سازمان‌های غیردولتی فلسطین می‌گویند قربانیان خشونت خانگی در فلسطین «جایی برای رفتن ندارند» و ناچار به سکوت می‌شوند. زنان فلسطینی ساکن اسرائیل تحت خشونت خانگی ناشی از قواعد جامعه مردسالار و ادامه روند اشغال در این مناطق قرار دارند اما به دلیل اینکه اسرائیل کنترل خدمات عمومی را در دست دارد، نمی‌توانند از حمایت قانون برخوردار شوند.

فریده، زنی که با وجود آزارهای پدر همسرش قادر به ترک روستا نبود

طبق آمارهای اخیر سازمان غیردولتی فلسطینی جوزور ۵۵ درصد از زنان ساکن شرق اورشلیم (بیت المقدس) خشونت خانگی را تجربه کرده اند و ۵۰ درصد از این زنان از سن ۱۵ سالگی یا کمتر در معرض خشونت خانگی قرار داشته‌اند. اما از آنجا که این ناحیه از سال ۱۹۶۷ توسط اسرائیل اشغال شده است، ارائه خدمات عمومی، از جمله مراکز مشاوره و پناهگاه‌ها در حیطه وظایف دولت اشغالگر قرار دارد. به همین خاطر برای زنان فلسطینی ساکن شرق اورشلیم مراجعه به پلیس اسرائیل و یا مددکاران اجتماعی، آخرین انتخاب است.

مجد هاردان، سخنگوی جوزور به شبکه الجزیره می‌گوید که در جامعه فلسطینی صحبت با مددکاران اسرائیلی خیانت یا ترک چهارچوب خانواده محسوب می‌شود:

«خانواده‌ها، همسایگان و دوستان معتقدند که با این کار زن(تحت خشونت) از دشمن درخواست کمک کرده‌است. او مجبور است درد را بپوشاند و سکوت کند».

نسرین یکی از زنانی که از شش‌ماه بعداز ازدواج مورد خشونت همسرش قرار داشته و گاهی اوقات از شدت ضربه‌های او هوشیاری خود را از دست می‌داده می‌گوید که هرگز به فکر مراجعه به پلیس نیفتاده است:

«یکی از افسران پلیس اجتماعی اسرائیل زمانی که در بیمارستان بستری بودم به سراغ من آمد اما من به او گفتم که زمین خورده‌ام. نمی‌توانستم واقعیت را به او بگویم. من با آنها حرف نمی‌زنم چون باعث ننگ می‌شود و سرپرستی دو پسرم را از دست می‌دهم».

ادامه روند اشغال خشونت‌ها را افزایش داده‌

سخنگوی جوزور همچنین می‌گوید ادامه حضور اشغالگران در اورشلیم شرقی خشونت جنسیتی علیه زنان را تحت تاثیر قرار داده است:

«بسیاری از خانواده‌ها به زنان اجازه خروج از خانه را نمی‌دهند چرا که می‌ترسند اگر آنها از اتوبوس و وسایل نقلیه استفاده کنند، ممکن است کسی بخواهد با آنها صحبت کند یا آزادیشان را سلب کند. این هم شکلی از خشونت خانگی ست. نمی‌توانی زن‌ها را فقط به خاطر اینکه ممکن است بیرون بروند و سربازان و ساکنان اسرايیلی را ببینند در خانه محبوس کنی».

نسرین در این‌باره می‌گوید:

«با وجود داشتن سه پسر شوهرم هرگز دست از خشونت برنداشته است. پسرانم بزرگ شدند و همان خصوصیات پدرشان را به ارث بردند و آن‌ها هم من را آزار می‌دهند و حق بیرون رفتن را از من گرفته‌اند. باید برای خروج از خانه دروغ بگویم. می‌گویم می‌خواهم دکتر بروم یا جایی قراری دارم. من همیشه از آن‌ها می‌ترسم چون مرا تهدید می‌کنند و مثلا به سمتم صندلی پرتاب می‌کنند که قلبم از ترس می‌ایستند».

مسئله خشونت خانگی به شرق اورشلیم محدود نمی‌شود و زنان از طرف خانواده یا آشنایانی که در بخش‌های دیگر کشور زندگی می‌کنن هم حمایتی دریافت نمی‌کنند. در کرانه باختری رود اردن هم همین مشکلات برای زنان وجود دارد. طبق گزارش «انجمن مسیحی زنان جوان فلسطین» روستای فساعیل در دره اردن بالاترین آمار آزار جنسی را در کرانه باختری دارد که آزار جنسی از سمت مردان خانواده همسر را نیز شامل می‌شود. قربانیانی که حتی در مورد این مسائل درون خانواده صحبت می‌کنند تهدید می‌شوند که فرزندشان از آن‌ها گرفته می‌شود و طرد خواهند شد.

در برخی روستاهای فلسطینی دختران جوان نیز مجاز به ترک روستا برای تحصیل یا کار نیستند که این مسئله آن‌ها را زیردست مردان قرار می‌دهد و از نظر مالی وابسته می‌کند.

امان حامد از «انجمن جهانی مسیحی زنان جوان» به الجزیره می‌گوید ساختارهای مردسالارانه تثبیت شده عامل اصلی سطح بالای خشونت خانگی در فلسطین است که دختران را برای خدمت به مردان تربیت می‌کند و کلیشه‌های جنسیتی را علیه آنها تشدید می‌کند.

طبق آمارهای سازمان ملل درصد بالایی از زنان فلسطینی در معرض خشونت فیزیکی و روانی قرار دارند و هیچ قانون روشنی برای حمایت از آن‌ها در مقابل خشونت جنسی و جنسیتی وجود ندارد.