اگر روزی تاریخ هنرهای تجسمی ایران در نیم قرن گذشته نوشته شود، هنرمندان مهاجر، بودن شک نقش ویژه‌ای در آن خواهند داشت. رضا درخشانی جزو آن دسته از هنرمندان مهاجری است که پس از برپایی حکومت برآمده از انقلاب ۵۷، ایران را به مدت دو دهه ترک گفت و در سال ۲۰۰۳ دوباره به سرزمین مادری بازگشت. این اقامت بیش از هفت سال طول نکشید و او دوباره ناامید به دنیای مهاجرت سفر کرد. در این دوران گویی که غبار مرگ، حزن و غم در اطراف او پاشیده باشند.
نمایشگاه جدید رضا درخشانی بنام «فرشهای ایرانی بدجنس من» حاصل این دوران است. ترکیبی از مرگ و زندگی، هستی و نیستی، بودن و نبودن، درون مایه این آثار نقاشی است که در فرم نیز از هنر دکوراتیو و تزیینی بهره برده است. آثاری مملو از رنگ و بدون پرسپکتیو امضای این هنرمند ایرانی است. انتخاب فرش به عنوان یکی از پایه‌ای‌ترین سمبل‌های هنر ایران و ترکیب آن با جمجمه‌هایی که نشان از مرگ دارند، از ویژگی‌های آثار اخیر او است.
زمانه با رضا درخشانی در مورد نمایشگاه جدیدش که در اکتبر امسال در نیویورک گشایش یافت به گفت‌وگو نشسته است.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20131109_PanteA_RezaDerakhshani.mp3[/podcast]