در نهمین نشست سالانه حقوق بشر در ژنو چه گذشت؟

۲۱ فوریه ۲۰۱۷/ سوم اسفند ۱۳۹۵، نشست سالانه حقوق بشر و دموکراسی سازمان ملل در شهر ژنو سوئیس برگزار شد و نمایندگانی از ۱۷ کشور از جمله روسیه، ایران، کره شمالی، پاکستان و چین در مورد وضعیت حقوق بشر، آزادی و دموکراسی در کشورهای‌شان با توجه به تجربه‌های شخصی‌شان سخن گفتند.

گزارشی از آن‌چه در این نشست گذشته است را می‌خوانید.

ایرانی‌ها نه خواستار تغییر رژیم که خواهان تغییر قوانین‌اند

تقی رحمانی، روزنامه‌نگار، زندانی سابق، فعال سیاسی و همسر نرگس محمدی، فعال حقوق بشر در بند در زندان اوین که خود سال‌های زیادی را در زندان سپری کرده است، ایرانی حاضر در این نشست بود که ضمن ابزار امیدواری نسبت به آینده ایران از عدم استقلال قوه قضاییه گفت و به وجود شکنجه در زندان‌های ایران شهادت داد.

رحمانی، همچنین در حاشیه نشت در  مصاحبه با «تریبون ژنو» گفت که «ایرانی‌ها نه خواستار تغییر رژیم که خواهان تغییر قوانین‌اند.»

او در این مصاحبه نسبت به خطر عربستان سعودی نیز هشدار داد و گفت: «غرب بر روی تروریسم دولت ایران زیادی تمرکز کرده و در مقابل نقش منفی عربستان سعودی را فراموش کرده است؛ آن هم در حالی که گروه‌های جهادی و تروریستی در اروپا متکی و برامده از سلفی‌های تحت حمایت ریاض هستند.»

***

گزیده‌ای از سخنان نمایندگان روسیه، ونزئلا، مالدیو، ترکیه و موریتانی به نقل از «دیده‌بان حقوق بشر»:

آنتونیتا لدزما، دختر شهردار زندانی آنتونیو لدزما:

– برای ما مردم ونزوئلا داشتن این فضا [نشست ژنو]، یعنی جایی که بتوانیم حرف بزنیم خیلی مهم است چون احساس می‌کنیم که در کشورمان کاملاً در سکوت و انزوا نگه داشته شده‌ایم. این که بدانیم دنیا به ما گوش می‌دهد، برای‌مان خیلی خیلی مهم است.

ما امروز در ونزوئلا از ستمگرترین دیکتاتوری‌ای که کشورمان در طول تاریخ به خود دیده است، رنج می‌بریم ….

من می‌خواهم راجع به بیش از صد زن و مرد بی‌گناهی حرف بزنم که فقط به خاطر صحبت درباره این رژیم امروز در پشت میله‌های زندان هستند.

مادورو مردی‌ست که با نقض همه اصول دموکراسی و حقوق بشر، خود را در قدرت حفظ کرده است ….

وقتی اینجا آمدم تا در سازمان ملل در این‌باره صحبت کنم، احساس مسئولیت بزرگی کردم …. این چیزی‌ست که پدرم درباره آزادی، دموکراسی و شرافت بشری به من آموخت. آنچه در بیش از ۲۰ سال گذشته در ونزوئلا نتوانسته‌ایم ببینیم.

امروز از شما می‌خواهم که وقتی به ونزوئلا فکر می‌کنید، به آنتونیو لدزما فکر کنید. به زندانیان سیاسی ما فکر کنید و به این‌که ما امروزه در ونزوئلا با دیکتاتوری روبه‌روییم.

علاقه‌ دارم بدانم و بفهمم که چگونه کشوری مثل ونزوئلا که رهبرش یکی از بدترین ناقضان حقوق بشر است، هنوز در شورای حقوق بشر سازمان ملل حضور دارد.

من برای زندگی‌ام مبارزه می‌کنم و حتی آزادی‌ام را فدا می‌کنم تا روزی بتوانم بگویم که در کشوری آزاد زندگی می‌کنم.

