وزارت خارجه هند چهارشنبه ۱۴ فوریه/ ۲۵ بهمن با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرده است که حسن روحانی، رئیس جمهوری اسلامی به دعوت نارندرا موندی، نخست‌وزیر هند از ۱۵ الی ۱۷ فوریه(۲۶ تا ۲۸ بهمن) به این کشور سفر می‌کند. مهم‌ترین هدف روحانی در این سفر ترغیب هند به سرمایه‌گذاری ۲۰ میلیارد دلاری در صنایع پتروشیمی و ایجاد مسیر ترانزیت کالا از هند به ایران و افغانستان با دور زدن پاکستان است. اجرای این پروژه اما به سبب احتمال لغو توافق هسته‌ای توسط دولت ترامپ و عدم همکاری بانک‌ها در ابهام قرار گرفته است.
حسن روحانی، در تیر ۹۴ در حاشیه اجلاس شانگهای در شهر اوفا در روسیه از نارندرا مودی برای سرمایه‌گذاری ۸ میلیارد دلاری هند در طرح‌های زیربنایی ایران از جمله بنادر، خطوط راه‌آهن و بزرگراه‌ها دعوت کرده بود. در جریان سفر نارندرا مودی به ایران اعلام شده بود که برنامه دهلی‌نو و تهران، تبدیل چابهار به قطب تجاری و انرژی منطقه است. بعد از توافق هسته‌ای ایران با قدرت‌های جهانی، هند طی چند قرارداد متعهد شد که ۵۰۰ میلیون دلار برای گسترش بندر چابهار سرمایه‌گذاری کند. هند امیدوار بود با توسعه بندر چابهار بتواند دسترسی کشورهای آسیای مرکزی به بازارهایش را با دور زدن پاکستان فراهم کند. اما به سبب ابهام در آینده برجام و نقض توافق هسته‌ای توسط دولت آمریکا، هند در سرمایه‌گذاری در پروژه راه‌آهن برای ترانزیت کالا و همچنین سرمایه‌گذاری در صنایع پتروشیمی ایران به ارزش ۲۰ میلیارد دلار تعلل می‌کند.
غلامرضا انصاری سفیر ایران در هند در آستانه دیدار روحانی با موندی یادآوری کرده که توسعه روابط اقتصادی بین ایران و هند نه تنها به نفع دو کشور است، بلکه کل منطقه هم از آن بهره‌مند میشود.
روحانی پنجشنبه ۱۵ فوریه/ ۲۶ بهمن ابتدا وارد حیدرآباد میشود و بعد از سخنرانی در جمع مسلمانان این شهر، شنبه ۱۷ فوریه/ ۲۸ بهمن با نارندرا موندی دیدار و گفت‌وگو می‌کند. انتظار می‌رود که قرارداد اجرایی شدن نخستین فاز بهره‌برداری از بندرچابهار در این سفر بین دو کشور به امضاء برسد.
بر اساس قرارداد فی‌مابین هند می‌تواند در ازای ۸۵.۲۱ میلیون دلار سرمایه‌ای که برای توسعه بندر چابهار هزینه کرده از این بندر به مدت ۱۰ سال برای حمل و نقل کالا استفاده کند. اما به دلیل ابهام در آینده برجام و عدم همکاری بانکهای جهانی در اجرای این پروژه و تهیه تجهییزات لازم از جمله جرثقیل‌های بارانداز چندان موفق نبوده است.
یک مقام آگاه که نام او افشا نشده به خبرگزاری رویترز گفته است:
«هند مایل نیست آمریکا را خشمگین کند. روابط بانکی هند با بانکهای آمریکایی مهم‌تر است. به همین دلیل چندان رغبتی هم به اجرای پروژه چابهار ندارند.»
