مطبوعات را رکن چهارم دمکراسی نیز لقب داده‌‌اند، رکنی که بدون آن دسترسی به اطلاعات آزاد، شفافیت و نقد قدرت ناممکن است. اما مطبوعات در ایران همواره و از زمان انتشار نخستین روزنامه چاپی تاکنون فراز و فرودهای بسیاری را تجربه کرده و در بیشتر دوران گرفتار محدودیت‌ها و سختگیری‌های دولتی بوده است. کمتر روزنامه‌نگاری است در ایران که تا به حال طعم تعطیلی روزنامه‌‌ای را نچشیده باشد و یا با کابوس تعطیلی، سانسور دولتی و خودسانسوری دست و پنجه نرم نکرده باشد. اما مطبوعاتی که همواره در خط مقدم برخوردهای قهری از طرف حکومت قرار داشته چه جایگاهی در میان زندگی روزمره مردم دارد؟