انقلاب بهمن از دید نسل انقلاب (۱)

۳۵ سال از انقلاب می‌گذرد، انقلابی فراگیر در عمق جامعه و انقلابی پرتناقض، انقلابی که از نظر گروهی جامعه شناسان آخرین انقلاب کلاسیک جهان بود، انقلابی که تاثیرات عمیقی گذاشته است، آن هم نه تنها در ایران، بلکه در منطقه و جهان.

آیا انقلاب به خواسته‌های همه  انقلاب کنندگان پاسخ داد؟ نسلی که در انقلاب شرکت کرد چه خواسته‌هایی داشت؟ وقتی پس از یکی دو دهه کم کم جامعه شناسان و تحلیلگران به بررسی انقلاب ایران پرداختند، شرکت کنندگان در انقلاب را آرمانگرایان با آرزوهای بزرگ نامیدند. این آرزوهای بزرگ چه بودند؟

 برای رسیدن به این پاسخ با تنی چند از فعالین نسل انقلاب که عمدتا در آن دوران جوان بوده‌اند، به گفت و گو می‌نشینیم و از آنها می‌پرسیم که از انقلاب چه می‌خواسته اند؟ چه فعالیت هائی داشته‌اند و تا کجا خود را با انقلاب همگام می‌دیده اند؟

 گفت‌وگو با

محمد برقعی، در زمان انقلاب ۴۰ ساله بود و استاد جامعه شناسی در دانشگاه همدان و عضو کمیته پنج نفر شهر قم.

فرزانه عظیمی در زمان انقلاب دانش آموزی ۱۷-۱۶ ساله بود که با دیدن مشکلات جامعه و به ویژه نبود آزادی‌های سیاسی و وجود زندانیان سیاسی به صف انقلابیون پیوست و در فعالیت‌های دانش آموزی و تظاهرات خیابانی شرکت می‌کرد.

علی پورنقوی  در زمان انقلاب ۲۶ ساله و هوادار سازمان چریک‌های فدائی خلق بود. نزدیک به سه سال در زندان بود که به یمن انقلاب آزاد شد.

پروین بختیارنژاد، در زمان انقلاب دانش آموزی ۱۵-۱۴ ساله بود. با دیدن فاصله طبقاتی در جامعه و خواندن کتاب‌های بازرگان، شریعتی و صمد بهرنگی به انقلاب دل بست و به صف تظاهرکنندگان خیابانی پیوست.

ادامه دارد