کلانتری از سال‌های دهه ۱۳۵۰ به سمت استفاده از عناصر و همچنین مواد و مصالح معماری بومی ایران در نقاشی‌های خود رفت. در این سال‌ها بود که او به استفاده از کاهگل در کارهای خود روی آورد و تصویرگر شهرها و روستاهای ایران و طبیعت بکر آن شد. رنگ غالب آثار کلانتری رنگ خاک است. او در تعدادی دیگر از آثارش جلوه‌هایی از رنگ لاجوری و فیروزه‌ای را نیز به کار می‌برد. از این زمان به بعد، پرویز کلانتری نیز در زمره نقاشان مکتب سقاخانه قرار گرفت.