بیش از ۱۴۶ هزار زن از کشورهای مختلف جهان در امارات متحده عربی در خانه‌های ثروتمندان کارگری می‌کنند. دیده‌بان حقوق بشر اعلام کرده است که با این کارگران نه تنها بدرفتاری می‌شود، بلکه حتی آن‌ها را به بردگی جنسی وامی‌دارند.
امارات متحده عربی یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان است. درآمد سرانه ملی در امارات از درآمد سرانه ملی در سوئیس و آمریکا نیز بالاتر است. کارگران خارجی سهم بزرگی در تولید ثروت در این کشور دارند. ۹۰ درصد ساکنان امارات متحده عربی کارگران خارجی‌اند. آن‌ها به امید دستیابی به مزد بیشتر و زندگی بهتر به امارات می‌آیند. اما برای اخذ مجوز کار ناگزیرند به قانون کفالت تن دهند.
بر اساس این قانون کارفرما قیم و متولی کارگرش است. چنانچه او قرارداد کار را ملغی کند، اجازه اقامت هم از کارگر خودبه‌خود سلب می‌شود. قانون کفالت در کشورهای دیگر حاشیه خلیج فارس نیز رواج دارد. این قانون زمینه‌های سوءاستفاده از کارگران را فراهم کرده است.
بسیاری از کارفرمایان در امارات پس از استخدام کارگر، گذرنامه او را ضبط می‌کنند و آزادی سفر را از او سلب می‌کنند. بنا به گزارش دیده‌بان حقوق بشر بسیاری از کارفرمایان با کارگرانشان مانند برده رفتار می‌کنند. پیش از این وضع اسفبار کارگران ساختمانی در قطر خبرساز شده بود.
در این میان کارگران زن در خطر بیشتری قرار دارند. ۱۴۶ هزار زن در خانه شیوخ امارات متحده مشغول کارگری و خانه‌داری‌اند. گزارش دیده‌بان حقوق بشر درباره زنان کارگر ۷۵ صفحه است. در این گزارش آمده که دولت امارات و قانون کفالت مسبب اصلی وضع بد کارگران خارجی در این کشورند.
بسیاری از زنان کارگر از کشورهای اندونزی و فیلیپین و سریلانکا به امارات می‌روند. دیده‌بان حقوق بشر با ۹۹ کارگر زن در امارات مصاحبه کرده است. ۲۵ درصد این زنان گزارش داده‌اند که کارفرما آن‌ها را کتک می‌زند، در برخی موارد کارفرما با لگد زدن یا فشردن گلو تا آستانه خفگی کارگران زن را تنبیه کرده، در برخی موارد حتی به آن‌ها تجاوز جنسی شده و در برخی موارد هم این زنان را به بردگی جنسی واداشته‌اند.
در گزارش دیده‌بان حقوق بشر به موارد کاملاً مشخص و متعددی از آزار و خشونت اشاره شده است. برای مثال یکی از این کارگران، زنی به نام فرح که از اندونزی به امارات مهاجرت کرده گزارش داده که از کارفرمایش خواسته است او را به آژانس کاریابی تحویل دهد.
فرح می‌گوید: «کار من با آنچه که در قراردادم آمده بود فرق داشت. من می‌بایست هر روز غذا بپزم، خانه را تمیز کنم، لباس‌ها را بشویم و حتی یک دقیقه هم فرصت استراحت نداشتم. به کارفرمایم گفتم مایل نیستم به این کار ادامه بدهم و از او خواستم مرا به آژانس کاریابی تحویل بدهد. اما او نپذیرفت و گفت من صاحب تو هستم و تو را خریده‌ام.»
دیده‌بان حقوق بشر در گزارشش درباره وضع زنان کارگر در امارات، از طاهره، زن ۲۸ ساله اندونزیایی مثال می‌آورد. کارفرما او را هر روز کتک می‌زده و یک بار دست او را آنقدر پیچانده که مچ دست طاهره از چند ناحیه شکسته است. یک بار هم او را زیر لگد گرفته. در هر دو مورد طاهره از مداوا محروم مانده است. او موفق شد بگریزد و اکنون شکستگی دستش بد جوش خورده و دستش به همین دلیل از کار افتاده است.