گزارش کارین رابین و عکس‌های بئاتریس د گه‌آ خبرنگار و عکاس مجله تایم نشان می‌دهد که چطور زنانی که به دنبال سرطان، پستان خود را تخلیه کرده بودند حاضر شدند جای زخم مانده بر بدنشان را به تمام جهان نشان دهند.
روز بعد از عکاسی، همکاری با من تماس گرفت و گفت زنی که از او عکس گرفته‌ام، می‌خواهد با من صحبت کند. می‌شود به او زنگ بزنم؟ خیلی ضروری است.
با خودم فکر کردم: آه، یعنی یپشیمان شده؟
یکی از چالش‌های خبرنگاری در حوزه پزشکی این است که چطور بیمار را راضی کنی که آزادانه درباره مسایل مربوط به سلامتش حرف بزند. در این مورد، موضوع خیلی شخصی بود. من درباره زنانی می‌نوشتم که تصمیم گرفته بودند چیزی جایگزین پستان تخلیه شده خود نکنند. آنها اسم این کار را گذاشته بودند: صاف شدن. من بعد از دیدین یک ویدئو در فیس بوک که در آن زنان پستان صاف و جای زخم بعد از عمل خود را نشان می‌دادند تصمیم گرفتم این گزارش را تهیه کنم.
ویژگی خاص این گزارش این بود که هر زنی که با او مصاحبه کردم، در حرف زدن درباره زندگی بدون پستان بسیار راحت بود. هرکدام آنها با آزادی درباره اینکه این تصمیم چطور شخصیت‌شان را عوض کرده و بر روابط‌شان اثر گذاشته حرف می‌زدند. هیچ کدام آنها از من نخواستند نام‌شان را مخفی نگه دارم یا فقط از اسم کوجک‌شان استفاده کنم. گرچه مجله تایم در برخی از موارد احازه می‌دهد که شخص به دلایل پزشکی هویت خود را مخفی نگه دارد اما ما در بیشتر موارد تلاش می‌کنیم که از منایع ناشناس استفاده نکنیم.
اما ما نیاز به عکس داشتیم. با دیدن ویدویی از تعدادی از این زنان در حالی که بالاتنه‌شان لخت بود، می‌دانستم که انتشار چنین تصاویری چقدر قدرت دارد اما بدون دلیل کافی، «تایم» معمولا عکس زنانی را که بالاتنه‌شان لخت باشد منتشر نمی‌کند و بیشتر زنان نمی‌خواهند که از سینه‌شان عکاسی شود. چه با لباس چه بی لباس. فکر می‌کردم اگر یکی دو زن پیدا کنم که خاضر شوند عکس بگیرند، خیلی خوش شانسم اما جالب اینکه از هر زنی که این تقاضا را کردم فورا پذیرفت. هیچ شرطی برای عکاسی نگذاشتند. عکاس ما بئاتریس با آنها قرار گذاشت و عکاسی کرد.
او از شش زن عکاسی کرد. پنج تای آنها می‌خواستند که از آنها با بالاتنه لخت عکاسی شود و خودشان را نشان دهند. یکی از زنان خواست که از او با لباس عکس گرفته شود و یک پیراهن آستین بلند بپوشد که سینه تختش را بپوشاند. جالب اینکه این زن تماس گرفت و از ما خواست که از عکسش استفاده نکنیم و ما هم این کار را نکردیم.
اما زنی که ایمیل فوری فرستاد چه؟ اسم او دیکا پینه است. اما او زنگ نزده بود تا نظرش را عوض کند. او می‌خواست مطمئن شود که از عکس برای تهییج یا شوکه کردن مردم استفاده نخواهد شد.