محمد نشید، فعال حقوق بشری که رئیس جمهوری شد:

– ما یک هفته قبل از اینکه رهبران جهان جمع شوند و به وضعیت حقوق بشر در جهان بپردازند، اینجا نشسته‌ایم. شماری از آن‌ها خلافکار، دزد و قاتل‌اند و تعدادی از آن‌ها غیرسیاسی‌اند و می‌گویند که دلجویی از این خلافکاران و قاتلان و دزدان جزو منافع استراتژیک‌شان است. آن‌ها استدلال می‌کنند که این فرهنگ و دین متفاوت [دیکتاتوری‌ها] ست و در نتیجه این حق را دارند تا به آزار ما [شهروندان] ادامه دهند‌. ما اینجاییم تا نگذاریم که این اتفاق بیفتد.

دیکتاتورهای باهوش به شما خوشآمد می‌گویند. آن‌ها می‌خواهند طبق نگاه خودشان به جهان و آن‌طور که آن‌ها می‌خواهند، فکر کنید، تمامی زندگی‌تان پاک شود و از نو شکل بگیرد. آن‌ها برای اطلاعات شکنجه‌تان نمی‌کنند … شکنجه‌تان می‌کنند تا شما را محو کنند، به تسلیم وادارند و به سرسپردگی در برابر دولت برسانند.

فکر می‌کردم اگر به عنوان عضوی از مجلس انتخاب شوم، کمی ایمنی و امنیت خواهم داشت … من دنبال انتخابات در شهر پایتخت «میل» بودم و مردم مرا به عنوان نماینده‌شان انتخاب کردند، اما فردای آن روز حکومت دستگیرم کرد.

ما توانسته‌ایم مردممان را مشتاق فعالیت سیاسی کنیم، قانون اساسی‌مان را اصلاح کنیم و اولین انتخابات آزاد و عادلانه‌مان را برگزار کنیم … من به مالدیو برگشتم و طبیعتاً دستگیر شدم اما انتخابات برگزار شد، من آزاد شدم و واقعاً خوش‌شانس بودم که این انتخابات را بردم و رئیس جمهوری شدم.

من همیشه گفته‌ام و هنوز هم اعتقاد دارم که می‌توان یک دیکتاتور را سرنگون کرد، اما از ریشه کندن یک دیکتاتوری به این راحتی نیست.

رژیم گذشته بازگشت. آن‌ها به سرعت سرنگونم کردند و البته، دوباره دستگیر شدم. توانستم در انتخابات ۲۰۱۳ شرکت کنم و پیروز شدم، اما انتخابات را باطل کردند. دوباره برگزار کردند. یک بار دیگر پیروز شدم و دوباره انتخابات را باطل کردند. در نتیجه آنقدر انتخابات برگزار کردند تا جایی که شکست خوردم و بعد دوباره مرا دستگیر کردند.

می‌خواهم بازگردم … می‌خواهم این کار را بکنم حتی اگر معنی‌اش بازگشت به زندان باشد. امروز اینجا از همه دعوت می‌کنم تا با هم برای برانداختن این نوع رژیم در خیلی از کشورها کار کنیم. بیایید این حکومت‌ها را پایین بکشیم.

ما می‌توانیم ساختارهای اقتصادی، اجتماعی و سیاسی‌ای بسازیم تا این رژیم‌ها را بی‌ثبات و سرنگون کنیم. من مطمئنم که می‌توانیم و بیشتر مطمئنم که پیروز خواهیم شد.

ژانا نمتسوف، دختر مخالف روسی بوریس نمتسوف که ترور شد:

۱۵ سال پیش روسیه در این جمع حضور نداشت چرا که دموکراسی بود … و زندانی سیاسی نداشت. امروز بیش از ۱۰۰ زندانی سیاسی داریم و روسیه رژیمی استبدادی است. تنها در ۱۵ سال، روسیه با زندانیان سیاسی و سرکوب‌های سیاسی حقیقتاً تبدیل به رژیمی استبدادی شده است. به این خاطر است که من فکر می‌کنم این یک مسأله است و سازمان ملل باید به آن‌چه در روسیه می‌گذرد، توجه نشان دهد.

