پرونده نائورو: آزار جنسی زنان و کودکان پناهجو در کمپ‌های استرالیا

روزنامه گاردین مدارکی به نام «پرونده نائورو» منتشر کرده که از آزار جنسی گسترده کودکانی خبر می‌دهد که در اردوگاه‌ پناهندگی نائورو در نزدکی استرالیا نگهداری می‌شوند. این مدارکی از درون سیستم مهاجرتی استرالیا درز کرده است.

در این پرونده، بیش از ۲ هزار گزارش از کمپ‌های پناهجویان در استرالیا در جزایر نائورو منتشر شده که بیش از ۸ هزار صفحه است، مدارک نائورو شامل گزارش‌های تکان دهنده‌ای از آزارهای جنسی، خودکشی و سوءاستفاده از کودکان و شرایط وحشتناک زندگی در این کمپ‌هاست.

تحلیل‌های گاردین از این گزارش‌ها نشان می‌دهد که کودکان به شکل گسترده‌ای در این کمپ‌ پناهندگی مورد آزار قرار گرفته‌اند. بیش از نیمی از ۲۱۱۶ گزارش، یا ۱۰۸۶ مورد آنها و به عبارتی ۵۱ درصد گزارش‌ها مربوط به کودکان است. این در حالی است که تنها ۱۸ درصد کسانی که در اردوگاه نائورو زندگی می‌کنند کودک‌اند.

این گزارش مربوط به فاصله زمانی میان می ۲۰۱۳ تا اکتبر ۲۰۱۵ است.

این گزارش‌ها شامل مواردی مانند بازداشت یک پسربچه و تنبیه او تا سرحد مرگ توسط نگهبانان تا سیلی زدن به کودکان است.

در این مدارک، هفت گزارش درباره آزار جنسی کودکان، ۵۹ گزارش از توهین به کودکان و ۳۰ مورد از خودآزاری و ۱۵۹ مورد تهدید به خودآزاری وجود دارد.

برخی از این مدارک از گفته‌های کسانی تنظیم شده که در این کمپ‌ها به عنوان معلم، نگهبان، مسوول پرونده و  کارمندان امور بهداشتی کار می‌کنند.

در سپتامبر ۲۰۱۴ گزارشی از یک معلم منتشر شده که می‌گوید دختر بچه‌ای تقاضای یک دوش ۴ دقیقه‌ای به جای دوش ۲ دقیقه‌ای کرده و مامور امنیتی با این شرط که بتواند او را در هنگام دوش گرفتن نگاه کند با آن موافقت کرده است.

نائورو کوچک‌ترین جزیره-کشور جهان است که کمتر از ۱۰ هزار نفر در آن زندگی می‌کنند. استرالیا در ازای نگهداری از پناهجویان، کمک‌های مالی به این جزیره می‌دهد و از دولت نائورو و شرکت‌های این کشور خدمات می‌خرد. بر اساس آخرین آمارها، ۴۴۲ نفر شامل ۳۳۸ مرد، ۵۵ زن و ۴۹ کودک در این جزیره نگهداری می‌شوند.

در جزیره مانوس در پاوا گینه نو، ۸۵۴ نفر نگهداری می‌شوند که همه مرد هستند.

دولت استرالیا هربار که در مورد وضعیت پناهجویان در این کمپ‌ها مورد سوال نهادهای حقوق بشری قرار گرفته، گفته است که وضعیت در این کمپ‌ها رو به بهبود است و همواره شاخص‌های کیفیت زندگی در این جزیره را خوب جلوه داده است.

آوریل ۲۰۱۵ وزیر امور مهاجرت استرالیا، پتر دوتون گفت که می‌خواهد نائورو را به مکانی امن بدل کند. او گفت که واحدی را تعیین کرده تا هرآنچه را ممکن است برای بالابردن استانداردهای زندگی در این کمپ‌ها انجام دهند.

بسیاری از کسانی که در نائورو نگهداری می‌شوند نمی‌توانند این کمپ‌ها را ترک کنند. کسانی که پناهندگی دریافت کنند هم باید در آن جزیره بمانند.

در واکنش به این گزارش، واحد مهاجرت و محافظت از مرزهای استرالیا در بیانیه‌ای گفته است: «دولت استرالیا به حمایت از دولت نائورو برای فراهم کردن خدمات بهداشتی، رفاه و امنیت برای همه پناهجویان در این جزیره ادامه می‌دهد.»

