سهم و نقش هیلاری کلینتون در پیروزی احتمالی دونالد ترامپ

کابوس انتخاب دونالد ترامپ به عنوان رئیس جمهور آمریکا بسیاری را به حق ترسانده است. ویک ترامپیسم را یک جنبش فاشیستی شبیه به موسولینی به شمار آورده است. رابرت کیگان ترامپ را نشانه بازگشت فاشیسم به آمریکا قلمداد می‌کند. نیویورکر هم ما را از خطر بزرگ می‌ترساند. من هم ترسیده و در سه مقاله (اینجا، اینجا و اینجا ) خطر را گوشزد کرده ام. اما خطر تا چه اندازه جدی است و چه کسانی باید بیش از همه بترسند و راه انتخاب ترامپ را هموار نسازند؟

احتمال انتخاب شدن ترامپ

اکبر گنجی ◄ مطالب بیشتر از همین نویسنده

متأسفانه از ابتدأ بسیاری ترامپ را جدی نگرفتند و گمان می‌کردند که او مطلقا نمی‌تواند برنده رقابت مقدماتی جمهوری خواهان شود. اما اینک همه آنها از اشتباه درآمده‌اند. سپس نوبت به دموکرات‌ها رسید که می‌گفتند هیلاری کلینتون قطعا با فاصله بسیار ترامپ را شکست خواهد داد.

البته کتمان نمی‌توان کرد که نظرسنجی‌های گذشته هیلاری را با فاصله زیاد برتر از ترامپ نشان می‌دادند، اما اکنون اوضاع به کلی دگرگون شده است. نظرسنجی مشترک ان بی سی نیوز و مرکز نظرسنجی مانکی در ۱۶ می‌نشان می‌داد که فاصله ترامپ با هیلاری کلینتون به ۳ درصد کاهش یافته است. در نظرسنجی جدید “ای بی سی نیوز” و واشنگتن پست ترامپ با اختلاف دو امتیاز از کلینتون پیشی گرفته است. نظرسنجی‌های چند هفته گذشته نشان می‌دهند که کلینتون و ترامپ به طور مداوم دو روند نزولی و صعودی را طی کرده‌اند. اگر این فرایند تداوم داشته باشد، احتمال پیروزی ترامپ در انتخاباتی که فقط و فقط میان او و هیلاری است افزایش خواهد یافت. چرا احتمال پیروزی ترامپ افزایش یافته است؟

انتخاب میان بد و بدتر

اکثر مردم آمریکا مخالف ترامپ و کلینتون هستند. نظرسنجی مشترک نیویورک تایمز و شبکه سی.بی.اس که در ۱۹ می‌منتشر شد، اکثریت رأی دهندگان گفته‌اند که ترامپ و کلینتون را “صادق و قابل اعتماد” نمی‌دانند. دوسوم رای دهندگان گفته‌اند که ارزش‌های مورد نظر آنها با ترامپ همخوان نیست و ۳۷ درصد چنین نظری در مورد کلینتون دارند. ۷۰ درصد رای دهندگان شرکت کننده در این نظرسنجی ترامپ را فاقد خلق و خویی صحیح می‌دانند و ۵۲ درصد نیز همین نظر را برای کلینتون ارائه کرده‌اند. ۵۵ درصد رای دهنده‌هایی که برای شرکت در انتخابات ثبت نام کرده‌اند نظر مطلوبی درمورد ترامپ و ۵۲ درصد نیز نظر مطلوبی نسبت به هیلاری کلینتون ندارند.

نظرسنجی مشترک واشنگتن پست و ای بی سی نیوز که ۲۲ می‌منتشر شد نیز نشان می‌دهد که نظر منفی رأی دهندگان آمریکایی به ترامپ ۶۰ درصد و به کلینتون ۵۳ درصد است. نظرسنجی ۲۴ می‌ان بی سی نشان می‌دهد که ۶۰ و ۶۳ درصد رأی دهندگان از کلینتون و ترامپ خوششان نمی‌آید یا از این دو متنفر هستند.

رأی دهندگان باید میان بد و بدتر دست به انتخاب بزنند. حتی متفکر برجسته‌ای چون نوام چامسکی می‌گوید که در رقابت بین هیلاری و ترامپ بینی خود را گرفته و به کلینتون رأی بدهید.

