باوجود نبود سانسور در خارج از کشور‌، چرا در میان متخصصان و روشنفکران و فعالان سیاسی بحث‌های انتقادی و کارشناسی در باره  سیاست اتمی ضعیف است؟

برای نخستین بار پس از ۱۰ سال: همایش دانشگاه تهران در مخالفت با برنامه هسته‌ای
برای نخستین بار پس از ۱۰ سال: همایش دانشگاه تهران در مخالفت با برنامه هسته‌ای

در نشست دانشگاه تهران که از سوی انجمن اسلامی دانشکده ادبیات برپا شد، سه سخنران فعالیت‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی را زیر سوال برده و آن را بی‌فایده خواندند. احمد شیرزاد نماینده دوره ششم مجلس و استاد فیزیک دانشگاه اصفهان گفت: «کشور ما منابع اورانیوم ناچیزی دارد. بیست هزار وات برقی که مدعی تولید آن هستیم چیزی جز وابستگی مطلق ما به روسیه ندارد. سوال ما اینست: اگر به جای ده هزار سانتریفیوژ یک عدد داشته باشیم چه فرقی می‌کند؟»

صادق زیبا کلام استاد دانشگاه نیز برنامه هسته‌ای را با جنگ هشت ساله با عراق مقایسه کرد و گفت «آنقدر که موضوع هسته‌ای به ایران صدمه زده جنگ هشت ساله نزده است.»

در واکنش به این گفته‌ها تعدادی از مدافعان برنامه هسته‌ای  ایران در گفت‌وگو با خبر گزاری فارس و روزنامه کیهان، انتقادهای سخنرانان را بی‌اساس خواندند و در تیترهای صفحه نخست خود، احمد شیرزاد و زیبا کلام را بلندگوهای داخلی دشمن توصیف کرده خواستار برخورد با آنان شدند.

رادیو زمانه در گفت و گو با دو کارشناس پرونده هسته‌ای ایران، مهران مصطفوی و رضا تقی‌زاده این پرسش‌ها را مطرح می‌کند:

– چرا لازم است بحث در باره سیاست اتمی آزاد و علنی شود؟

– ممنوعیت بحث در این باره چه زیان‌هایی به کشور می‌زند؟

– چرا حکومت ایران از اظهار نظر منتقدان در این باره هراسان است؟

– آیا جلسه‌ای که هفته پیش در دانشگاه تهران برگزار شد و در آن پرسش‌هایی در باره ی سیاست اتمی حکومت مطرح گردید معنای ویژه‌ای دارد؟ آیا حکومت سرانجام پذیرفته که نمی‌تواند در این باره سانسور مطلق بر قرار کند؟

و پرسش پایانی این که:

– باوجود نبود سانسور در خارج از کشور‌،  چرا در میان متخصصان و روشنفکران و فعالان سیاسی بحث‌های انتقادی و کارشناسی در باره  سیاست اتمی ضعیف است؟