نوزدهم آگوست، روز جهانی بشردوستی نام گرفته است و سازمان ملل متحد، هر سال به مناسبت این روز، برنامه‌های متنوعی تدارک می‌بیند.
امسال برنامه‌های روز جهانی بشردوستی با شعار “الهام بخشی بشریت” برگزار می‌شود.
سازمان ملل متحد و داوطلبان بشردوست وابسته به این سازمان، در پیامی مشترک، انسان‌های سراسر دنیا را به تشویق یکدیگر برای کمک‌های بشردوستانه دعوت کرده‌اند.
سازمان ملل در این پیام می‌گوید: «این عنوان را به این دلیل انتخاب کرده‌ایم تا همه شما را به عضویت در سازمان‌های بشردوستی فرا بخوانیم تا بتوانید پیام بشردوستی را به گوش همه برسانید.»
بان کی‌مون، دبیر کل سازمان ملل متحد، در پیام خود به مناسبت این روز گفته است: «در عصری که به واسطه تکنولوژی و ارتباطات دیجیتالی از هر زمان دیگر بیشتر با یکدیگر ارتباط داریم، هر یک از ما قدرت و مسئولیت دارد تا پیام بشردوستی را به گوش همگان برساند و اقدامی بشردوستانه انجام دهد تا جهانی سرشار از بشردوستی خلق کنیم.»
سال ۲۰۰۸، مجمع عمومی سازمان ملل با هدف بزرگداشت سالگرد ۲۲ قربانی بشردوست سازمان ملل که در حمله‌ای تروریستی در شهر بغداد عراق در سال ۲۰۰۳ کشته شدند، نوزدهم آگوست را روز بشردوستی نامید.
بر اساس آمارهای رسمی، ۳۲۹ داوطلب بشردوست در سال ۲۰۱۴ در موقعیت دشوار شغلی خود، حادثه دیده‌اند یا جان سپرده‌اند.
بر مبنای این آمارها ۱۲۱ نفر در حین انجام وظیفه کشته و ۷۷ نفر هم مجروح شده‌اند.
با وجود این آمارها، انسان‌های داوطلب فراوانی در سراسر دنیا از آرامش امنیت خود صرفنظر می‌کنند و مشتاقانه به یاری آسیب‌دیدگان می‌شتابند.
وب‌سایت رسمی روز جهانی بشردوستی، با شماری از داوطلبان کمک‌های بشردوستانه گفت‌و‌گو کرده و داستان زندگی آن‌ها را از زبان خودشان روایت کرده است.
لذت یاری در روایت داوطلبان
کئوانلای فنتهاونگ، در محیطی روستایی در لائوس رشد کرده و اغلب از برطرف کردن نیازهای اولیه خود مثل لباس و آب عاجز بوده است.
او می‌دانسته که دیگران نیز دارای مشکلات مشابه او هستند و بیشتر اوقات از سرزنش فقیران توسط ثروتمندان و “تنبل” خطاب شدن، رنج می‌برده است. همه این‌ها او را بر آن داشت تا شغل “مددکار اجتماعی” را برای خود انتخاب کند تا بتواند به همنوعانش کمک کند. او اکنون دستیار یک پروژه در سازمان بین‌المللی مهاجرت در لائوس است.
کئوانلای می‌گوید: «لذت‌بخش‌ترین بخش شغل من زمانی است که مهاجران آسیب‌پذیر به‌موقع کمک دریافت می‌کنند، در امنیت کامل به خانه بازمی‌گردند یا به موقعیت آموزشی و شغلی بهتری دست پیدا می‌کنند.»
آنونو کلارا از زمان کودکی آرزو داشته که پرستار باشد. به همین دلیل وارد مدرسه پرستاری شده و شغل مامایی را برای خودش انتخاب کرده است. او هم‌اکنون برای موسسه بشردوستانه پزشکی در جنوب سودان کار می‌کند.
کلارا از ماه دسامبر سال گذشته در پیشانی گروه بشردوستانه‌ای کار می‌کند که به دلیل بحران در کشور سودان، گرد هم آمده‌اند.
