دانشگاه تهران بعد از آستان قدس رضوی دارای بیش‌ترین موقوفات است، حامیان و خیرین توانمندی دارد و اصلا دانشگاهِ بی‌پولی نیست، اما با وضعیت خوابگاه‌هایش، مسئولان دانشگاه احتمالا حاضر نمی‌شوند فرزندان‌شان در این خوابگاه‌ها بمانند.
این جمله‌ها از قول امین رمضانی، دبیر شورای صنفی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران نقل شده‌اند. این فعال دانشجویی، روز دوشنبه ۲۴ خرداد به خبرگزاری کار ایران (ایلنا) گفته است که دانشجویان دانشگاه تهران با مشکلات صنفی و رفاهی زیادی دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
دانشگاه تهران در راستای اجرای طرح توسعه این دانشگاه که از سال‌های پایانی دهه ۸۰ هجری خورشیدی شکل اجرایی جدی‌تری به خود گرفته، حدود ۷۰ درصد بناهای (زمین‌های) بین خیابان کارگر تا خیابان وصال شیرازی و خیابان انقلاب تا بلوار کشاورز را خریداری کرده است. خرید املاک و مستغلات باقی‌مانده در این طرح هم ادامه دارد اما به گفته رمضانی فکری به حال مشکلات غذا، اینترنت و خوابگاه دانشجویان نمی‌شود: «کلیت فضا به این صورت است که همه فکر می‌کنند دانشگاه [تهران] از نداری رنج می‌برد، اما به نظر نمی‌آید اینطور باشد. مساله برنامه‌ریزی و مدیریت دانشگاه است.»
وضعیت اداراه موقوفات و هزینه‌کرد اعتبارات دانشگاه تهران، همچون بیش‌تر نهادها و سازمان‌های دولتی و حکومتی چندان شفاف نیست.
دبیر شورای صنفی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران اما خواستار شفاف شدن وضعیت دخل و خرج دانشگاه به عنوان نهاد نخبگان جامعه و ارائه گزارش مالی سالانه شده است تا مشخص شود که دانشگاه تهران چه اعتباری را در کجا هزینه می‌کند.
رمضانی با طرح این پرسش که مگر اصلاح و آبادانی کشور نباید از دانشگاه‌ها شروع شود، وظیفه همه نهادها در برابر بودجه‌های عمومی (بیت‌المال) را شفاف‌سازی دانسته و اجرایی شدن این جریان در دانشگاه‌ها را الگویی ممکن برای مدیریت نابع مالی کشور خوانده است.
مدیران و مسئولان دانشگاه‌ها در ایران، در حالی از شوراهای صنفی می‌خواهند تا با آنها تعامل داشته باشند که اطلاعات روشن و مشخصی درباره برنامه‌ریزی‌ها و اولویت‌های‌شان به دانشجویان نمی‌دهند و مشخص نیست که در این حالت دانشجو بر سر چه موضوعی می‌تواند تعامل و همکاری داشته باشد یا پیشنهادهای خود را مطرح کند.
این موضوع در صحبت‌های امین رمضانی هم مطرح شده است: «مهم‌ترین مساله‌ای که در مقابل پیشنهادهای صنفی از سوی مسئولان مطرح می‌شود، کمبود منابع است. شورای صنفی برای عملکرد بهتر، نیاز به اطلاعات مکفی دارد تا بتواند به مسئولان در اداره دانشگاه کمک کند. نمی‌شود که مسئولان از شورا مشورت بگیرند در حالی که اعضا ندانند برنامه‌ریزی و اولویت‌های دانشگاه کدام است و اعتبارات کجا و چگونه خرج می‌شوند؟»
دانشکده ادبیات و علوم انسانی رکورد‌دار شکایت‌ها در کمیته انضباطی
دانشگاه‌های ایران در طول دوران ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد و به‌خصوص پس از انتخابات مناقشه برانگیز ریاست جمهوری در سال ۸۸، بار دیگر فضایی انقلابی را تجربه کردند. استادان زیادی در دانشگاه‌های مختلف اخراج یا بازنشسته شدند و امکان حضور در کلاس‌ها و ارتباط یا دانشجویان را از دست دادند.
در مقابل، کسانی جذب دانشگاه‌ها و هیات‌های علمی شدند که اعتبار علمی‌شان محل تردید بوده و تنها بر اساس روابط بر کرسی استادی نشستند.
کیفیت کار آموزشی این استادان که به گفته امین رمضانی همچنان هم در حال جذب شدن هستند، صدای اعتراض دانشجویان را بلند کرده است.
رویکرد انتقادی شدید نسبت به علوم انسانی که علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، به دلیل فضای به وجود آمده در سال ۸۸ آن را کلید زد، باعث شده که این مشکل در دانشکده‌های علوم انسانی دانشگاه‌های مختلف چشم‌گیرتر باشد و حالا دبیر شورای صنفی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، از درس بر نداشتن دانشجویان با چنین استاد‌هایی خبر داده است.
