در بازرسی یک هیات اروپایی از ۱۱۰۶تولیدی لباس مارک‌های معروف در بنگلادش، روشن شده که بسیاری کارگاه‌ها هیچ امکانات ایمنی ندارند. ۸۰ هزار مورد خطرآفرین در دوزندگی‌ها ثبت شده‌اند.
هیاتی اروپایی به تازگی از تولیدیهای متعدد پوشاک در داکا بازدید کرده و گزارشی از خطرات ایمنی و ساز وکار ناامن این کارگاه‌ها ارائه داده است.
بازرسان اروپایی بیش از ۸۰ هزار مورد خطرات ایمنی را در این گارگاه‌ها فهرست کرده‌اند. در این لیست از جمله آمده که برق‌کشی کارگاه‌های دوزندگی هیچ گونه امنیتی ندارند و سیم‌های لخت برق بدون حفاظ در اینجا و آنجای کارگاه‌ها خطر جانی برای کارگران ایجاد می‌کنند.
هم‌چنین گزارش شده که هیچ راه فراری در صورت ریزش بنا یا وقوع حریق در تولیدی‌ها در دسترس کارگران نیست. کف کارگاه‌ها بسیار سست است و وجود چرخ‌های سنگین صنعتی روی آنها، می‌تواند خطر ریزش طبقات را در پی داشته باشد.
پایتخت بنگلادش، متروپل دوخت و دوز لباس‌هایی است که در اروپا با مارک‌های مختلف به فروش می‌رسند. علت تولید پوشاک در این کارگاه‌ها، دستمزد بسیار نازل کارگران است: برای هر تی‌شرت ۵ سنت!
بازدید هیات اروپایی از این کارگاه‌ها پس از فاجعه فروریزی ساختمان ۹ طبقه در «Rana Place» در آوریل ۲۰۱۳ و به خواست کنسرن‌های خریدار تولیدات این کارگاه‌ها برنامه‌ریزی شد.
در بررسی‌ها روشن شده که دستکم ۱۷ساختمان، هیچ‌گونه ضریب ایمنی ندارند. هیات اروپایی از دولت بنگلادش خواسته که این ساختمان‌ها را تخلیه کند. ارزیابی شده که نوسازی و بهینه‌سازی کارگاه‌های فرسوده به بیش از یک میلیارد دلار بودجه نیاز داشته باشد.
کنسرن‌های مد اروپایی همانند «H&M» یا «بنتون» یا «KIK» از جمله متقاضیان این بازرسی بوده‌اند. ۱۸۰کنسرن ریز و درشت اروپایی، فروشندگان محصولاتی هستند که در بنگلادش تولید می‌شوند.
در بنگلادش حدود ۳۵۰۰ تولیدی پوشاک وجود دارد که سالانه ۱۶ میلیارد یورو به بودجه این کشور فقیر کمک می‌کند. اما این کمک به بهای کار روزی ۱۲ ساعت کارگران دوزندگی‌هاست.
در این کارگاه‌ها حدود سه و نیم میلیون کارگر بنگلادشی کار می‌کنند که حداقل دستمزدشان در زمان فاجعه ریزش ساختمان۹ طبقه، ماهی ۳۰ یورو بود. بعد از ریزش ساختمان و کشته شدن ۱۱۲۷ نفر و جراحت ۲۴۳۸ نفر دیگر، دولت بنگلادش حق داشتن سندیکا و اتحادیه برای کارگران این تولیدی‌ها را به رسمیت شناخت و بسیاری از کارگاه‌های ناامن را تعطیل کرد.
عملیات بیرون کشیدن اجساد و نجات افرادی که زیر آوار مانده بودند ۱۹ روز طول کشید. در این مدت تظاهرات گسترده‌ای نیز علیه دولت داکا به راه افتاد.