دیدن «مطبوعات پوشیدنی» فریش البرزکوه این سئوال را ناگزیر می‌کند که آیا با یک تفنن روبه‌رو هستیم یا با کاری اندیشه‌‌ورز؟ آیا کارهای فریش اشاره‌ای ظریف به سبک زندگی قشر زیادی از جوانان دارد که بی‌اعتنا به مسائل اجتماعی و گریزان از دانستن اخبار سیاسی هستند و هرگز از روزهای تلخ و شیرین مطبوعات ایران چیزی نشنیده‌‌اند و زندگی را تنها در خوشی و تجملات آن می‌بینند؟ یا شاید از سوی دیگر هشداری باشد به آن‌که مطبوعات وقتی در فضایی آزاد منتشر نشوند تنها به کار تزیینات می‌آیند؟
منبع تصاویر: النگو
گزیده‌ای از گزارش‌های تصویری زمانه:
«من خودم نیستم»؛ نمایشگاه سمیرا اسکندرفر
دیوارهای مرزی و حس فریبنده امنیت
آن «الله» مورد دارد
«همسایه‌ها»؛ از دریچه دوربین یک عکاس آمریکایی