عکس‌ها بسیار گیرا بوند اما بحثی را در میان کارکنان تایم ایجاد کردند. بعد از مشورت با سردبیر مشاور، پیل کوربت و دیگر سردبیران ارشد، نتیجه این شد که این عکس‌ها برای زنانی که در پروژه شریک شده بودند تا داستان خود را روایت کنند، غیرمحترمانه نیست. خوشبختانه خوانندگان هم موافق بودند. نزدیک هزار کامنت برای این مطلب نوشتند و تقریبا همه عکس‌ها را تشویق کردند و زنانی را که عکس گرفته بودند تحسین کردند. تعداد اندکی از کامنت‌ها متعلق به مردمی بود که فکر می‌کردند این عکس‌ها نامناسبند.
شخصا به دلیل حمایت خوانندگان از این مطلب احساس رضایت می‌کنم. بعد از انتشار این عکس‌ها باز به آن زنان مراجعه کردم تا ببینم حالا درباره تصمیم‌شان برای انتشار عکس‌ها چه فکر می‌کنند. هیچ کدام آنها عکس‌ها را قبل از انتشار ندیده بودند.
در عکسی که مطلب ما با آن شروع می‌شد، خانم پینه جلوی یک فن ایستاده که موهای مجعدش را از روی صورتش کنار می‌زند، دو تاتو روی جای قبلی پستان‌های او هست: یک اژدها و یک گل. اما آنچه که بیش از هر چیز در تصویر او دیده می‌شود پستان‌های او نیست، بلکه قدرت و اعتماد به نفس اوست.
پینه ۴۰ ساله از لانگ آیلند می‌گوید: «ما همه جای زخمی در بدن داریم که دیده می‌شود یا نمی‌شود. این تصویر کنونی من است، جهان باید بداند که تمام زنان شبیه هم نیستند. همه دو پستان ندارند، یعضی‌ها فقط یکی دارند، بعضی‌ها اصلا پستان ندارند.»
خانم پینه می‌گوید که کلا آدمی خجالتی است و عکس گرفتن برایش سخت بوده: «من همیشه نیاز داشتم که با دیگران در ارتباط باشم، فکر می‌کنم که این تصاویر به مردم امید می‌دهد که ببینند چطور کسی مثل من این چیزها را از سر گذرانده و هنوز زنده است، ما نیاز داریم دیده و شنیده شویم و داستان‌هایمان را برای هم بگوییم.»
ماریانه درکوئت کوزو، ۵۱ ساله از لانگ آیلند می‌گوید که از اول برای این عکاسی مصمم بود: « نکته این است که ما باید دیده شویم.»
در عین حال، خانم کوزو تایید می‌کند که برای کنار آمدن با ظاهر جدید بدنش با خود جنگیده است. در طول جریان عکاسی، به عکاس کمک کرده تا دور بازوهایش بند سیاهی ببنند تا به طور سمبلیک نخ‌های جراحی را نشان دهند. او فکر می‌کند نتیجه کار نشان دهنده پیروزی و آزادی اوست.
او می‌گوید: «این شکلی است که ما بعد از دچار شدن به سرطان پیدا کرده‌ایم. این اتفاقی است که می‌افتد. من پستان‌هایم را دوست داشتم، حالا اعضای دیگری از بدنم را پیدا کرده‌ام که به آنها عشق بورزم. دوست دارم باز هم زیبا و سکسی به نظر برسم. اما زمان می‌برد. این عکس‌ها به من قدرت داد. هر زنی باید چین عکسی از خود بگیرد،»
چارلی شیل، اهل بروکلین، تنها با یک کراوات برای عکاسی ژست گرفت. به دنبال دوباره تخلیه سینه حالا او یک هویت کوئیر پیدا کرده است. چارلی حالا معمولا پیراهن و کراوات می‌پوشد و می‌گوید که درآوردن آن پیراهن برای عکاسی، برایش نوعی توانمندی بود: «این کار مثل به دست گرفتن تملک بدنم بود و این که خجالت را کنار بگذارم. همه دوستانم بالاخره با یکی از اعضای بدنشان مشکل دارند، اما من حالم خوب است، بدنم بدن من است. دلم می‌خواهد زنان دیگر را هم با تملک بدنشان قدرتمند بکنم.»