درباره کارناوال‌های فیس‌بوکی

امین حصوری – درباره شبه کارناوال‌های «آب بازی» و «خز بازی» چه قضاوتی درست است  و شایسته است برای آنها چه جایگاه و اهمیتی قائل شد؟ به نظر می‌رسد تا جایی که این حرکت‌ها خودانگیخته و محدود هستند، می‌توان در آن‌ها به سان نمودهایی از «واقعیت‌های ناهمگون جامعه» در سیر نامتقارن و پر اختلال حیات آن نگریست.

هر گونه سرکشی و مقاومت فردی یا جمعی علیه استبداد هنجاری (در پیوند با زیست اجتماعی روزمره شهروندان)، بخشی از روند مبارزه با کلیت «نظم مستقر» است و بدین معنا واجد سویه‌هایی از «کنشی سیاسی» است؛ اما با وجود ضرورت تام مقاومت در چنین سطحی و تاثیر مستقیم آن در ترسیم محدوده‌های سنگربندی در حوزه‌های کلان‌تر مبارزه، نباید درباره جایگاه آن اغراق کرد.

 

 

در حالی‌ که جنبش به دلیل «فقدان مقاومت سازمان یافته» و «غلبه گفتمان اصلاح طلبان بر آن»  و تا حدی هم کم تحرکی نیروهای رادیکال در عمل به نابودی کشانده شده و تقریباً در حال حذف شدن از فضای عمومی جامعه است، دامن زدن به تصوراتی که گویا خیابان هم اینک از آن ما است (هر چند به قصد زنده نگه داشتن امید)، به نوعی مشارکت در «تحریف واقعیت» و یا «توهم پراکنی» است.

 

گفتمان وابسته به جناح اصلاح طلبان که با تئوریزه کردن «ترک خیابان» عامل از دست رفتن سنگرهای واقعی مبارزه بود، اکنون بر آن است که تصویری فانتزی از «حضور خیابانی» عرضه کند، تصویری که برای مدیریت اشکال ثانوی جنبش و دنباله‌های آن سودمند باشد.