حسین‌علی حاجی دلیگانی، نماینده اصول‌گرا و عضو جبهه پایداری در مجلس شورای اسلامی در دومین روز از بررسی صلاحیت کابینه پیشنهادی دولت چهاردهم که به بررسی صلاحیت احمد میدری، وزیر پیشنهادی تعاون، کار و رفاه اجتماعی رسیدگی شد، هنگام مخالفت با برنامه‌های وزیر پیشنهادی گفت: «اتباع بیگانه هر شغلی از سبزی‌فروشی تا طلافروشی را اشغال کرده‌اند.» حاجی دلیگانی افزود: «درحالی که [اتباع خارجی] طبق دستورالعمل از ۴۶ شغل بیشتر نمی‌توانند استفاده کنند.» او همچنین گفت: «چند میلیون اتباع در کشور حضور دارند؟ یارانه‌های داخلی چرا باید برای اتباع هزینه شود؟ الان در یک مدرسه ثبت‌نام دانش‌آموز اتباع انجام شده‌است اما برای دانش ‌آموز ایرانی جا برای ثبت‌نام نیست.» «اتباع خارجی»، «اتباع بیگانه» و «اتباع غیرمجاز» در زبان مقام‌های دولتی ایران بیشتر برای توصیف افغانستانی‌های گریخته از حکومت طالبان استفاده می‌شود. در سال‌های اخیر تبلیغات مسئولان حکومتی علیه افغانستانی‌های ساکن ایران شدت گرفته است. در تیرماه گذشته نیز مجتبی صفایی رئیس اتاق اصناف ایران گفته بود: «اتباع خارجی نمی‌توانند در ایران مشغول به کار شوند مگر آن‌که روادید ورود با حق کار معین داشته و پروانه کار دریافت نمایند.» صفایی افزوده بود که پروانه کار اتباع خارجی نیز «حداکثر برای مدت یک سال صادر یا تمدید و یا تجدید می‌شود»، به این معنی است که «پس از گذشت یک سال، پروانه کار تبعه خارجی فاقد اعتبار تلقی شده و او می‌بایست به منظور تمدید آن اقدام کند». ایران در دو سال اخیر صدها هزار افغانستانی را اخراج کرده است. مقام‌های دولتی ادعا می‌کنند تمام «اتباع» اخراج‌شده غیرمجاز بودند، با این حال مهاجران دارای کارت اقامت نیز همواره با خطر اخراج از ایران روبه‌رو هستند. افغانستانی‌ها که بیشترین جمعیت مهاجران در ایران را تشکیل می‌دهند هیچ‌گاه از سوی حکومت به‌عنوان پناهنده پذیرفته نشدند. دولت اقامت آن‌ها در دست‌کم ۱۹ استان را کاملاً ممنوع و اشتغال‌شان را به گروه‌های شغلی که «پست» خوانده می‌شوند، محدود کرده است. مسعود پزشکیان، رئیس دولت چهاردهم ۲۵ خردادماه در کارزار انتخاباتی خود درباره سیاست‌اش در مورد مهاجران افغانستانی چنین اعلام کرد: انسداد کامل مرز‌ها و جلوگیری از مهاجرت بیشتر که مسئولیت محوری به وزارت کشور خواهد بود؛ ساماندهی مهاجران براساس وفاداری آن‌ها به حاکمیت و سرانجام مذاکره با کشور‌های اروپایی برای پذیرش بخشی از مهاجران (و یا حداقل تقبل هزینه‌های حضور آن‌ها در ایران) که به معنای راه انداختن یک کسب و کار جانبی برای جمهوری اسلامی از طریق مهاجران افغانستانی‌ست.