طی هشت ماه اخیر سال جاری، شاهد اعتراض زندانیان در ایران با روش‌های مختلف بوده‌ایم. این اعتراض نیز اغلب با پاسخ خشونت‌آمیز زندانبان و قوه قضاییه همراه بوده است.
آخرین مورد از این اعتراض‌ها مربوط به زندانیان شهر کرد در هفت کیلومتری اصفهان بود.
روز ۱۳ مردادماه زندانیان شهر کرد، به وضعیت نامناسب زندان و حکم اعدام چندتن از همبندان خود اعتراض می‌کنند و رئیس زندان نیز در مقابل برخی از آنان را مجازات و تنبیه می‌کند.
تعدادی از زندانیان در اعتراض به تنبیه همبندان خود، لباس‌های خود و تشک‌های موجود در بند را آتش می‌زنند. قفل کردن درها و عدم اجازه رئیس زندان به ماموران آتش نشانی برای تخریب دیوار زندان، منجر به خفگی و سوختگی سیزده تن از زندانیان شهر کرد می‌شود.
روز پنجم شهریورماه، منصور فیروزبخت مدیر کل پزشکی قانونی چهارمحال و بختیاری، تائید کرد که گرفتگی ناشی از استنشاق گاز و خفگی ناشی از کمبود اکسیژن علت فوت ۱۳ زندانی در حادثه آتش‌سوزی زندان شهرکرد بوده است.
در نمونه دوم عصر روز چهارشنبه ۲۲ مردادماه، ده‌ها مأمور یگان حفاظت اوین به بند ۳۵۰ این زندان یورش بردند و با خشونت اقدام به بازرسی، تخریب و در مواردی سرقت اموال زندانیان سیاسی و عقیدتی این بند کردند.
پیش از این در روز پنج‌شنبه، ۲۸ فروردین‌ماه نیز در حمله مأموران امنیتی به بند ۳۵۰ زندان اوین، بیش از ۳۰ زندانی سیاسی مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و گروهی از آن‌ها به سلول‌های انفرادی منتقل شدند.
در همه این موارد شاهد برخورد خشونت‌آمیز زندانبان و قوه قضائیه به زندانی هستیم که به شرایط نامناسب خود اعتراض می‌کند.
زمانه در مورد حقوق زندانی، بن‌مایه خشونتی که در رفتار با زندانیان در ایران دیده می‌شود، علل برخوردهای خشونت‌آمیز و اهدافی که حکومت در این خشونت جست‌وجو می‌کند، با حسین رئیسی وکیل دادگستری و عبدی جوادزاده، جرم‌شناس و جامعه شناس به گفت‌وگو نشسته است.