یک نماینده کردهای سوریه: ما تنها سنگر مقاومت هستیم

“حزب اتحاد دموکراتیک” ( PYD − کردی: پارتی یەکیەتی دیموکرات) یکی از احزاب کردهای سوریه با گرایش چپ است. این حزب در سال ۲۰۰۳ تأسیس شده و اکنون یکی از بانفوذ‌ترین تشکل‌ها در میان کردهای سوریه به حساب می‌آید.

غریب حسو نماینده‌‌ی “حزب اتحاد دموکراتیک” در اقلیم کردستان عراق است. روزنامه فرانسوی اومانیته با او درباره مقاومت در “روژاوا” (کردستان سوریه) گفت‌وگو کرده است:

تسلط بر کوبانی برای چه این همه برای داعش اهمیت دارد؟

برای این که کوبانی از موقعیت استراتژیکی برخوردار است. اگر داعش موفق شود که این شهر را بگیرد، آن‌گاه دو منطقه‌ی کرد‌نشین دیگر سوریه، یعنی عفرین و جزیره دوپاره خواهند شد. لذا داعش از یک سو هم می‌‌خواهند که مقاومت ما را بشکند و هم از سوی دیگر مرزهای خودش را گسترش دهد.

اما به نظر می‌رسد که ورای این ملاحظات استراتژیک، تسلط بر کوبانی برای داعش یک جنبه‌ی نمادین هم داشته باشد، مسئله‌ای که به انقلابی که ما در سال ۲۰۱۲ در این منطقه آغاز کردیم بر می‌گردد. واقعیت این است که داعش می‌خواهد با تسلط بر کوبانی که نماد برجسته‌‌ای از این انقلاب است، روحیه‌ی کردهای سوری را تضعیف کند.

سال گذشته آنها ۱۰ بار خواستند که کنترل این منطقه را در دست بگیرند و هر بار نیز نیروهای ما موفق شدند به تنهایی آن‌ها را عقب برانند. اما این بار، بعد از اینکه تانک و سلاح‌های سنگینی را از ارتش عراق به غنیمت برده‌اند، دارند با قدرت بیش‌تری حمله می‌کنند. علاوه بر این، نیروهای مخفی برخی از کشور‌ها به طور فعالی دارند از عملیات این جهادگران پشتیبانی می‌کنند.

منظور شما ترکیه است؟

بله. به طور قطع منظور من ترکیه است. جو بایدن معاون رئیس جمهوری آمریکا، اخیراً کمک‌های مالی به داعش را تایید کرده است. آنکارا تنها کمک‌ نظامی به داعش نمی‌کند؛ کمک‌های مالی دولت ترکیه گسترده‌تر است!

در واقع می‌توان از توافق بی‌واسطه‌ای میان ترکیه و داعش نام برد که درست همانند یک مافیا عمل می‌کند. پول‌ها از این طریق است که دارد ردوبدل می‌شود. به طور مشخص، این پول‌ها از محل فروش نفت آن میدان‌هایی دارد تامین می‌‌شود که در طول مرز با ترکیه در اختیار داعش قرار دارد. شایعه شده که داعش هر بشکه نفت را به جای ۱۰۰ دلار – که قیمت روز آن است- دارد با نرخ ۴۰ دلار در اختیار دولت ترکیه قرار می‌دهد.

این خود دولت ترکیه است که پشت پرده‌ی رویدادهای منطقه است. اما با وجود این می‌گوید که برای پایان دادن به این وضعیت ممکن است که به ائتلاف علیه داعش بپیوندد!

اما به تازگی پارلمان ترکیه به “مداخله” رای داده‌ است. حالا نه حتماً مداخله‌ی نظامی؛ اما دست‌کم صحبت از کمک‌های بشردوستانه به کوبانی می‌شود و…

من حتی یک کلمه از این حرف‌ها را هم باور ندارم. حقیقت ماجرا اینجا است که ترکیه خواهان یک دولت دموکراتیک در منطقه نیست. آن‌ها می‌خواهند که یک دولت اسلامی داشته باشند. اردوغان، نخست‌وزیر ترکیه، اسلام‌گرا است. غربی‌ها باید به این مسئله آگاه باشند که این جنگ، همان اندازه که مایه‌ی نگرانی ما است، باید مایه‌ی نگرانی آن‌ها نیز باشد.