رمضانی همچنین دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران را رکورد‌دار بیش‌ترین شکایت‌های مطرح شده در کمیته انضباطی معرفی کرده و گفته است که کار برخی از این شکایت‌ها به دادسراها و دادگاه‌ها هم کشیده: «در دو سه سال گذشته بیش‌ترین شکایت‌ها میان استاد و دانشجو و حتی بین برخی استادان، از این دانشکده به بیرون کشیده شده و این موضوع نشان می‌دهد که مدیران ما و متاسفانه حتی برخی از استادان ما درک روشنی از فعالیت‌های صنفی ندارند و حقوق صنفی دانشجو را نمی‌شناسند.
این فعال دانشجویی برخی شکایت‌ها در کمیته انضباطی را از سر انتقاد دانشجویان از کیفیت آموزشی استادان دانسته است: «دانشجویان بابت نقد عملکرد علمی استاد یا جمع کردن نامه‌ای که محتوای آن این بوده که کار فلان استاد واجد کیفیت لازم نیست، به کمیته انضباطی می‌روند تا جواب پس بدهند.»
این احضار شدن‌ها به کمیته انضباطی در حالی است که به گفته این فعال دانشجویی، برخی استادان حتی بابت انتقاد از کیفیت کار آموزشی‌شان از دانشجویان به دادسراها شکایت می‌کنند.
امین رمضانی: با وجود این‌که دو سال از بازگشایی شورای صنفی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران می‌گذرد، اما این تشکل هنوز دفتر ندارد.
کار فعالان صنفی دانشجویی در طول سال‌های گذشته بارها و بارها به کمیته انضباطی کشیده است و در مواردی هم موضوع تبدیل به مشکلی امنیتی شده و پای مراجع اطلاعاتی و قضایی را به پرونده‌های دانشجویی باز کرده است.
آستانه تحمل پایین، عدم درک کافی از مسائل و قوانین صنفی، دستوری و از بالا به پایین بودن نظام آموزشی و فضای ایدئولوژیک و سیاسی حاکم بر دانشگاه‌ها از مجموعه عوامل و دلایل این برخوردهاست.
اما مساله پرسش‌برانگیز در مورد کمیته انضباطی دانشگاه تهران این است که معاون فرهنگی این دانشگاه ریاست این کمیته را بر عهده دارد، در حالی که به گفته امین رمضانی، «بر اساس مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی، معاون دانشجویی هر دانشگاه باید رییس کمیته انضباطی باشد.»
بند یک ماده سه آیین‌نامه انضباطی دانشجویان جمهوری اسلامی که ترکیب اعضای کمیته انضباطی بدوی دانشگاه و چگونگی انتخاب آنها را مشخص می‌کند: معاون دانشجویی دانشگاه به عنوان رییس کمیته انضباطی بدوی
معاون فرهنگی دانشگاه تهران، مجید سرسنگی است که از جمله سوابق مدیریتی‌اش می‌توان به مدیر عاملی خانه هنرمندان ایران اشاره کرد. او با روی کار آمدن دولت حسن روحانی و تغییر و تحولات در دانشگاه‌ها، فروردین ماه سال ۹۴ به عنوان معاون فرهنگی دانشگاه تهران منصوب شد.
سرسنگی اسفند ماه سال گذشته و در واکنش به انتشار اخبار احضار گسترده دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران به کمیته انضباطی گفته بود که پنج دانشجو چند روز است رسانه‌ها را درگیر خود کرده‌اند و حرف‌های غیرواقعی می‌زنند. او گفته بود که از بیان علت اصلی احضارها معذور است.
بیش‌تر بخوانید: معاون فرهنگی دانشگاه تهران: پنج دانشجو رسانه‌ها را درگیر خود کرده‌اند
امین رمضانی با طرح این پرسش که معلوم نیست چرا مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی در مورد ریاست کمیته انضباطی در دانشگاه تهران رعایت نمی‌شود، گفته است که تصور می‌کنم اگر معاونت فرهنگی به وظیفه ذاتی خود که فرهنگ‌سازی است برسد و کاری مانند تعامل یا حتی برخورد با دانشجویان را به معاونت دانشجویی بسپارد، هم قانون به درستی اجرا می‌شود و هم نتیجه بهتری خواهد داشت.
این همان دانشگاهی است که 70 سال در حال جوشش و مقابله با مظاهر استبداد بود؟ امروز حتی یک بخار ساده گوارشی هم برای آزادی و اعتلای کشور از این جوانان بر نمی خیزد. تازه آنها را برای تکدی حقوق دانشجویی خود به سیخ و میخ می کشند و صدای کسی در نمیاید.
سلام بر شیطان! سلام بر علی گدا ! هیچ کس مثل او در سرخورده کردن مردم از میهن و فرهنگ و مردم خود موفق نبوده. ولی این کار قطعا به انهدام کشور ختم می شود.
سیما / 14 June 2016