SWITZERLAND-IRAN-NUCLEAR-POLITICS-DIPLOMACY

ایران و قدرت‌های بزرگ جهانی بامداد یکشنبه ، بیست و چهارم نوامبر۲۰۱۳ برابر با سوم آذر ماه ۱۳۹، برای نخستین‌بار به توافقی برای مهار برنامه‌ی اتمی ایران رسیدند.

پس از پنج روز گفت‌وگوهای ماراتن‌مانند ژنو، کاترین اشتون، رییس دیپلماسی اتحادیه ی اروپا ، توافق روی برنامه‌ی مشترک را اعلام کرد. در واکنش‌های نخست باراک اوباما، رییس جمهور ایالات متحده آمریکا، توافق ژنو را گام مهم و نخست در جهت محدودیت‌های قابل توجه برای برنامه‌ی اتمی ایران توصیف کرد. حسن روحانی نامه‌ای به آیت الله خامنه‌ای نوشت که حق غنی سازی ایران به رسمیت شناخته شد. خامنه‌ای هم از مذاکره کنندگان قدردانی کرده است.

جان کری، وزیر خارجه‌ی آمریکا گفت: توافق نمی گوید که ایران حق غنی سازی دارد. به گفته او:  این توافق مهم‌ترین بخش‌های برنامه‌ی هسته‌ای ایران را متوقف می‌کند. ما به تاسیسات کلیدی ایران دسترسی خواهیم داشت. ایران موافقت کرده همه‌ی غنی سازی‌های بالای پنج درصد خود را متوقف کند.

روزنامه‌ی نیویورک تایمز از قول منابع آمریکایی نوشت: جمهوری اسلامی پذیرفته ذخیره‌ی کنونی اورانیوم خود را خنثی سازد.

اسرائیل توافق را بد توصیف کرده و نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل گفته است کشورش اجازه نمی‌دهد ایران به بمب اتمی دست پیدا کند.

روزنامه‌ی کیهان نیز پیش از امضای توافق نوشت چیزهایی که غربی‌ها از ما می‌خواهند، قرارداد ترکمنچای را برابر ما قرار می دهد.

گفت‌وگو با مهران مصطفوی

بر اساس متن اصلی توافق، ایران اجازه خواهد داشت فقط اورانیوم سه و نیم درصدی را غنی سازی کند. تحریم‌های کنونی نفتی و گازی ایران باقی می مانند. این امر معادل ضربه ای سی میلیارد دلاری بر اقتصاد ایران است. تحریم بانک مرکزی و دیگر بانک‌های ایرانی ادامه می یابند. در مقابل دستاوردهای ایران بسیار محدودند که مهم‌ترین آن‌ها آزادی چهارمیلیارد و دویست میلیون دلار از پول‌های مسدود شده‌ی نفت ایران خواهد بود.

برای بررسی بیشتر این توافق میان ۵+۱ و ایران ایرج ادیب زاده از مهران مصطفوی، استاد فیزیک در دانشگاه پاریس و کارشناس مسایل هسته‌ای ایران می پرسد: نکات کلیدی این توافق را در چه می‌دانید؟

[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20131124_Iraj_Tavafogh_M_Mostafavi.mp3[/podcast]