روزهای اول ماه ژوئن، مادری که در زمان زایمان خونریزی شدید داشته و در حال از دست دادن فرزند خود بوده است، نیاز فوری به خون‌رسانی داشته. کلارا می‌گوید: «خوشبختانه توانستم زندگی او و فرزندش را در موقعیت بحرانی نجات دهم. خوشحال هستم که از طریق مهارتم قادرم زندگی انسان‌ها را نجات دهم.»
شرایط شغلی کلارا دشوار است. به عنوان مثال گاهی باران‌های سنگینی می‌بارد و چادرهای متعلق به کلینیک در آب غرق می‌شوند.
کلارا می‌گوید: «زمانی که عصبی و مضطرب هستم دعا می‌خوانم. من باور دارم جایی که هستم در حقیقت خانه من است و انسان‌های اطرافم اعضای خانواده من هستند. این همان چیزی است که مرا آرام می‌کند.»
دیوید کلتری اما به طور غیر‌مستقیم به این شغل روی آورده است. او که سال‌های زیادی به نوازندگی و آموزش کودکان استثنایی مشغول بوده، معتقد است که شغل‌های گذشته او در حقیقت پایه‌ای برای شغل کنونی‌اش هستند: «این کار به من اهمیت هماهنگی، انعطاف‌پذیری و تعهد را آموزش داد. لحظه‌هایی در زندگی‌ام تصمیم می‌گرفتم تا از استعدادها و مهارت‌هایم در زمینه‌های ناشناخته دیگری بهره بگیرم و به همین دلیل معتقدم راهی که اکنون در آن قدم گذاشته‌ام، تفاوتی با دیگر مشاغلم ندارد. من باور دارم مهم‌ترین عنصر هر شغل، علاقه مفرط و لذت بردن عمیق از آن است.»
کار دیوید در حال حاضر سفر به کشورهایی است که تحت تاثیر بلایای طبیعی یا جنگ قرار گرفته‌اند. کشورهایی که کودکانش نیاز به آموزش دارند.
دیوید و گروهش برای کودکان امکانات آموزشی فراهم می‌کنند.
او در حال حاضر در منطقه‌ای میان عراق و سوریه با جمعیتی حدود ۲۰۰ هزار نفر، در حال آموزش کودکان است.
او می‌گوید: «پس از پنج ماه سخت‌کوشی و رویارویی با چالش‌های فراوان، تیم من توانست مدرسه‌ای ابتدایی برای ۷۲۰ دانش‌آموز سوریه‌ای پناهنده بنا کند. روز آغاز به کار این مدرسه برای ما مانند نقطه پایانی یک فیلم سینمایی بود. همه پناهندگان و تمام اعضای تیم من در کنار هم بودیم تا این روز بزرگ را جشن بگیریم.
به گفته دیوید، همه دانش‌آموزان با در دست داشتن کتاب‌ها و کیف مدرسه اطراف او و گروهش می‌دویده‌اند. مقام‌های محلی هم احساس متناقضی داشته‌اند و نمی‌دانسته‌اند که باید شاد باشند یا نگران.
بزرگداشت بشردوستان قربانی
روز جهانی بشردوستی روز قدردانی کردن از کسانی است که جان و زندگی خود را داوطلبانه به خدمت قلب‌شان درآورده‌اند. کسانی که فارغ از توجه به هر گونه تفاوت نژادی، زبانی، قومی و مذهبی به نیازمندان جسمی و روحی در سراسر جهان کمک می‌کنند.
وب سایت رسمی روز جهانی بشردوستی اما امسال طرح و لوگوی خود را تغییر داده و صفحه اصلی سایت را به ذکر نام و روایت بشردوستان سرشناسی اختصاص داده است که در ماه‌ها و روزهای اخیر در مناطق مختلف دنیا به انسان‌های نیازمند و آسیب دیده کمک مالی کرده‌اند.
تاکید بر این نکته اما ضروری است که کمک‌های بشردوستانه بیش از این که صرفا کمک مادی باشد، جنبه‌ای معنوی دارند.
مادر ترزا، زنی که زندگی خود را وقف بشردوستی کرد و خیریه‌های بنا شده به ابتکار او هنوز در ۱۳۳ کشور دنیا در حال فعالیت هستند، می‌گوید: «برای بشردوست بودن لازم نیست کار بزرگ انجام دهیم، بلکه همان کارهای ناچیز و کوچک را باید با عشق فراوان انجام دهیم.»