عنایت سمیعی، شاعر و منتقد برجسته ایران دو شعر نوروزی سروده است. می‌خوانید:
شیدایی
سلام نظامی نمی‌دهم
دستم را سایبان چشمم کرده‌ام
که به دریا نگاه کنم
مشکوک می‌زنم یا نه
حرفم چیز دیگری‌ست:
دریای داخل صدف
صبرش تمام شده‌ست از بلاتکلیفی
ناخدای بی‌ادعا می‌گوید،
سعی می‌کنم
که هم دریا را از حبس
نجات دهم
هم لطمه‌ای به صدف نرسانم
در چنین اوضاعی‌ست
که نمی‌دانی
حرف زدن با چاه
سخت‌تر است
یا مجادله با دیوار.
چه‌قدر تعداد سنجاقک‌هایی
که خودخواسته به دیوار
نصب می‌شوند
زیاد شده‌ست.
فصل بهار
موسم شیدایی موجودات است.
لحن
از ریشه‌های حنجره
از مغز استخوان
از عمق خاطره
صدای شکارگری کَنده می‌شود
که پشت صدای شکار
پنهان شده‌ست.
***
صدای قشنگ از قبرستان
بلند می‌شود
در افق
عقاب به دنیا می‌آورد
و سنگ چشم تَرَش را
با آفتاب
پاک می‌کند.
***
چه لحن گوارایی دارد
آوازخوان
انگار
پرندگان خوش‌آواز را
یکجا
بلعیده است.
اشعار بسیار جالبی بود فقط نمی دانم که در کشوری که حافظ وسعدی دارد و شاملو و اخوان و فروغ دارد این اشعار را در کجای تاریخ شعر ایران باید طبقه بندی کرد.
بیژن / 30 March 2018
شعر بدی نیست اما آیا در شعر استفاده از زبان عوامانه(مشکوک می زند!) جایز است یا نه؟اکر تا این حد جایز است،فرق بین شعر و نثر دیگر چه معنایی دارد؟
ضمنا اگر به سراینده محترم این شعر بگوییم«شاعر و نویسنده برجسته» درباره شاملو و سیمین بهبهانی و امثال آنها چه الفاظ و صفتهایی می خواهیم نسبت بدهیم؟!
کیومرثی / 31 March 2018
جناب کیومرثی،
استفاده از زبان «عامیانه» در شعر هیچ ایرادی ندارد. شاعران بزرگی در سرتاسر دنیا از زبان و اصلاحات روزمره‌ی مردم در شعرهایشان بهره برده‌اند. (مثلا اخوان از اصطلاحات و عباراتی مانند فخ و فوخ، تق و توق، کفتر، تیپا خورده، … استفاده کرده، حافظ از رخت و پخت). تفاوت بین شعر و آنچه که شعر نیست، به هر چه که مربوط باشد مطلقا هیچ ربطی به عامیانه بودن و نبودن واژه‌‌ها ندارد، چرا که زبان و واژه‌هایش خود در تعامل و گفتگوی انسان‌ها ساخته می‌شود و معنا می‌یابد.
شاملو و اخوان و فروغ و سیمین بهبهانی و بسیاری دیگر از شاعران معاصر ما هم البته اشعار خوب زیادی سروده‌اند ولی این حلقه چندان هم تنگ نیست که گمان می‌برید. بارها و بارها شعرهایی شنیده‌ام از شاعرانی بسیار جوان و البته گمنام که به مراتب از شعر بسیاری از این بزرگان بهتر و عمیق‌تر بوده‌اند. از افراد بت نسازید.
در آخر این را هم عرض کنم که برای کسانی که با ادبیات معاصر فارسی سر و کار داشته‌اند، جایگاه جناب سمیعی در شعر و نقد ادبی روشن است.
رضا / 01 March 2022