هیلاری نماد سیاست شکست خورده گذشته

سیاست مداخله نظامی آمریکا در کشورهای افغانستان، عراق، لیبی، سوریه، یمن، و…شکست خورده است. اکثریت مردم آمریکا نیز مخالفت دخالت نظامی کشورشان در دیگر نقاط جهان هستند. استوان والت در مقاله‌ای در فارن پالیسی گوشزد کرد که ترامپ فاقد تیم سیاست خارجی است، اما کلینتون دارای یک تیم سیاست خارجی ورزیده است. در عین حال، کلینتون و تیم سیاست خارجی اش نماد سیاست خارجی مداخله جویانه نظامی ای هستند که شکست خورده و این امر می‌تواند در انتخابات به زیان کلینتون و به سود ترامپ تمام شود. چرا؟ برای این که اکثریت مردم مخالف مداخله‌اند و آنها نمادهای مداخله‌اند.

رابرت گیتس- وزیر دفاع بوش و اوباما- ضمن اشاره به نقش هیلاری کلینتون در حمله نظامی به لیبی، آن را مشابه اشتباه دولت بوش در حمله به عراق به شمار آورده است. با این همه هیلاری هم چنان خواهان مداخله نظامی برای حل مسائل خاورمیانه است. هیلاری در سال ۲۰۱۰ در یک جلسه شورای امنیت ملی‌ آمریکا گفته بود  که به اسرائیل درباره حمله به ایران “چراغ سبز” داده شود. او بعداً  گفته بود که اگر رهبران جنبش سبز درخواست کرده بودند یا در آینده درخواست کنند، آمریکا حاضر به انجام عملیاتی مشابه لیبی در ایران است.

هیلاری فردی با تجربه است، اما تجربه او، تجربه شکست است و ترامپ این مسئله را- بر عکس سندرز- علم خواهد کرد. هیلاری در شرایطی که رأی دهندگان با بدبینی به گذشته می‌نگرند و خواهان تغییر هستند، به نماد گذشته تبدیل شده و حاضر نیست در این زمینه از او انعطافی نشان دهد.

پیروزی‌های مقدماتی کلینتون

انتخابات آمریکا مانند دیگر جوامع دموکراتیک نیست که رئیس جمهور محصول آرای تک تک افراد باشد، نظام الکترول به وضعیتی انجامیده که آرای ایالت‌هایی به دموکرات‌ها و ایالت‌های به جمهوری خواهان تعلق گرفته و چندین ایالت نقش تعیین کننده بازی خواهند کرد.

در رقابت‌های مقدماتی دموکرات‌ها کلینتون بیش از ۱۳ میلیون رأی و سندرز بیش از ۱۰ میلیون رأی آورده‌اند. هیلاری ۲۷ ایالت و سندرز ۲۱ ایالت را برده‌اند.

هیلاری کلینتون: آیوا، نودا، کارولینای جنوبی، آلاباما، آرکانزاس، جورجیا، ماسوچست، تنسی، تگزاس، ویرجینیا، لوئیزیانا، می‌سی سی پی، فلوریدا، الی نویز، می‌زوری، کارولینای شمالی، اوهایو، آریزونا، نیویورک، کانیتیکت، دلاور، مریلند، پنسیلوانیا، کنتاکی.

برنی سندرز: نیوهمشایر، کلرادور، مینه سوتا، اکلاهوما، ورمانت، کانزاس، نبراسکا، مین، میشیگان، آیداهو، یوتا، آسلاسکا، هاوایی، واشنگتن، ویسکانسین، وایومین، رودآیلند، ایندیانا، وست ویرجینیا، اورگان.

از ۲۸ ایالتی که کلینتون برنده شده، ۱۱ ایالت (کارولینای شمالی، آلاباما، جوجیا، تنسی، تگزاس، لوئیزیانا، می‌سی سی پی، می‌زوری، کارولینای شمالی، آریزونا، کنتاکی) ایالت‌هایی هستند که به طور سنتی به جمهوری خواهان رأی می‌دهند. تکلیف ۴ ایالت آیوا، ویرجینیا، فلوریدا و اوهایو در روز انتخابات روشن خواهد شد. هیلاری فقط توانسته است آرای ۹ ایالت نودا، آرکانزاس، ماسوچست، الی نویز، نیویورک، کانیتیکت، دلاور، مریلند و پنسیلوانیا را که سنتاً به دموکرات‌ها رأی می‌دهند، به دست آورد. این هم مسئله‌ای جدی است که هیلاری را به شدت نیازمند سندرز می‌سازد.

