در ایران مراکز مطالعاتی و پژوهشکده‌های علمی بسیاری وجود دارند که در زمینه‌های علم و فناوری و مسائل حوزه علوم انسانی به تحقیق و پژوهش مشغولند. مراکزی که می‌توانند نقشی حیاتی در اتخاذ تصمیم‌های بهتر در حوزه مسائل مختلف کشور ایفا کنند. اما آن‌چه شاید ایران را در این زمینه از سایر کشورهای جهان متمایز می‌کند، آن است که به دلیل مشکلات بین‌المللی و داخلی که حکومت با آن روبروست، همواره فعالیت مراکز پژوهشی با دیدگاه امنیتی مورد نظارت نظام سیاسی قرار گرفته است. مسئله‌ای که در نشست اخیرعلی شمخانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران با مدیران مراکز مطالعات راهبردی کشور مورد اشاره این مقام امنیتی نیز قرار گرفت. علی شمخانی در این نشست گفته بود: « نگاه تهدید محور به مراکز مطالعاتی و تحقیقاتی به بهانه امکان رخنه سرویس‌های جاسوسی در آنها نگاهی تک بعدی است که موجب محروم شدن کشور از ظرفیت‌های ارزنده موجود در این مراکز می‌شود».
اما رویکرد امنیتی نسبت به مراکز تحقیقاتی در کشور که علی شمخانی به آنها اشاره کرده، ناشی از چیست؟ علی اکبر مهدی، جامعه شناس و پژوهشگر اجتماعی معتقد است که نظام سیاسی ایران دلائل متعددی برای اتخاذ چنین رویکردی نسبت به مراکز پژوهشی دارد. این استاد دانشگاه در گفت‌وگو با زمانه به شرح این دلائل می‌پردازد.
[podcast]http://www.zamahang.com/podcast/2010/20131108_Researchcenter_Iran_AliAkbarMahdi_IsmaeilJalilvand.mp3[/podcast]
Trackbacks