مرکز اسناد حقوق بشر ایران شمار اعدام در این کشور را تا ۲۷ نوامبر۲۰۱۳، ۵۲۹ تن اعلام کرده است.
۳۷۰ مورد از این اعدام‌ها از زمان به روی کار آمدن دولت حسن روحانی انجام شده است. بیش از صد نفر از اعدام‌شدگان، از شهروندان بلوچ بوده‌اند. نام کردها، عرب‌ها و بلوچ‌ها بیش از سایر اقوام و ملیت‌های ایرانی در این آمار به چشم می‌خورند.
در گزارشی که سازمان عفو بین‌الملل به سازمان ملل ارائه کرده،۳۰ مورد اعدام در برابر دیدگان عموم صورت گرفته است. این۳۰ مورد تنها مربوط به۲۰۰ اعدام نیمه نخست سال ۲۰۱۳ بوده است.
تا چه حد کنشگران حقوق بشر و رسانه‌ها می‌توانند در عقب‌نشینی و کاهش خشونت حکومتی نقش داشته باشند؟
برخی از فعالان حقوق اقلیت‌ها معتقدند تمرکز رسانه‌ها بیشتر در مورد اخبار اعدام‌ها و نقض حقوق بشر در مرکز کشور و به ویژه در زندان‌هایی مانند تهران و کرج است و اعدام در شهرهای دور از مرکز، کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد.
آیا مرزهای مشترک این مناطق با کشورهای عراق، افغانستان و پاکستان و همچنین وجود گروه‌ها، احزاب و سازمان‌های مسلح می‌تواند علتی برای گستردگی این اعدام‌ها باشد؟
رابطه توسعه‌نیافتگی و گسترش اعدام‌ها چگونه است؟ آیا واقعاً رسانه‌های داخل و خارج نسبت به اعدام‌های مناطق پیرامونی بی‌توجهی نشان می‌دهند؟
این پرسش‌ها را در یک گزارش رادیویی، با عبدالستار دوشوکی مدیر مرکز مطالعات بلوچستان در لندن، صدیقه محمدی کنشگر حقوق زنان و نقی محمودی وکیل دادگستری در میان گذاشته‌ایم.