در این بیانیه آمده که بسیاری از گزارش‌های این پرونده تایید نشده‌اند، اما این واحد، گزارش منتشر شده را برای تایید صحت آنها بررسی خواهد کرد.

در پاسخ به گزارش گاردین با عنوان پرونده نائورو، مدیر ارشد بخش پژوهش عفو بین‌الملل، آنا نئیستات گفته است: «این گزارش به منزله نشت اطلاعات از یک سیستم پر اختلال و آمیخته به ظلم و ستم است که ابعاد آن گیج کننده است. برای مقامات استرالیایی که سعی کرده‌اند این اسرار را پنهان کنند بسیار شرم‌آور است.»

او گفته است: «ما وقتی به نائورو رفتیم به چشم خودمان دیدیم که آزار و اذیت به شکل سیستماتیک آنجا صورت می‌گیرد این چیزی است که دولت استرالیا سعی می‌کند آن را انکار کند.»

به گفته این پژوهشگر سازمان عفو بین‌الملل، «شرایط وحشتناک در نائورو – و تاثیر آن بر پناهندگان – باید به انکار دولت استرالیا پایان دهد. همه پناهندگان و پناهجویان نائورو و جزیره مانوس باید فورا اسکان داده شوند و حمایت‌های پزشکی و روانی دریافت کنند. اسناد این گزارش و مدارک ما نشان می‌دهد که بسیاری از پناهجویان در این مناطق به دلیل رفتاری که با آنها می‌شود در آستانه فروپاشی جسمی یا روانی قرار دارند.»

آنا نائیستات گفته: «دولت استرالیا به موفق‌ترین شکل جرم خود را می‌پوشاند. آنها مرتب می‌گویند که این نوع آزارها ادامه ندارد اما دروغ می‌گویند.»

آزار جنسی و خودآزاری زنان

بسیاری از گزارش‌های منتشر شده، روایتی از حودآزاری افراد ساکن در کمپ به دست می دهد. از جمله بر اساس گزارشی مربوط به سپتامبر ۲۰۱۴، دختری لب‌های خود را دوخته است. در ماه جولای همان سال یک کودک زیر ۱۰ سال برهنه شده و از گروهی از افراد بزرگسال دعوت کرده که انگشت خود را در واژن او فرو کنند. در ماه فوریه ۲۰۱۵، دختر جوانی از یک پناهجوی دیگر خواسته که اندام جنسی او را ببرد.

دکتر پتر یانگ، مدیر سابق بخش سلامت روان کمپ‌های مهاجرتی استرالیا به گاردین گفته که بیماری‌های روانی در میان پناهجویان اغلب شش ماه بعد از ورود به کمپ آغاز می‌شود. این بیماری‌ها به دنیال ناامیدی شدید ایجاد می‌شود و به خودکشی می‌انجامد.

آزار جنسی زنان یکی از بخش‌های مهم این گزارش‌هاست. در یک گزارش آمده که زن جوانی گفته است که نگهبانان نائورایی او را در لیستی از زنان مجرد قرار داده‌اند که پس از خروج از کمپ، «آنها را حامله خواهند کرد.»

در گزارش دیگری آمده است که مشاور فرهنگی شرکت «ویلسون سکیوریتی» که نگهبانان این کمپ‌ها را استخدام می‌کند، به یکی از پناهجویانی که مورد آزار جنسی قرار گرفته، گفته است که تجاوز در استرالیا بسیار رایج است و مردم به خاطر آن مجازات نمی‌شوند.

او گفته: «باید این موضوع را از یاد ببری چون وقتی به نائورو بروی ممکن است با این مرد همسایه بشوی یا اگر به کامبوج فرستاده شوی ممکن است آن آدم کنارت توی هواپیما نشسته باشد. باید به پسرت هم یاد بدهی که با این مرد خوب رفتار کند.»

شخصی که این گزارش را تنظیم کرده نوشته است که نگهبانی که از زن آزاردیده درباره تجاوز سوال می‌کرده، به او گفته است که اگر این اتفاق افتاده چرا جیغ نزده است؟

همچنین گزارش شده که رانندگان اتوبوس‌هایی که از سوی کمپ‌ها استخدام شده‌اند از زنان پناهجو عکس می‌گیرند تابرای خودرضایی از آنها استفاده کنند.

لوییس نیومن، از اعضای سابق گروه مشاوره بهداشتی مهاجران می‌گوید که این آزارها در نائورو بسیار رایج و یک مشکل اساسی است.