مسئله اصلی چیست: پیروزی بر ترامپ یا نامزدی کلینتون؟

رهبران حزب دموکرات و کلینتون باید روشن سازند که مسئله اصلی در این انتخابات چیست: آیا مسئله اصلی این است که ترامپ رئیس جمهور نشود یا مسئله اصلی این است که هیلاری کلینتون حتما نامزد آنان باشد؟

اگر مسئله اصلی رئیس جمهور نشدن ترامپ و باقی ماندن ریاست جمهوری در دست دموکرات‌ها باشد، همه نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که برنی سندرز با کمترین میزان مخالفت مردمی- یعنی ۳۳ تا ۳۸ درصد- مواجه است. اما بیش از ۵۳ درصد رأی دهندگان مخالف هیلاری کلینتون بوده و اعتمادی به او ندارند. نامزدی فردی که با کمترین مخالفت و بیشترین اعتماد روبروست، عقلایی تر است و شانس پیروزی را افزایش می‌دهد.

علاوه بر اینها، هیلاری گرفتار مسائل عدیده‌ای است که ترامپ در افشاگری آنها دست به هر کاری خواهد زد. از موافقت با حمله نظامی به کشورها و نتایج آنها تا کشته شدن دیپلمات‌های آمریکایی در طرابلس، از ارسال ایمیل‌های محرمانه با ایمیل شخصی تا عدم انتشار سخنرانی وال استریت. از مسائل بیل کلینتون تا بنیاد کلینتون.

سندرز با توجه به همین واقعیت می‌گوید: “شواهد عینی در تقریبا همه نظر سنجی‌های سراسری نشان می‌دهد که ما در مقایسه با وزیر خارجه کلینتون می‌توانیم ترامپ را با فاصله بیشتری شکست دهیم. در جدیدترین نظر سنجی شبکه ان بی سی، روزنامه وال استریت ژورنال، نیز این تفاوت مشهود است. در حالی که خانم کلینتون صرفا با سه امتیاز جلوتر از ترامپ است ولی فاصله ما با او ۱۵ امتیاز است. من به همه اعضای حزب دموکرات و بویژه آنهایی که به کنوانسیون ملی حزب می‌روند می‌گویم که اگر به دنبال نامزدی قوی تر برای شکست ترامپ هستند، کارزار ما را برگزینند”.

راه محتمل تر پیروزی بر ترامپ

بعید است رهبران حزب دموکرات و هیلاری بپذیرند که برنی سندرز نامزد نهایی حزب دموکرات شود. کلینتون‌ها از ارکان الیگارشی قدرتمند حاکم هستند. آنان جزیی از طبقه یک درصدی به شدت ثروتمند آمریکا هستند.

بیشتر بخوانید: درباره ترامپ مظلوم‌نمایی به سبک دونالد ترامپ سیاستِ توهم: از سقراط و روانکاوی تا دانلد ترامپ چرا ترامپ درنهایت شکست خواهد خورد؟ چرا ترامپ؟

اگر همه- از جمله برنی سندرز و طرفدارانش- باید نگران پیروزی ترامپ باشند، چرا هیلاری کلینتون و رهبران حزب دموکرات نباید بیش از همه نگران باشند و بهراسند؟

راه ساده تر این است که هیلاری برنی سندرز را به عنوان معاون رئیس جمهور برگزیند و بدین ترتیب در جبهه واحدی به مبارزه با ترامپ بروند و احتمال پیروزی را بسیار افزایش دهند. احتمال این که هیلاری معاون رئیس جمهور با نزدیک به ۲۰۰ نفر کارمند و تجربه معاونان قدرتمندی چون دیگ چینی و جو بایدن را به سندرز بسپارد اندک است.

راه دیگر این است که هیلاری مانند اوباما عمل کرده و سندرز را به عنوان وزیر امورخارجه معرفی کند. و به طور همزمان، برای نشان دادن همراهی به برنامه‌های سندرز و کسب آرای طرفدارانش، می‌تواند از الیزابت وارن به عنوان معاون اول و جوزف استیگلیتز در تیم اقتصادی خود استفاده کند.

حزب دموکرات با برداشتن اولین گام مثبت، ۵ نفر از ۱۵ نویسنده مواضع حزب را به سندرز واگذار کرد. این گام باید با گام مثبت به کارگیری سندرز در دولت کلینتون تکمیل شود. اگر کلینتون برخلاف مشی دموکراتیک سازش و امتیازدهی حاضر به هیچ گونه انعطاف و تغییر سیاست نباشد، باید آماده شود که در صورت پیروزی ترامپ پاسخگوی ناقدان باشد که گریبانش را خواهند گرفت که چرا منافع شخصی را فدای منافع بزرگتر کرد.

نسخه انگلیسی این مقاله در هافینگتون پست منتشر شده است