می‌گوید: “این فاجعه‌ایست که نبایستی می‌بود”. بر اساس این پژوهش، هرچه برج‌های مخابراتی بلندتر باشند، خطرشان برای سلامت پرندگان مهاجر هم بیشتر است. چیزی بالغ بر هزار برجی که ارتفاع‌شان به بیش از ۲۷۰ متر می‌رسد، تنها ۱.۶ درصد از شمار مجموع این برج‌ها را تشکیل می‌دهند. اما به‌گفته لانکور، همین برج‌های بلند علت مرگ حدود ۷۰ درصد از پرندگان، معادل سالیانه ۴.۵ میلیون قطعه هستند.

 

اغلب این پرندگان مهاجر که ابعاد برخی‌شان نظیر گلوزرد معمولی و چکاوک تنسی، به یک وجب هم نمی‌رسد، زمستان‌شان را در مناطقی نظیر باهاما، و تابستان را هم در کانادا می‌گذرانند. لانکور می‌گوید: “این پرندگان حشرات را می‌خورند و سلامت جنگل‌هایمان را تضمین می‌کنند” و در ادامه هم می‌افزاید “آن‌ها فوق‌العاده قشنگ‌اند. ما تاریخچه پرباری از احترام به پرندگان داریم. میلیون‌ها نفر آن‌ها را تماشا می‌کنند”. اما به گفته وی، این پرندگان، نه با برخورد مستقیم به برج‌های مخابراتی، بلکه با برخورد به ده‌ها کابلی که به «سیم مهار» مشهورند و سازه باریک و بلند برج‌ها را حمایت می‌کنند، از بین می‌روند.

 

در شرایط نامساعد جوی، پرندگان از ابرها فاصله می‌گیرند و در ارتفاعات پایین‌تری می‌پرند. در این شرایط، ستارگان آسمان هم که نشانه‌های ناوبری این پرندگان محسوب می‌شوند، از چشم‌شان پنهان می‌شوند و لذا فقط آن‌ها نور چشمک‌زن و یا ممتد برجک‌های مخابراتی را پیش روی خودشان می‌بینند. هرچند که کمتر پرنده‌ای گول نورهای چشمک‌زن را می‌خورد، اما برجک‌های مجهز به نور سرخ ممتد، حداکثر تلفات را موجب می‌شوند. به‌گفته لانکور، “با وجود نورهای سرخ و ممتد، این پرندگان دیگر نمی‌توانند از افسون‌شان رها شوند. گرداگرد برج‌ها می‌چرخند و به کابل‌های نگه‌دارنده‌شان برخورد می‌کنند”.

 

او تخمین می‌زند که تعویض چراغ‌های با نور ممتد متعلق به ۴۵۰۰ برج بلندتر از ۱۵۰ متر (یعنی حدود ۶ درصد از مجموع برج‌ها)، می‌تواند آمار مرگ و میر پرندگان را تا حدود ۴۵ درصد، یا ۲.۵ میلیون قطعه کاهش بدهد. این پژوهش همچنین از مؤسسات تجاری می‌خواهد که به‌منظور کاهش تعداد برج‌ها، به شکل مشارکتی از آن‌ها بهره بگیرند و همچنین با مقاوم‌سازی‌شان نیاز به کابل‌های نگه‌دارنده را مرتفع سازند.

 

در سال ۲۰۰۵ میلادی بود که لانکور و همکارانش، عملیات گردآوری و تحلیل داده‌های به‌دست‌آمده از آن دسته مطالعات میدانی که به تعیین میزان مرگ و میر پرندگان در برج‌های پراکنده در ایالات متحده پرداخته بود را شروع کردند. اطلاعات این بررسی‌ها محدود به دست‌کم یک سال گذشته یا در برخی موارد نادر، چندین‌دهه پیش می‌شد. سپس این آمار با هدف تعیین میانگین مرگ و میر به‌عنوان تابعی از ارتفاع برج، حجم کابل‌های نگه‌دارنده و همچنین نوع نور به‌کاررفته در کلاهک آن‌ها مورد بازبینی دقیق‌تر واقع شد. بعد از آن، گروه دست به تعیین نوع برج‌ها، ابعاد و همچنین ویژگی‌های جمع‌آمده طی ۳۸ پروژه پژوهشی زد و به‌منظور تکمیل پژوهش نهایی نیز اطلاعات حاصله از این بررسی را روی ۸۴ هزار برج مخابراتی پراکنده در پهنه آمریکای شمالی پیاده کرد. نتایج نهایی، علاوه بر انتشار در نشریه PLoS ONE، به کمیسیون فدرال ارتباطات آمریکا هم ارسال شد.

 

لانکور می‌گوید “یکی از مسائلی که کشورمان در آن عملکرد خوبی داشته، این بوده که مدام هشدارمان می‌دهد حین مطالعات‌مان هیچ گونه زنده‌ای را از قلم نیاندازیم. با وجودِ این برجک‌ها، ما پرندگان را به نحوی غیرطبیعی به کشتن می‌دهیم. این احمقانه است”. این بررسی صرفاً برجک‌های بلندتر از ۵۵ متر را که غالباً به‌عنوان فرستنده‌های رادیو-تلویزیونی استفاده می‌شوند مدنظر داشته، و آنتن‌های کوتا‌ه‌تری که مختص ارتباطات موبایل است را لحاظ نکرده است.