واقعیت این است که در این منطقه، کردهای سوریه، “یگان‌های مدافع خلق” (YPG) و “حزب کارگران کردستان” (PKK) تنها نیروهایی هستند که دارند مبارزه می‌کنند. این ما‌ هستیم که برادرانه و انسانی، در برابر داعش سپر شده‌ایم و داریم ایستادگی می‌کنیم. ما تنها مردمان این منطقه‌‌ایم که به گونه‌ای دموکراتیک سازمان‌دهی شده‌‌‌ایم و تشکیلات داریم.

در منطقه‌ی ما، این خود مردم هستند که دارند حکومت می‌کنند. در هریک از این سه کانتون، یک مرد با یک زن هست که فرماندار است و… در مناطقی که در دست ما است، تمامی گروه‌ها و محافل به طور قانونی حق دارند که حضور داشته باشند و فعالیت کنند. ما کوبانی را با بریدن سرها و بعد هم تجاوز به زنان نگرفتیم! من از “جهان متمدن” می‌خواهم که به ما کمک کنند. اگر کوبانی سقوط کند، این نماد برادری میان مردم است که سقوط می‌کند. واقعیت این است که امروزه ما تنها سنگر مبارزه در برابر شکل‌گیری این دولت اسلامی هستیم. سقوط ما ممکن است به یک دومینو بینجامد و در پس آن، کل سوریه یا ترکیه یا حتا در محدوده‌ی اروپا، بلغارستان و… در معرض خطر قرار گیرند. با این حال، دنیا ظاهراً دست روی دست گذاشته و تنها نظاره‌گر کشتار ما است.

اما آمریکایی‌ها مواضع داعش در اطراف کوبانی را بمب‌باران کرده‌اند و…

بله چنین است، اما هدف این حملات برای ما مشکوک است! من متوجه نمی‌شوم چگونه می‌شود که قدرت‌مند‌ترین ارتش دنیا که می‌تواند آدم تنهایی را در یک بیابان هدف قرار دهد، حالا از ضربه زدن به یک تانک داعش ناتوان شده است! هفته‌ی پیش [این گفت‌وگو در پنجم اکتبر انجام گرفته است] چند تن از گریلاها [چریک‌های کرد] در حمله‌ و هدف‌گیری اشتباه ارتش آمریکا کشته شدند. علاوه بر این، باید در نظر بگیریم که کوچک‌ترین ارتباطی میان مبارزان کرد و ماموران آمریکایی وجود ندارد.

اما در برابر این وضعیت، رفقای کرد عراقی ما سعی می‌کنند که به ما کمک کنند؛ به ویژه با حمله به جهادی‌ها در اطراف کوهستان سنجر، جایی که یزیدی‌ها در آن پناه دارند. درگیری‌های آن منطقه باعث شده است که داعش مجبور شود بخشی از نیروهاشان را به عنوان نیروی کمکی به عراق ببرد.

اما متاسفانه باید بگویم که هیچ کدام از این‌‌‌ها کارساز نیست و کافی نخواهد بود. ما ترجیح می‌دهیم که به جای حمله‌های هوایی سنگین، نیروهای ائتلاف سلاح‌ سنگین در اختیارمان بگذارند. این تنها چیزی است که ما برای عقب‌راندن داعش به آن نیاز داریم.

متاسفانه به نظر می‌رسد که نوعی توافق میان ترکیه و دولت‌های غربی وجود که نمی‌خواهند چیزی در این خاورمیانه تغییر کند. ما داریم کماکان هزینه‌ی سنگین توافق‌نامه لوزان در ۱۹۲۳ را [که تعیین‌کننده مرزهای کنونی ترکیه شد] می‌دهیم، توافقی که سرزمینمان را دوپاره کرد.

منبع: LINKS