۱۴ سازمان مدافع حقوق بشر در بیانیه مشترکی درباره وضعیت سلامت و وخامت حال افشین سهراب‌زاده، زندانی سیاسی، ابراز نگرانی کرده‌اند. آن‌ها می‌گویند که مرگ، سرطان و بی‌عدالتی، جان افشین سهراب‌زاده را تهدید می‌کند.
افشین سهراب‌زاده، زندانی سیاسی مبتلا به سرطان است که به زندان میناب تبعید شده و دوران محکومیت ۲۵ ساله خود را می‌گذراند.
در این بیانیه آمده است که افشین سهراب‌زاده، هفت سال پیش به اتهام ارتباط با احزاب کرد، به حبس و تبعید محکوم شد و از آن زمان تاکنون در زندان‌های مختلفی نگهداری شده است.
این زندانی سیاسی با بیماری‌های مختلف از جمله سرطان روده دست و پنجه نرم کرده است. روده او در سال ۱۳۹۴ عمل شده است که این عمل موفق نبوده و به عفونت و خونریزی داخلی منجر شده است.
سهراب‌زاده در اعتراض به عدم دسترسی به خدمات پزشکی و وضعیت وخیم جسمانی‌اش، بیست و سوم فروردین ماه امسال لبان خود را دوخت و برای چندمین بار دست به اعتصاب غذا زد: «در این میان نه تنها سازمان عفو بین‌الملل بر نیاز مبرم او به رسیدگی پزشکی تاکید کرده، بلکه بر اساس اسناد منتشر شده، ریاست زندان میناب هم اعلام کرده که او دست‌کم یک‌بار از مرگ حتمی ناشی از بیماری نجات یافته است.»
در بیانیه مطبوعاتی سازمان‌های حقوق بشری در مورد افشین سهراب‌زاده، به موانع و محدودیت‌های پیش روی این زندانی سیاسی برای برخوردار شدن از حق رسیدگی پزشکی اشاره و تاکید شده است که سلامت و جان او در خطر است. بر این اساس از نهادهای مسئول خواسته شده تا بر اساس معاهده‌های حقوق بشری و قوانین داخلی، امکان دسترسی این زندانی سیاسی را به خدمات پزشکی فراهم کنند و شرایط برخورداری او از یک دادرسی علنی و عادلانه را فراهم کنند.
از سوی دیگر سهراب‌زاده به دلیل هزینه‌های بالای درمان و ناتوانی خود و خانواده‌اش برای پرداخت این هزینه‌ها، امکان پیگیری روند درمان را ندارد و ماموران امنیتی هم مدارک شناسایی او را هنگام بازداشت ضبط کرده‌اند و همین امر بهانه‌ای شده تا بیمه او قطع شود.
این در حالی است که زنده ماندن و زندگی کردن از حقوق اساسی بشر است و «دستگاه قضایی با نادیده گرفتن حق حیات برای زندانیان به عاملی برای مرگ و حذف فیزیکی ایشان در دوران محکومیت بدل شده است. اکبر محمدی، ولی‌الله فیض مهدوی، عبدالرضا جباری، امیرحسین حشمت‌ساران، امیدرضا میرصیافی، محسن دگمه‌چی، هدی صابر، ناصر خانی‌زاده، منصور رادپور، محمد‌مهدی زالیه نقشبندیان، علی‌رضا کرمی خیرآبادی، افشین اسانلو، سعید کمالی، علی نارویی، مصطفی نصرتی و شاهرخ زمانی تنها تعدادی از زندانیانی هستند که به دلیل رسیدگی نشدن یا اهمال قوه قضاییه در ارائه خدمات درمانی، در سال‌های اخیر جان خود را از دست داده‌اند.»
سازمان‌های امضا‌کننده این بیانیه از جمله مرکز حامیان حقوق بشر، کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران، بنیاد عبدالرحمن برومند، عدالت برای ایران، اتحاد برای ایران، مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، سازمان حقوق بشر ایران، بنیاد سیامک پورزند، کمپین فعالین بلوچ و … معتقدند که آن‌چه در زندان‌های ایران بر سر زندانیان می‌آید، حتی با مواد موجود در آیین‌نامه‌های سازمان زندان‌های جمهوری اسلامی نیز تعارض دارد.
به موجب ماده ۱۱۳ آیین‌نامه اجرایی سازمان زندان‌ها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور، مصوب سال ۱۳۸۴، محکوم به محض احساس کسالت جریان را به مسئول امور نگهبانی زندان اطلاع داده و با اخذ معرفی‌نامه به بهداری موسسه یا زندان اعزام و دارو و دستورهای لازم پزشکی را دریافت می‌دارد. همچنین بر اساس ماده ۱۲۰ همین آیین‌نامه، رییس بهداری زندان موظف است همه روزه اول وقت از کلیه محکومان بیمار که در بیمارستان زندان بستری هستند عیادت کند و پس از پرسش از وضعیت آنان و حصول اطمینان از حسن مراقبت پزشکان و پرستاران، نسبت به معالجه و تغذیه صحیح بیماران نظارت کامل و مستمر به عمل آورد.
سازمان زندان‌ها اما سال‌هاست که این مفاد از آیین‌نامه سازمان را اجرا نمی‌کند.