ما روسیه‌ای بدون زندانی سیاسی، آزاد و دموکراتیک می‌خواهیم. روسیه‌ای بدون پوتین!

من در روسیه روزنامه‌نگار بودم و هیچ‌وقت فعال سیاسی نبوده‌ام. زندگی‌ای معمولی داشتم … پدرم تنها مسئول حقوق بشر در روسیه بود و برای دموکراسی مبارزه می‌کرد و من هم تماماً از او حمایت می‌کردم. پدرم می‌گفت: «می‌دانی، اگر بخواهی به من بپیوندی، کارت را از دست می‌دهی. این انتخابی است که باید بکنی ….»

وقتی ترور شد، انتخاب من خیلی روشن و مشخص بود. این انتخاب طبیعی‌ام بود و آماده بودم کارم را از دست بدهم.

کن داندار، روزنامه‌نگار پیشروی ترک که زندانی شد و هدف ترور قرار گرفت:

– من از بزرگ‌ترین زندان روزنامه‌نگاران دنیا می‌آیم. در حال حاضر در ترکیه ۱۵۰ روزنامه‌نگار در زندان به سر می‌برند و همکاران روزنامه من، قدیمی‌ترین و معتبرترین روزنامه ترکیه هم در میان‌شان هستند …. سردبیران، نویسندگان، گزارشگران و وکلای روزنامه و حتی آبدارچی روزنامه که نپذیرفت برای رئیس جمهوری چایی ببرد.

اردوغان با مبادرت به دخالت نظامی به عنوان بهانه‌ای برای سرکوب، این تهاجم و سرکوب را به پا کرد و بیش از ۱۵ هزار نفر را بازداشت و ۵۰ هزار نفر را از کار اخراج کرد. این بزرگ‌ترین سرکوب در تاریخ ما بوده است. همین حالا مسئولان سومین حزب بزرگ کشور و ۱۱ نماینده مجلس هم در بازداشت به سر می‌برند.

ترکیه روز شانزدهم آوریل تحت این شرایط رفراندوم برگزار می‌کند و مردم ترکیه بین دموکراسی و دیکتاتوری یکی را انتخاب خواهند کرد. بر اساس نظرسنجی‌ها فعلاً شانس انتخاب ۵۰ – ۵۰ است.

من از سازمان ملل تقاضا دارم که قطع‌نامه‌ای درباره ترکیه تصویب کند و کمیسیون تحقیقی در مورد نقض حقوق بشر در ترکیه تشکیل دهد. با همبستگی با یکدیگر می‌توانیم آن‌ها را به زیر بکشیم.

بیرام داح عبید، فعال سیاسی پیشرو علیه بردگی در موریتانی، زندانی سیاسی سابق:

در دهه گذشته، حکومت ما خود را با نمایش حبس مخالفان انگشت‌نما کرده است، مخالفانی معتقد به روش‌های مسالمت‌آمیز که به دلیل تعهد به قانون و مبارزه علیه تبعیض زندانی شده‌اند.

ما به دنبال موریتانی‌ای هستیم که هنوز وجود ندارد، موریتانی‌ای که از بردگی آزاد باشد.

پدرم وقتی آزاد شد که هنوز در جنین بود. وقتی او ازدواج کرد، همسرش بَرده بود و فروخته شده بود. این تجربه ما را به فکر فرو می‌برد که تجارت [انسان] چه بر سر انسان‌ها و حتی جنین‌ها و کودکان می‌آورد ….

من علیه بردگی و پیامدهای اجتماعی آن مبارزه می‌کنم. از زمان جوانی با برده‌ها زندگی کرده‌ام …. شاهد این حقارت اجباری بوده‌ام. برای حق تعیین سرنوشت برادران و خواهران سیاه‌پوستم کار می‌کنم و برای آزاد کردن میل آن‌ها به زیستن یک زندگی آزاد تلاش می‌کنم.»

---

منبع: دیده‌بان حقوق بشر