رکس تیلرسون وزیر خارجه آمریکا بعد از گفت‌وگو با سوشما سواراج وزیر خارجه هند و ناراندا مودی، نخست‌وزیر این کشور در یک نشست خبری که چهارشنبه ۲۵ اکتبر ۲۰۱۷ در دهلی نو برگزار شد اطمینان داده بود که سرمایه‌گذاری هند در بندر چاربهار تحت تأثیر فراخوان آمریکا برای تحریم اقتصادی ایران قرار نمی‌گیرد.
هند مایل است بهره‌برداری از میدان گازی فرزاد B را به عهده بگیرد. اما ایران با شرایط هند موافق نیست. این میدان یکی از میدان‌های گازی مشترک ایران و عربستان است که در سال ۲۰۱۲ کشف شد و تولید گاز طبیعی و میعانات گازی آن از سال ۲۰۱۳ توسط عربستان آغاز شد. در حال حاضر شرکت ملی گاز مذکراتی را با مقامات هندی درباره بهره‌برداری از این میدان گازی آغاز کرده است.
بیشتر بخوانید:
روحانی کاسه گدایی در دست گرفته و این در و آن در میزند تا بلکه کشوری حاضر شود در ایران بحران زده سرمایه گذاری کند. اگر تا امروز کشور بدهی خارجی نداشت از این به بعد با گرفتن وام و فاینانس و با هزینه های چند برابر در آینده ملت تا گردن بدهکار میشود .
bijan / 14 February 2018
از جانب انجمن علوم سیاسی ایران، عبدالحسین وهاب‌زاده استاد دانشگاه و فعال محیط زیست در ارتباط با بازداشت‌های اخیر خطاب به رئیس سازمان محیط زیست نوشت: «آقای کلانتری! از کی تا به حال سرگین یوز هم جزو اطلاعات طبقه بندی شده است؟ اینان که می‌بینید، پاکترین و پاکباخته ترین فرزندان این سرزمین، که جز با گیاه و حیوان با چیز دیگری سروکارشان نیست. امیرحسین خالقی، سام رجبی، طاهرقدیریان، هومن جوکار که همه وقت همچون دیوانگان سر در کوه و بیابان دارند تا تکه‌های از هم گسیخته طبیعت این بوم را شاید حفاظت کنند که زیبنده این برچسب‌های ناچسب نیستند. تا دیر نشده و خبرهای هولناک‌تر از مرگ دکتر کاوس سید امامی عزیز سربرنیاورده کاری بکنید. شما گزینه محیط زیستی‌ها برای تصدی این مسند نبودید اما اکنون که بر آن تکیه زده‌اید به حرمت میراثی که حفاظتش برعهده شما نهاده شده از شما توقع اقدامی می‌رود.»
faryad / 15 February 2018
عباس عبدی، در مطلبی با عنوان “به هر کس که مربوط است” در روزنامه اعتماد نوشت: ….به نظر بنده جامعه ایران راه حل‌های فنی و جزیی یا اصطلاحا تکنیکال ندارد. در گذشته چنین راه‌حل‌هایی بود ولی اکنون هیچ راه‌حلی از این نوع وجود ندارد!. این که چنین اقدامی در بودجه شود، یا در مبارزه با فساد فلان کار را انجام دهیم یا در زندگی خصوصی مردم گشایشی صورت گیرد، یا فلان مبلغ صرف رفع بیکاری شود یا مساله آلودگی هوا یا آب را چنین کنیم یا… نمی‌تواند مشکلی را حل کند.
ضمن آن که چنین کارهایی در عمل شدنی هم نیست و فقط نوعی اتلاف وقت و از دست دادن فرصت است. اعتراضات دیماه نیز به نحوی بازتاب‌دهنده همین احساس بود. چرا معتقدم که جامعه راه حل فنی ندارد. چون با مجموعه‌ای از مسائل مواجهیم که نه تنها نمی‌توانیم حل آنها را از یکدیگر متمایز کنیم، بلکه ابزار و عناصر کافی برای حل این مشکلات جزیی نداریم.
sattar beheshti / 15 February 2018